Έχει περάσει περισσότερο από ένας μήνας από τότε που ο Τζο Μπάιντεν υπέγραψε τον νόμο για τη χρηματοδότηση στην Ουκρανία σε μια συμβολική ημερομηνία, την 9η Μαΐου.
Ουκρανοί πολιτικοί χαρακτήρισαν τότε την απόφαση της Ουάσινγκτον «ιστορική» και δήλωσαν ότι οι στρατιωτικές προμήθειες προς την Ουκρανία θα ελευθερωθούν και θα επιταχυνθούν σημαντικά.
Αλλά ένα μήνα αργότερα η ρητορική τους έχει αλλάξει σοβαρά. Ισχυρίζονται ότι οι στρατιωτικές προμήθειες είναι ανεπαρκείς, ιδίως στο πυροβολικό, όπου η Ρωσία έχει δεκαπλάσιο πλεονέκτημα.
Όλα δείχνουν ότι υπάρχει μια ηθελημένη μείωση από τις ΗΠΑ και την ΕΕ, των προμηθειών στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία και γι’ αυτό μπορεί να υπάρχουν διάφοροι λόγοι, από τεχνικούς έως γεωπολιτικούς.
Η παράδοση χιλιάδων όπλων στην Ουκρανία θα σήμαινε στην ουσία τον αφοπλισμό ορισμένων ευρωπαϊκών στρατών. Κάτι που δεν πρόκειται να κάνουν.
Οι ΗΠΑ κρούουν επίσης τον κώδωνα του κινδύνου για την εξάντληση των αποθεμάτων Stingers και Javelins και φοβούνται ότι το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα δεν θα είναι σε θέση να αναπληρώσει αυτά τα αποθέματα γρήγορα. Ο δυτικός Τύπος είναι γεμάτος από δημοσιεύσεις για το θέμα αυτό. Η ίδια ιστορία θα μπορούσε να συμβεί και με τα οβιδοβόλα, αν αυτά μεταφερθούν στο Κίεβο κατά εκατοντάδες.
Όσον αφορά τα συστήματα HIMARS οι ΗΠΑ έχουν 417 από αυτά σε υπηρεσία από το 2016. Οι Αμερικανοί διαθέτουν περίπου διπλάσιες μονάδες από τις λιγότερο σύγχρονες M270 – 830. Οι άλλες χώρες διαθέτουν λιγότερους από τον αριθμό που ζήτησε το Κίεβο (300 εκτοξευτές).
Με άλλα λόγια, για να ικανοποιήσουν το ουκρανικό αίτημα, οι Αμερικανοί πρέπει να δώσουν στο Κίεβο το ένα τέταρτο των συστημάτων τους, πράγμα που, φυσικά, είναι προβληματικό.
Η σοβαρότητα της κατάστασης φαίνεται από το πακέτο των 40 δισεκατομμυρίων δολαρίων για την άμυνα, όπου μόνο 6 δισεκατομμύρια δολάρια προορίζονται για την Ουκρανία και τα υπόλοιπα για παραγγελίες για το στρατιωτικό βιομηχανικό συγκρότημα και την αναπλήρωση των οπλοστασίων των στρατών του ΝΑΤΟ. Αλλά τα όπλα αυτά πρέπει να κατασκευαστούν, κάτι που θα πάρει μήνες. Και δεν είναι ακόμη γνωστό πόσα από αυτά θα θελήσουν να μεταφέρουν στην Ουκρανία.
Από την άλλη η Δύση λέει ευθέως ότι δεν επιθυμεί μια άμεση αντιπαράθεση με τη Ρωσία. Προφανώς, οι μαζικές παραδόσεις βαρέων όπλων θα μπορούσαν να προκαλέσουν μια τέτοια αντιπαράθεση.
Τουλάχιστον, η εμφάνιση των όπλων μεγάλου βεληνεκούς θα πολλαπλασιάσει και θα εμβαθύνει τους βομβαρδισμούς στο έδαφος της ίδιας της Ρωσίας.
Το πολύ-πολύ, αν η AFU περάσει στην επίθεση και εισέλθει στο έδαφος, για παράδειγμα, της Κριμαίας, την οποία οι Ρώσοι θεωρούν δική τους. Ή στο έδαφος της ίδιας της Ρωσίας εντός των διεθνώς αναγνωρισμένων συνόρων της.
