Παρακολούθησα, άθελά μου, όπως και η υπόλοιπη Ελλάδα, λεπτό προς λεπτό τον εορτασμό των γενεθλίων του προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. Καταπιεσμένο από τον εγκλεισμό (μπορεί και από την «παρανομία» ) κέφι και μια κρυφή αλλά εμφανής διάθεση «αντίστασης» στο κλίμα των ημερών, καλά χωμένη στη φράση «σεισμός, σεισμός, συνωστισμός».
Μια διάθεση ανυπακοής που φαντάζει περίεργη όταν εκδηλώνεται από επαγγελματίες που παίζουν τους νόμους στα δάκτυλα, αλλά που για να είμαστε ειλικρινείς, δεν εξαντλείται σε αυτούς.
Η ερώτηση, χωρίς καμία διάθεση ηθικολογίας, είναι αλήθεια προς ποιον η ανυπακοή;
Προς την πολιτεία που επιτυχώς ή όχι, πάντως, έχει κάθε συμφέρον να αναχαιτίσει τον φονικό ιό;
Προς τους επιδημιολόγους που εισηγούνται μέτρα, πέφτουν μέσα ή έξω, αλλά πάντως προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο για το δημόσιο συμφέρον και για τον συνάνθρωπο, όπως ορίζει ο όρκος που έχουν δώσει;
Προς τους διπλανούς, που τηρούν τα μέτρα και γιορτάζουν τα γενέθλιά τους δίνοντας διαδικτυακό ραντεβού με τους αγαπημένους τους;
Mήπως, ανυπακοή προς την εσωτερική μας λογική που ψελλίζει ότι ο ιός δεν είναι ταξικός και το μόνο «όπλο μας» είναι να μην αναμετρηθούμε μαζί του;
Όλοι προσπαθούμε να καταλάβουμε τι άλλαξε από την περασμένη άνοιξη που κανείς, μα κανείς, δεν σκεφτόταν τρόπους να περάσει κάτω από το «ραντάρ». Που κλειστήκαμε στα σπίτια μας, χωρίς διαμαρτυρίες. Μόνοι και νηφάλιοι.
Λένε αρκετοί ότι φταίει η αμφισημία των μηνυμάτων που εκπέμπονται κεντρικά, τα αντιφατικά μέτρα και οι διαρκείς διαψεύσεις των προσδοκιών. Μπορεί. Αρκεί, όμως, αυτή η εξήγηση; Αρκεί, δηλαδή, ένας πολίτης να είναι, αν είναι, σφόδρα δυσαρεστημένος με την πολιτική διαχείριση της πανδημίας για να αγνοήσει τις οδηγίες, όταν ξέρει, γιατί πλέον ξέρει, ότι μπορεί να του στοιχήσει τη ζωή, κι ας μην έχει κανένα υποκείμενο νόσημα;
Τα μέσα ενημέρωσης κατακλύζονται καθημερινά από εκατοντάδες προσωπικές ιστορίες ανθρώπων που αναμετρήθηκαν με το θεριό και βγήκαν ζωντανοί, αλλά λαβωμένοι. Ανδρών και γυναικών που εξιστορούνται με τρόμο στα μάτια την δραματική τους περιπέτεια.
Σε αντίθεση με την περασμένη άνοιξη, που τα κρούσματα ήταν μόνο αριθμοί, και μάλιστα μακριά από την αυλή μας, τώρα, σχεδόν όλοι έχουν στον μικρόκοσμο τους έναν συνάνθρωπο που νόσησε. Τώρα νοσεί, ο εξάδελφος του πεθερού, η ανιψιά της Καίτης, ο γιός του Κώστα, η γυναίκα του και τα δύο παιδιά του…
Δύο σκηνές, χιλιάδες σκέψεις :
Τα πάρτι της ανυπακοής, κι από την άλλη η προσφορά και η θυσία των μικρών και μεγάλων απολαύσεων, ακόμα και της ίδιας της ζωής, από μια ομάδα γυναικών που χωρίς κανένα υλικό αντίκρισμα, ρίχνονται στη φωτιά χωρίς δεύτερη σκέψη.
Η ταπεινότητα μπροστά στη ματαιότητα της ύπαρξης που γίνεται λιγότερο αφόρητη όταν βρίσκει νόημα ζωής και η αλαζονεία. To ανίκητο «εγώ δεν είμαι σαν εσάς. Κι ας κινδυνεύω να πεθάνω όπως ακριβώς κι εσείς…
(Η Έλλη Τριανταφύλλου είναι δημοσιογράφος)
