Στις αρχές του νέου αιώνα το δίδυμο της συγκατοίκησης Δεξιάς – Αριστεράς Σιράκ και Ζοσπέν προχώρησε στην μείωση της προεδρικής θητείας από επτά χρόνια σε πέντε, ώστε να έχει την ίδια διάρκεια με την θητεία της Βουλής.
Επιπλέον, όρισε ότι την Άνοιξη του 2002 θα προηγηθούν οι Προεδρικές Εκλογές και θα ακολουθήσουν αμέσως μετά οι Βουλευτικές ώστε εκ των πραγμάτων να είναι ένας τρίτος γύρος των Προεδρικών, όπου οι ψηφοφόροι θα επικυρώνουν το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου δίνοντας στον νεοεκλεγέντα πρόεδρο την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία για να σχηματίσει την κυβέρνηση της αρεσκείας του.
Είναι φανερό ότι τόσο ο Πρόεδρος Σιράκ όσο και ο Πρωθυπουργός Ζοσπέν ήθελαν να αποκλείσουν μια νέα συγκατοίκηση διαφορετικών πλειοψηφιών στην κορυφή της εκτελεστικής εξουσίας.
Σήμερα τίποτε δεν εγγυάται με δεδομένη την πρωτοφανή πολιτική ρευστότητα όπως αποτυπώθηκε στον πρώτο γύρο με την ανάδειξη τριών αντίπαλων πόλων γύρω από τους Μακρόν, Λεπέν και Μελανσόν, με τον τελευταίο να είναι σε απόσταση αναπνοής από το ποσοστό του δευτέρου, ότι ο νικητής του δευτέρου γύρου θα εξασφαλίσει αυτόματα κοινοβουλευτική αυτοδυναμία.
Με άλλα λόγια είναι πιθανό τόσο το σενάριο συγκατοίκησης Μακρόν – Μελανσόν, όσο και το σενάριο Λεπέν – Μελανσόν.
Το εκλογικό σύστημα πλειοψηφικό σε δύο γύρους σε μονοεδρική περιφέρεια ούτως η άλλως σε περιόδους κοινωνικής και πολιτικής αστάθειας επιφυλάσσει εκπλήξεις καθώς μετατρέπει το ελαφρό προβάδισμα σε συντριπτική επικράτηση.
Είναι προφανές ότι όλες οι κινήσεις των πολιτικών ηγεσιών δεν ορίζονται μόνον από την μονομαχία Μακρόν –Λεπέν στο δεύτερο γύρο αλλά συνυπολογίζουν το ενδεχόμενο ο επόμενος Πρόεδρος να μην μπορεί να κυβερνήσει χωρίς να λάβει υπόψη του το κίνημα «Ανυπότακτη Γαλλία» του οποίου ηγείται ο Μελανσόν.
Ούτως η άλλως ο δεύτερος γύρος θα κριθεί από τις επιλογές των ψηφοφόρων του Μελανσόν με δεδομένη την παραίνεση του να μην ψηφίσουν Λεπέν σε καμιά περίπτωση.
Αν η στήριξη του Σαρκοζί στον Μακρόν μεγιστοποιεί την δυνατότητα στήριξής του από τους οπαδούς της Πεκρές, την ίδια στιγμή αποθαρρύνει τους ψηφοφόρους του Μελανσόν να ψηφίσουν στο δεύτερο γύρο τον απερχόμενο Πρόεδρο.
Τα παραπάνω τα γνωρίζει ο ίδιος ο Μακρόν καλύτερα από τον καθένα και έτσι έσπευσε να διευκρινίσει ότι δεν έχει κλείσει καμιά συμφωνία με τον Σαρκοζί που να του διασφαλίζει κάποιο μετεκλογικό ρόλο.
Αν για τον Σαρκοζί τίθεται το ερώτημα κατά πόσον η στήριξη του στον Μακρόν προκαλεί μεγαλύτερη ζημιά από το όποιο αμφίβολο ούτως ή άλλως κέρδος για τον Ζοσπέν δεν υπάρχει κανένα ερώτημα.
Ο πρώην Πρωθυπουργός της «Πληθυντικής Αριστεράς» με δεδομένη την πλήρη εξαέρωση του πολιτικού του χώρου, του Σοσιαλιστικού Κόμματος, δεν προσθέτει τίποτε.
Αντίθετα, η εικόνα συσπείρωσης και πανστρατιάς όλων των ηγετών που κυβέρνησαν την χώρα τα τελευταία σαράντα χρόνια δίνει την εικόνα μιας ετερόκλητης περιχαράκωσης σε μια ύστατη μάχη υπέρ βωμών και εστιών.
Ο Σαρκοζί το 2007 διεμβόλισε τον ακροδεξιό Λεπέν υιοθετώντας ακραία κατασταλτική ρητορική μηδενικής ανοχής παραβιάζοντας την κόκκινη διαχωριστική γραμμή Δεξιάς-Άκρας Δεξιάς που είχε χαράξει ο Ντε Γκολ στον B‘ Παγκόσμιο Πόλεμο και στην συνέχεια στον Πόλεμο της Αλγερίας.
Ο Ζοσπέν από την μεριά του στην διάρκεια της θητείας του στην περίοδο 1997 -2002 επιβεβαίωσε την έλλειψη ουσιαστικής εναλλακτικής πρότασης κυβερνητικής διαχείρισης από την Αριστερά της Γηραιάς Ηπείρου σε όλες της τις εκφάνσεις.
Η αντίφαση στην οποία κινδυνεύει να εμπλακεί ο Μακρόν είναι να κάνει μια προεκλογική μονομαχία εναντίον της Λεπέν με μια διπλή αλληλοαναιρούμενη ρητορική.
Να προβάλλει δηλαδή ως η τελευταία ευκαιρία παράτασης της συστημικής κανονικότητας της Γαλλίας και ταυτόχρονα να προσπαθεί να οικειοποιηθεί την εξαέρωση των δύο μεγάλων κομμάτων οι πρώην ηγέτες των οποίων τον στηρίζουν, ως αποτέλεσμα της εισόδου του στην Πολιτική Σκηνή το 2017.
Δεν υπάρχει παρασκήνιο με τον Σαρκοζί, επιμένει ο Μακρόν, μόνος του αποφάσισε να με στηρίξει έχοντας πλήρη επίγνωση ότι όσο πλησιάζει ο δεύτερος γύρος θα πυκνώνουν δηλώσεις στήριξης που μπορούν να του κάνουν ζημιά…
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος- διεθνολόγος)
