Ήταν σατανικός οπουρτουνιστής
λικβινταριστής, φραξιονιστής, ανάρχα…
Κ. Παπακόγκος, Όνειρα
Δεν μπορεί να λέγεσαι αριστερός πολίτης αν δεν εύχεσαι την επιτυχία κάθε κόμματος που εντάσσεται στον ευρύτερο πολιτικο-ιδεολογικό χώρο. Όσοι ψάχνουν να βρουν επιχείρημα (δικαιολογία;) για να «καταραστούν» τις εσωκομματικές δημοκρατικές διαδικασίες εξυγίανσης κι εξέλιξης των αριστερών/σοσιαλιστικών κομμάτων, προφανώς και ανήκουν στην κατηγορία είτε των μικρόψυχων, είτε των «σαλταδόρων» της πολιτικής.
Τα παραπάνω βέβαια δεν αίρουν την ευθύνη των ηγεσιών οι οποίες οφείλουν να είναι ξεκάθαρες στην οριοθέτηση των αντιλήψεων/πρακτικών και να μην αφήνουν (εκ του πονηρού;) κενά, στα οποία κινούνται οι υπόγειες σκιές των κάθε είδους αυλικών, τροβαδούρων ή γελωτοποιών.
Με την ευκαιρία του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ και του επικείμενου συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ θα αναφερθώ σε ορισμένες συμπεριφορές-παγίδες που πρέπει να προσεχθούν.
Οι γνωστοί/άγνωστοι θεωρητικοί των λεπτομερειών του προτσές της ανατροπής (sic), οι μονολιθικοί/μονοδρομικοί ερμηνευτές της (βολικής) Ιστορίας και των κούφιων βεβαιοτήτων της εξέλιξης,οι ταχυδακτυλουργοί του (διαλεχτικού) μετασχηματισμού της κοινωνίας, οι μεταμφιεσμένοι σε «επαναστάτες» μεγαλοαστοί, οι παθητικοί/σιωπηλοί θεατές των κομματικών παρεκκλίσεων κι ανθρωποθυσιών,οι χειροκροτητές στα λαϊκά δικαστήρια κατά των συντρόφων (sic) (οι οποίοι δεν έχουν διαβάσει τα Γρανάζια του Ζ. Π. Σαρτρ), οι υπέρμαχοι των Μεσσιανισμών και του «φυσικού δικαίου της βίας» των καταπιεζόμενων, συγκροτούν το κύριο σώμα των αρνητών της δημοκρατικής διαδικασίας, συνεπώς και της σύγχρονης ευρωπαϊκής Αριστεράς. Απορρίπτοντας τόσο το πραγματικό, όσο και το αληθινό κι αντικαθιστώντσας τα με το ιδεοληπτικό της αρνητικής διαλεκτικής και με τη μέθη της διαρκούς επανάστασης καλλιεργούν, κι επιβάλλουν στους πιστούς τους, μύθους ενός πολιορκητικού κριού γενικευμένης εναντίωσης.
Κι όμως καμία ιστορική αναγκαιότητα δεν μπορεί να δέσει με αλυσίδες την προσωπική επιλογή και συνείδηση του κάθε πολίτη,ακόμα κι αν κάποιος ευαγγελίζεται μία «ουράνια Δημοκρατία» (Μπακούνιν) ή αν προωθεί -μαξιμαλίζοντας- «καταστασιακές» εχθροπάθειες.
Η σχισματική μανία μιας μόνιμης «επ-ανάστασης» των μαζών (μέσω μιας underground αυθόρμητης κινητοποίησης του λαού) αποτέλεσε για χρόνια μέρος ενός «κατσαπλιάδικου» διαφωτισμού, ο οποίος θα έβγαζε από το λήθαργο την κοινωνία, μετουσιώνοντας την ελευθερία βούλησης σε μηχανιστικό/παβλοφικό ανακλαστικό.
Όσο όμως κι αν γίνεται εκούσα/άκουσα πιστευτή μία κομματική κατηχήτρια, όσο κι αν αποδεικνύεται γητευτής ενός στρατωνιζόμενου ακροατηρίου κάποιος κομμισάριος, το ασβέστωμα της Ιστορίας δεν διαρκεί πολύ. Οι ενεργοί αριστεροί πολίτες, ανεξάρτητα του τι και ποιον ψηφίζουν στις εκλογές, οφείλουν να διαβάζουν όλες τις επιστημονικές απόψεις (κι όχι μόνο τις μπροσούρες), να συζητάνε και να διασταυρώνουν πληροφορίες. Το «πίστευε και μη ερεύνα» δεν αφορά μόνο στη θρησκεία αλλά και στα κομματικά δόγματα που λειτουργούν σαν «Άγιες Γραφές». Και κυρίως να μην πτοούνται οι πολίτες από τον υπόγειο πόλεμο φημών και τη δολοφονία χαρακτήρων όπου καταφεύγουν εκ συστήματος οι μηχανισμοί όταν τους αρνείσαι. Οι αρνητές των πάντων δεν αποδέχονται την άρνηση στα δικά τους άπαντα: ειρωνεία της διαλεκτικής.
Χωρίς ελεύθερους ανθρώπους κι ανεξάρτητους πολίτες, οι οποίοι δεν ανέχονται κομματικο-ιδεολογικό βυθόμετρο σκέψης στις προσωπικές τους επιλογές συνείδησης, δεν χτίζεται ούτε ειρηνική κοινωνία, ούτε σύγχρονη διαβουλευτική Δημοκρατία της Αριστεράς. Η σωστή πλευρά της Ιστορίας απαιτεί και προϋποθέτει αναγνώριση και σεβασμό στη βούληση του ελληνικού λαού και στις συνειδητές επιλογές της κομματικής βάσης. Έτσι εκσυγχρονίζονται τα αριστερά κόμματα κι έτσι προχωράει η Ιστορία…
ΥΓ: «… ξεφλουδίζω μύθους, ιστορίες, διαβάζω αόρατες επιγραφές, που κρύβουν μέσα τους βαθιά, οπωροφόρα δέντρα, χωρίς τη λέξη ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ…» (Αργ. Μαρνέρος, Οι πληγές των αγαλμάτων}.
(Ο Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής, πρώην υπουργός)
