Μπορεί στις λεπτομέρειες να διαφωνήσουμε. Για παράδειγμα αυτές τις ημέρες βλέπουμε πως υπάρχουν εκείνοι που ασκούν κριτική για το γεγονός πως τελικά έστω και μια μικρή ομάδα μελών του ΚΚΕ και του ΜΕΡΑ 25 κινήθηκαν στο κέντρο της Αθήνας σπάζοντας τους περιορισμούς.
Η άποψη μου για το θέμα αυτό είναι ήδη δημόσια: Η αστυνομία τελικά εμπόδισε την πορεία και για το λόγο αυτό το ΚΚΕ επιδίωξε ανασύνταξη στα Προπύλαια. Μια δεύτερη πορεία η οποία και διαλύθηκε, με προσαγωγές (άρα και πρόστιμα) όσων συνελήφθησαν.
Τα παραπάνω όμως αποτελούν την “τεχνική’ – αστυνομική αποτύπωση του θέματος.
Η μεγάλη εικόνα, άρα και η μεγάλη συζήτηση που άνοιξε από τα γεγονότα της 17ης Νοέμβρη εντός της πανδημίας είναι άλλη:
Το γεγονός πως η αριστερά δεν έπεισε.
Πως το αφήγημα της κρίθηκε από το λαό ως ξεπερασμένο.
Οποιαδήποτε μέτρηση κοινής γνώμης υπήρξε (και πιστέψτε με υπήρξαν πολλές) σε κόμματα και φορείς για το θέμα, η καθημερινή εικόνα στα social media και την κοινωνία αλλά – κυρίως- ο αδιάψευστος μάρτυρας των λιγοστών αντικοινωνικών συμπολιτών μας που συμμετείχαν στην προβοκάτσια κατά της δημόσιας υγείας που στήθηκε, επιβεβαιώνουν πως η εγχώρια αριστερά είναι “αλλού”. Πως ζει στον δικό της μικρόκοσμο.
Είναι αλήθεια πως για δεκαετίες, κυρίως η κεντροαριστερά με το ανανεωτικό της κομμάτι αλλά και ένα μεγάλο μέρος της πληθυντικής αριστεράς (εξαιρώ τη μπαχαλίστικη άκρα αριστερά) λειτούργησε ως ένας χώρος εξισορροπιστικός για τη Δημοκρατία. Σε μια περίοδο σκληρής πολιτικής πόλωσης μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, η αριστερά όπου έκρινε πως ήταν σωστό συνεργάστηκε χωρίς στεγανά. Συνεργάστηκε δια της ανοχής της στα πρώτα χρόνια κυριαρχίας του ΠΑΣΟΚ στην υιοθέτηση μιας σειράς κοινωνικών τομών (ακόμα και δια της σιωπής της) όπως και συνεργάστηκε στην προσπάθεια κάθαρσης του πολιτικού σκηνικού με τη Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Μεγάλο μέρος της έχει δώσει ένα σημαντικό αγώνα για την εθνική συμφιλίωση, κάτι που οφείλουμε να αναγνωρίσουμε.
Η Αριστερά ανέλαβε σε ένα βαθμό ένα ρόλο συνεννόησης. Υπήρξε ο χρήσιμος «ενδιάμεσος».
Παρά ταύτα, μετά την πτώση του ανατολικού μπλοκ και κυρίως από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 υπήρξε μια στροφή προς την εσωστρέφεια – αρχικά – και κατόπιν προς τον καιροσκοπικό λαϊκισμό (κυρίως από το 2009 και μετά). Μια στροφή όμως που μετάλλαξε την αριστερά και την απομάκρυνε από τις λαϊκές απαιτήσεις.
Λογικό ήταν λοιπόν τόσο οι πορείες, όσο και οι κατά καιρούς ακτιβισμοί να χάσουν τη μαζικότητα τους. Όλοι θυμούνται τις ογκώδεις διαδηλώσεις στο Πολυτεχνείο στα προηγούμενα 30 ή και 20 χρόνια. Η Αριστερά όμως που κατόπιν έβγαζε φωτογραφίες με τον Ντόναλντ Τραμπ και που έπλεκε το εγκώμιο του, καμία σοβαρότητα δεν έχει όταν το παίζει «επαναστατική». Το ΚΚΕ σε μια μουσειακού χαρακτήρα λογική, δεν πείθει παρά ελάχιστους. Πολύ περισσότερο όταν τροφοδοτεί μια άγονη ρητορική κατά συμμαχικών μας κρατών όπως οι ΗΠΑ ή η ΕΕ που δεν αποτελούν πρόβλημα για τη χώρα αλλά ενδεχομένως λύση στα ζητήματα μας με την Τουρκία. Ή δε εξωκοινοβουλευτική άκρα αριστερά αποτελεί πλέον πληγή για το δημοκρατικό – αστικό σύστημα, επενδύοντας σε ένα μέρος της στο μπάχαλο και την καταστροφή.
Με αυτά και άλλα, το κάλεσμα σε πορεία προχθές, έμεινε στο ίντερνετ, έμεινε στις εφημερίδες και στα μυαλά των ινστρουχτόρων του Περισσού αλλά και της Κουμουνδούρου, η οποία μπορεί να ανακοίνωσε με βαριά την καρδιά πως δεν θα συμμετάσχει, όμως έκλεινε επί ημέρες το μάτι στους αρνητές της τάξης και της διαφύλαξης της υγειονομικής ασφάλειας.
Πως αλλιώς να ερμηνευτεί η δήλωση του αρμόδιου τομεάρχη Προστασίας του Πολίτη του ΣΥΡΙΖΑ Χρήστου Σπίρτζη πως θα επέτρεπε την πορεία αν ήταν ο ίδιος υπουργός;
30 και πλέον χρόνια λοιπόν από την πτώση του τείχους του Βερολίνο και μετά την οδυνηρή για τον τόπο και για τις ίδιες τις ιδέες του σοσιαλισμού κυβερνητική εμπειρία της αριστεράς, η άλλη πλευρά στο πολιτικό φάσμα οφείλει να αναστοχαστεί. Οφείλει να επανεξετάσει εάν οι ιδεοληπτικές της προσεγγίσεις οφελούν τον τόπο αλλά και την ίδια. Κι οφείλει να αναγνωρίσει πως το γεγονός ότι δεν κινητοποιεί τις μάζες όπως στο παρελθόν κάτι σημαίνει για την ίδια. Όχι για τις μάζες.
Οι πολλοί είναι αλλού. Οι λίγοι, όλο και κάτι έχουν κάνει λάθος και έχουν κόψει κάθε σύνδεση με τους πρώτους.
(Ο Δημήτρης Μαρκόπουλος είναι βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στη Β’ Πειραιά)
