Ο τίτλος του γνωστού τραγουδιού της δεκαετίας του 80 του Γιάννη Μηλιώκα είναι ο αυθόρμητος συνειρμός στα όσα έχει σκαρφιστεί το κυβερνητικό επιτελείο γύρω από το κρισιμότερο ζήτημα στην παγκόσμια ατζέντα, το εμβόλιο για τον Covid 19.
Οι πρόσφατες εξελίξεις με την πολύ ενθαρρυντική παρέμβαση του Αμερικανού Προέδρου Τζο Μπάιντεν υπέρ της άρσης προστασίας των πατεντών των εμβολίων για τον Covid 19, προκειμένου να δοθεί η δυνατότητα και σε άλλες φαρμακοβιομηχανίες να συνεισφέρουν στην παραγωγή εμβολίων, αποτέλεσαν την τελευταία πράξη του χαριτωμένου (sic), αλλά συγχρόνως επικίνδυνου τρόπου με τον οποίο διαχειρίζεται επικοινωνιακά η Κυβέρνηση όψεις της πολύ σοβαρής υπόθεσης του εμβολιασμού.
Η Κυβέρνηση Μπάιντεν τόλμησε να πει αυτό που μέχρι προχθές έλεγαν «μόνο» ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, οι κυβερνήσεις των αναπτυσσόμενων χωρών, πλήθος ανθρωπιστικών οργανώσεων, η Ευρωπαϊκή Αριστερά και πλήθος προοδευτικών πολιτών και βέβαια η συντριπτική πλειοψηφία του επιστημονικού κόσμου. Τι ακριβώς είπε; Ότι για να είναι ο καθένας μας ασφαλής, θα πρέπει να είμαστε όλοι ασφαλείς. Ότι δεν αρκεί να εμβολιαστούν μόνο οι πολίτες των χωρών του ανεπτυγμένου κόσμου που μπορούν να πληρώσουν για τα εμβόλια, αλλά ότι πρέπει να βρεθούν τρόποι ώστε τα εμβόλια ως δημόσιο αγαθό να φτάσουν σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Μόνο τότε θα βαδίζουμε σε μονοπάτι επιστροφής στη κανονικότητα, την υγειονομική, την κοινωνική, αλλά και την οικονομική. Ο Πρόεδρος Μπάιντεν αφενός επηρεάστηκε από τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία του Δημοκρατικού Κόμματος και από την πίεση των ανθρωπιστικών οργανώσεων, αλλά έχει ένα πολύ σοβαρό και στέρεο αφήγημα να παρουσιάσει ακόμη και στους ταγούς της Wall Street, την επιστροφή στην οικονομική κανονικότητα που σημαίνει αποκατάσταση των διεθνών συναλλαγών, του διεθνούς εμπορίου και βεβαίως των μετακινήσεων ανθρώπων για εργασία ή τουρισμό.
Ο Αμερικανός Πρόεδρος με την παρέμβασή του έκανε αυτό, το οποίο δεν τόλμησε να κάνει η υπό συντηρητικό κλοιό Ευρωπαϊκή Ένωση και είναι αυτό ακριβώς το αίτημα που έθεσε στην εσωτερική και την ευρωπαϊκή συζήτηση ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. Αίτημα που είναι απολύτως τεκμηριωμένο υγειονομικά, οικονομικά και ηθικά, καθώς οι έρευνες των εμβολίων χρηματοδοτήθηκαν με δημόσιους πόρους, οι εταιρείες έχουν ήδη εγγυημένα κέρδη μέσω των συμφωνιών προαγοράς, ενώ και η επιτάχυνση της διαδικασίας αδειοδότησης από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Φαρμάκων (EMA) τους εξοικονόμησε χρόνο και χρήμα.
Μόνο που όταν η Αξιωματική Αντιπολίτευση ζητούσε από την Κυβέρνηση να αναλάβει πρωτοβουλίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο, το αίτημα χαρακτηριζόταν ως άκαιρο και ανεδαφικό, με τον ίδιο τον Πρωθυπουργό χλευάζοντας από το βήμα της Βουλής να σχολιάζει σκωπτικά απευθυνόμενος στον Αλέξη Τσίπρα «Πάλι καλά που δεν ζητήσατε να κρατικοποιηθούν Pfizer και AstraZeneca με ένα νόμο και ένα άρθρο». Κι ας είχε υποστηρίξει τη σχετική ιδέα του καθηγητή Ηλία Μόσιαλου ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης την άνοιξη του 2020 στη γερμανική εφημερίδα FAZ.