Το Κρεμλίνο θα είχε τότε μια δικαιολογία για να φωνάξει «Η πατρίδα κινδυνεύει», και αυτό θα ήταν ένα εντελώς άλλο επίπεδο ρωσικής στρατιωτικής προσπάθειας. Με πλήρη ή μερική κινητοποίηση, η οποία δεν πραγματοποιείται επί του παρόντος, τουλάχιστον ανοιχτά.
Επιπλέον η Ρωσική Ομοσπονδία θα μπορούσε να θεωρήσει ότι βρίσκεται σε πόλεμο με τη Γερμανία ή τις ΗΠΑ αν τα όπλα τους άρχιζαν να στοχεύουν ρωσικό έδαφος. Υπάρχουν ενδείξεις από τη Μόσχα ότι θα το κάνει. Το τι θα συμβεί στην πραγματικότητα είναι ασαφές, αλλά η κατάσταση είναι απρόβλεπτη, οπότε αυτός ο περιορισμός λειτουργεί προς το παρόν.
Μια άλλη σκέψη είναι ότι η Δύση δεν είναι καθόλου σίγουρη αν θα είναι δυνατόν να νικήσει τη Ρωσία στην Ουκρανία ακόμη και σε περίπτωση μαζικότερων προμηθειών από ό,τι τώρα.
Η υλικοτεχνική υποδομή της Ρωσίας στα σημερινά θέατρα πολέμου είναι σαφώς πιο βολική, η επισκευαστική βάση είναι πιο κοντά και ο στρατός χρησιμοποιεί γνωστά όπλα, τα οποία είναι πολλά.
Τα δυτικά όπλα για την Ουκρανία δεν έχουν όλα αυτά τα πλεονεκτήματα. Θα τεθούν σε λειτουργία πιο αργά λόγω του μεγάλου χρόνου παράδοσης. Και επίσης – η ανάγκη εκπαίδευσης του προσωπικού για να εργάζεται με ανομοιογενή στρατιωτικό εξοπλισμό από διαφορετικούς κατασκευαστές. Ούτε θα είναι δυνατή η επισκευή εισαγόμενων όπλων στην Ουκρανία. Η διοικητική μέριμνα για την παράδοση πυρομαχικών είναι επίσης περίπλοκη.
Πιθανόν αυτός να είναι ο λόγος για τον οποίο η Δύση ζητά όλο και περισσότερο διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία και κάνει εικασίες για πιθανές παραχωρήσεις προς τη Ρωσία.
Επίσης μπορεί να υπάρχουν ερωτηματικά σχετικά με τον τρόπο χρήσης των όπλων και το πού πηγαίνουν. Τέτοια ερωτήματα εγείρονται ήδη στον δυτικό Τύπο και ο Λευκός Οίκος έχει δηλώσει αρκετές φορές ότι δεν έχει κανέναν έλεγχο για την τύχη των προμηθειών μετά τη διέλευση των ουκρανικών συνόρων.
Αυτό μπορεί επίσης να εγείρει αμφιβολίες ως προς το πόσα όπλα χρειάζονται πραγματικά και κατά πόσον τα αιτήματα του Κιέβου είναι δικαιολογημένα.
Συμπερασματικά υπάρχει σαφής δισταγμός στη Δύση ως προς το αν η Ρωσία μπορεί ποτέ να ηττηθεί στην Ουκρανία χωρίς άμεση παρέμβαση των χωρών του ΝΑΤΟ, την οποία η συμμαχία έχει αποφύγει με κάθε τρόπο. Υπό το πρίσμα αυτών των αμφιβολιών, θα ήταν φυσικά παράλογο να ξοδέψουν ακόμη περισσότερα χρήματα για τον εξοπλισμό του Κιέβου και να διακινδυνεύσουμε μια άμεση σύγκρουση με τη Μόσχα στη διαδικασία.
Ωστόσο, δεν μπορεί να αποκλειστεί ότι το κύμα των σημερινών δημοσιευμάτων στη Δύση σχετικά με τα προβλήματα του ουκρανικού στρατού οφείλεται ακριβώς στην ανάγκη να δικαιολογηθούν μαζικότερες παραδόσεις όπλων στην Ουκρανία. Και σε αυτή την περίπτωση μπορεί να δούμε ένα νέο κύμα τέτοιων προμηθειών.
