Κάθε φορά που η Ε.Ε καλείται να προσδιορίσει την στάση της απέναντι σε κρίσεις ,εντάσεις και συγκρούσεις το καλύτερο που μπορεί να καταφέρει είναι η ενότητα του ελάχιστου κοινού παρονομαστή.
Η στάση της Ε.Ε των 27 απέναντι στην Ρωσία, την Τουρκία και το Ηνωμένο Βασίλειο επιβεβαιώνει ως προφητική την τοποθέτηση Μακρόν πριν από τρία χρόνια στις ομιλίες του στην Πνύκα και στην συνέχεια στη Σορβόννη.
Ο Γάλλος Πρόεδρος επισήμανε το προφανές, το αυτονόητο: Δεν μπορεί να υπάρξει κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας στην Ε.Ε αν δεν προηγηθεί εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης αρχής γενομένης από τον σκληρό της πυρήνα την Ευρωζώνη.
Όσο Γερμανία και Γαλλία δεν θα συμφωνούν για μια πολιτική θεσμική πλαισίωση της Ευρωζώνης με την συγκρότηση Υπουργείου Οικονομικών και Κοινοβουλίου του Ευρώ δεν θα είναι εφικτή μια κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας.
Μια ματιά στο πρόσφατο παρελθόν επιβεβαιώνει τα παραπάνω:
Οι τότε 12 της τότε Ευρωπαϊκής Κοινότητας τον Ιούνιο του 1991 δεν μπορούσαν να υιοθετήσουν κοινή στάση απέναντι στην σύγκρουση στη Γιουγκοσλαβία.
Όταν στις αρχές Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς συμφωνήθηκαν τα βασικά σημεία της Συμφωνίας του Μάαστριχτ ακολούθησε αμέσως μετά συμφωνία για την διαχείριση της σύγκρουσης στην Γιουγκοσλαβία.
Στις αρχές του 2003 μετά από μια τρίχρονη σκληρή αντιπαράθεση Γαλλία και Γερμανία συμφώνησαν τα βασικά σημεία της θεσμικής εμβάθυνσης της ολοκλήρωσης που ήταν ο σκληρός πυρήνας του σχεδίου της Συνταγματικής Συνθήκης.
Έτσι προέκυψε η κοινή εναντίωση Σρέντερ-Σιράκ στην εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ και στην συνέχεια η με την συμμετοχή του Βελγίου και του Λουξεμβούργου αναζήτηση αμυντικής χειραφέτησης της Ευρώπης από τις ΗΠΑ.
Λίγο μετά το μέσο της Γερμανικής Προεδρίας καταγράφεται το αυτονόητο ότι δηλαδή δεν υπήρχαν στην Ε.Ε τα προαπαιτούμενα για την φορτωμένη ευρωπαϊκή διπλωματική Ατζέντα του Βερολίνου.
Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος – διεθνολόγος.