Αυτά μέχρι προχθές, όταν και κύκλοι του Μαξίμου θυμήθηκαν ότι τη σχετική πρόταση είχε θέσει πολύ νωρίς ο ίδιος ο Πρωθυπουργός στη δημόσια ατζέντα, σπεύδοντας μάλιστα να οριοθετήσουν τις τρίτες χώρες ως μοναδικό πεδίο αναφοράς της αμερικανικής πρωτοβουλίας, υποστηρίζοντας λίγο πολύ ότι η παρέμβαση του Αμερικανού Προέδρου δεν αφορά τον δυτικό κόσμο. Η εκλαϊκευμένη εκδοχή είναι κάπως έτσι: θα πούμε ότι αυτά που λέει ο Μπάιντεν τα είχε πει πρώτος ο Μητσοτάκης, αλλά επειδή στο ενδιάμεσο τα είπε ο Τσίπρας και οι Συριζαίοι, ενώ παράλληλα αντιδρά η Γερμανία, η ευρωπαϊκή Δεξιά και το διεθνές φαρμακευτικό λόμπι η «γραμμή» είναι ότι αφορούν μόνο τους φτωχούς που δεν μπορούν να πληρώσουν για πρωτότυπα εμβόλια. Θυμίζει κάτι από viral video παλιού παράγοντα του Εδεσσαϊκού(αν δεν κάνω λάθος).
Το μείζον όμως δεν μπορεί να είναι η επιβεβαίωση σε κάθε ευκαιρία του μότο «αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί μας τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα».
Το μείζον για την Κυβέρνηση, έστω και τώρα, είναι να λειτουργήσει υπεύθυνα και κυρίως ουσιαστικά, να αντιληφθεί ότι δεν τελειώσαμε με την πανδημία, ότι μεταξύ άλλων μας «καίει» οικονομικά περισσότερο από πολλούς άλλους η επιστροφή στην κανονικότητα και η αποκατάσταση των μετακινήσεων, ότι η πρόταση Μπάιντεν, Τσίπρα, Ξανθού, Μόσιαλου και πλήθους προσωπικοτήτων και οργανώσεων για άρση των περιορισμών της πατέντας πρέπει να τεθεί στα ευρωπαϊκά όργανα. Μια τέτοια εξέλιξη δεν ακουμπά μόνο στη συγκυρία, αλλά ανταποκρίνεται και στη δεδομένη ανάγκη για αναμνηστικές δόσεις και για προσαρμοσμένα στις συνεχώς αυξανόμενες μεταλλάξεις εμβόλια στο εγγύς μέλλον.
Η ελληνική φαρμακοβιομηχανία με τη στήριξη της Πολιτείας και με κατάλληλη προετοιμασία και προσαρμογές μπορεί να έχει σημαντικό ρόλο σε αυτή την ιστορία.
Συνεπώς η Κυβέρνηση Μητσοτάκη ας πάψει να είναι θεατής των εξελίξεων σε ένα πεδίο μεγάλης κοινωνικής και πολιτικής σύγκρουσης, αλλά και σε ένα πεδίο που μπορεί να κρύβει σημαντικές αναπτυξιακές ευκαιρίες για δυναμικούς κλάδους της ελληνικής οικονομίας. Αυτό υποτίθεται ότι είναι το προνομιακό πεδίο για την Κυβέρνηση, οπότε μπορεί να κρίνει το πλέον ωφέλιμο. Για τα υπόλοιπα, της κοινωνικής ατζέντας και της πολιτικής υγείας, ας ακούσει εκείνο το κομμάτι του πολιτικού φάσματος που ξέρει και νοιάζεται. Αυτό έκανε μέχρι και ο Αμερικανός Πρόεδρος…
(Ο Σταμάτης Βαρδαρός είναι Πολιτικός Επιστήμονας, Msc Κοινωνικής Πολιτικής πρώην Αν. Γενικός Γραμματέας Υπουργείου Υγείας)
