Θα το ομολογήσω, βλέπω πολύ Netflix, λίγο ειδήσεις, πολύ διαδίκτυο και ξαναδιαβάζω παλιά βιβλία. Αυτό που μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση είναι ορισμένες σειρές του Netflix.
Όλοι καταλαβαίνουμε ότι το συνδρομητικό αυτό κανάλι δεν είναι κανένα όργανο της διεθνούς επανάστασης, δεν διευθύνεται από μέλη του Ρουβίκωνα, δεν στοχεύει να ανατρέψει την παγκοσμιοποίηση.
Όμως στοχεύοντας στο κέρδος, προσφέρει κάθε είδους σειρές. Είμαι σίγουρος ότι οι αρμόδιοι θα επενδύουν στις σειρές που δημιουργούν παγκόσμια trend, που έχουν ανταπόκριση σε μεγάλα τμήματα των πολιτών, που μπορούν να πείσουν και άλλους πολίτες να γίνουν συνδρομητές. Με αυτόν τον τρόπο πρέπει να εξηγηθεί γιατί προβάλλουν σειρές που είναι δημοφιλείς μεν, αλλά αμφισβητούν τις καθεστωτικές αντιλήψεις όλων μας, τον καθωσπρεπισμό μας ή την αποδεκτή ρουτίνα μας.
Ενδεικτικό είναι το περιβόητο La Casa de papel. Εδώ «οι καλοί» είναι οι ληστές του Νομισματοκοπείου και της Τράπεζας της Ισπανίας. «Οι κακοί» είναι οι αστυνομικοί και γενικότερα το κράτος. Οι πολίτες σε μεγάλο βαθμό συμπαραστέκονται στους ληστές και δεν συμπαθούν καθόλου το κράτος. Τα ΜΜΕ βέβαια στη συγκεκριμένη σειρά σε μεγάλο βαθμό είναι ανεξάρτητα και απλά καταγράφουν την πραγματικότητα, δεν κατευθύνουν τον κόσμο σε λογική «νόμος και τάξη»…
Δεν είναι η πρώτη φορά που ταινίες ή σειρές κινούνται σε αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που είναι αποδεκτή και «καθώς πρέπει» στις δυτικές κοινωνίες μας. Ανάλογη «ανάγνωση» μπορεί να γίνει και στη βραβευμένη με Oskar κορεάτικη ταινία «Παράσιτα» (το TVXS σχολιάζει ότι «αποτυπώνει τι συμβαίνει όταν η αξιοπρέπεια συνθλίβεται και οι άνθρωποι μοιραία επαναστατούν»), ή στην ταινία «Joker» (στο Αθηνόραμα σημειώνουν ότι «ο joker γίνεται ένας ήρωας που αγνοεί κανόνες και ηθικούς κώδικες οι οποίοι ούτως ή άλλως φτιάχτηκαν χωρίς να τον λογαριάζουν»).
Τι γίνεται λοιπόν, που βρισκόμαστε σαν κοινωνία; Την ίδια στιγμή που τα δικά μας ΜΜΕ απαιτούν απόλυτη σιωπή και απουσία κάθε κριτικής «λόγω κορονοϊού…», παγκοσμίως δημιουργούνται trend έξω από αυτό που είναι αποδεκτό από τις κοινωνίες μας, αλλά και από την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών δυνάμεων. Είναι σαφές ότι υπάρχει μια έντονη αμφισβήτηση πολλών από τις αρχές πάνω στις οποίες βασίστηκε η ευημερούσα δυτική μας κοινωνία.
Μπορεί αυτά τα trend να δημιουργήσουν υπαρκτά πολιτικά και κοινωνικά ρεύματα; Είναι νωρίς να ειπωθεί, αλλά δεν αποκλείεται. Όσο οι κοινωνίες βλέπουν τους διεθνείς ηγέτες (ΗΠΑ, Ευρωπαϊκή Ένωση κλπ) να αδιαφορούν για αυτές, να συμπεριφέρονται με ταξική ιδιοτέλεια και αδιαφορώντας για τους πολλούς, «απελευθερώνονται» δυνάμεις οι οποίες μπορεί να εκφραστούν με ακραίες συμπεριφορές. Όσοι ερμηνεύουν την άνοδο της Ακροδεξιάς και των κάθε είδους εθνικισμών με απλοϊκά πολιτικά «εργαλεία» δεν κατανοούν βαθύτερες πολιτικές διεργασίες που ήδη συντελούνται στις κοινωνίες.
Το ενδεχόμενο «οι καλοί» για μερίδα πολιτών να γίνουν αυτοί που σήμερα είναι παράνομοι και περιθωριακοί, δεν πρέπει να αποκλείεται. Όσο οι κοινωνίες συμπιέζονται, νιώθουν να πληρώνουν αυτές και μόνο τις κάθε είδους κρίσεις, όσο νιώθουν κοινωνικά και πολιτικά απροστάτευτες, τόσο θα ψάχνουν για λύσεις έξω από τα σημερινά αποδεκτά.
Εγώ το είπα και νίπτω τας χείρας μου. Πολύ προσεκτικά…
* To παρόν άρθρο εκφράζει προσωπικές απόψεις του γράφοντος
