Στον δρόμο για την Δαμασκό ο Σαούλ διώκτης των Χριστιανών άκουσε την φωνή του Κυρίου να του λέει «Σαούλ ,Σαούλ τι με διώκεις;» και έγινε ο Απόστολος Παύλος.
Πριν από δέκα χρόνια στα μέσα Μαρτίου του 2011 ο άνεμος της Αραβικής Άνοιξης μετά την Τυνησία και την Αίγυπτο άρχισε να σαρώνει την Συρία όπου ο Ασσαντ υιός είχε δρομολογήσει κάποια μέτρα εκδημοκρατισμού.
Η Συρία όμως στους τότε στρατηγικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ και του Ισραήλ δεν ήταν παρά μια παραφωνία στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή καθώς αποτελούσε τον μόνο σύμμαχο της Ρωσίας και του Ιράν.
Η ανατροπή του Μπααθικού καθεστώτος Ασσαντ θα τερμάτιζε την κυριαρχία των Αλαουιτών και των άλλων θρησκευτικών μειονοτήτων και θα εγκαθίδρυε ένα Σουνιτικό Καθεστώς το οποίο εκ των πραγμάτων θα ήταν Προτεκτοράτο της Τουρκίας.
Γρήγορα η σύγκρουση στην Συρία πήρε την μορφή σύγκρουσης ενός κοσμικού αυταρχικού κράτους με Τζιχαντιστές εγχώριους και εισαγόμενους.
Το 2013-4 οι ΗΠΑ ως άλλος Σαούλ στον δρόμο για την Δαμασκό κατάλαβε ότι η απειλή δεν ήταν μια Συρία υπό την επιρροή του Ιράν και της Μόσχας αλλά ένα Σουνιτικό Ισλαμικό Κράτος των Τζιχαντιστών που θα περιλάμβανε και τις ομόθρησκες περιοχές του γειτονικού Ιράκ.
Με τον ίδιο τρόπο που ο Σαούλ μεταμορφώθηκε από διώκτη των Χριστιανών σε κήρυκα της νέας θρησκείας η Ουάσιγκτον άλλαξε πολιτική ανατρέποντας συμμαχίες.
Μεταξύ ανοχής και συνεργασίας οι ΗΠΑ αποδέχθηκαν την παρουσία ρωσικών στρατιωτικών δυνάμεων αλλά και Φιλοϊρανικών πολιτοφυλακών στην Συρία ενώ οι ίδιοι συμμάχησαν με το συριακό παρακλάδι του ΡΚΚ το PYD –YPG στην Βορειοανατολική Συρία.
Στις αρχές Δεκεμβρίου του 2012 στο Μαρακές του Μαρόκου οργανώθηκε διάσκεψη για την επόμενη μέρα στην Συρία καθώς το τέλος του καθεστώτος Ασσαντ είχε προεξοφληθεί με τον τότε Υπέξ της Τουρκίας Νταβούτογλου να δίνει την αίσθηση της ολικής επαναφοράς , για πρώτη φορά μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1918, της χώρας του σε κυρίαρχη θέση στους μεσανατολικούς συσχετισμούς.
Δέκα χρόνια μετά το καθεστώς Άσσαντ χάρη στην στήριξη της Μόσχας και της Τεχεράνης ελέγχει το μεγαλύτερο τμήμα της χώρας με εξαίρεση την Κουρδική Βορειοανατολική Συρία που προστατεύουν οι ΗΠΑ.
Το καλοκαίρι του 2010 τα ζεύγη Ερντογάν και Άσσαντ έκαναν μαζί διακοπές στην Αττάλεια με τον τότε Πρωθυπουργό της Τουρκίας να αποκαλεί τον Πρόεδρο της Συρίας αδελφό του.
Δέκα χρόνια μετά η Τουρκία, με εξαίρεση την υπό ρωσική επιτήρηση παρουσία της στο Αφρίν και στο Ιντλίμπ της Βορειοδυτικής Συρίας , παρακολουθεί ως θεατής την διαμόρφωση της επόμενης μέρας στην Δαμασκό.
Μπορεί να μετακινεί τους συμμάχους της ανακυκλωμένους Τζιχαντιστές από την Βορειοδυτική Συρία στην Λιβύη και στον Καύκασο αλλά δεν αποτολμά να διακινδυνεύσει σύγκρουση με τις αμερικανικές δυνάμεις που εγγυώνται την ασφάλεια των Κούρδων στην Βορειανατολική Συρία.
Η Τουρκία του Ερντογάν έπαιξε και έχασε στην Συρία καθώς η αποδυνάμωση του Άσσαντ οδήγησε στην δημιουργία ενός δεύτερου μετά το Βόρειο Ιράκ ντε φάκτο Κουρδικού Κράτους, προκάλεσε την εισροή τεσσάρων εκατομμυρίων προσφύγων στις νοτιοανατολικές της επαρχίες και είδε να βραχυκυκλώνεται η συμμαχική στενή ειδική της σχέση με τις ΗΠΑ.
Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος-διεθνολόγος
