Συνεχίζεται το άδειασμα της Αθήνας από τις ΗΠΑ και τις ηγέτιδες δυνάμεις της ΕΕ, με την Άγκυρα να είναι μέλος σε κάθε είδους διαβούλευση ή πρωτοβουλία τόσο στον πόλεμο στην Ουκρανία όσο και στις υπόλοιπες περιφερειακές συγκρούσεις στην περιοχή.
Οι χλιαρές ρητορικές αντιδράσεις από τους εταίρους της Ελλάδας έναντι των παραβιάσεων και παραβάσεων που καταγγέλλει η Αθήνα ότι υφίσταται από την Τουρκία, δεν θα έπρεπε να γίνονται επινίκιες παντιέρες αλλά τροφή για σκέψη κι εγρήγορση για όσα αποφασίζονται για την Ελλάδα χωρίς την Ελλάδα.
Η επιτήδευση της Αθήνας στην λογική της αδράνειας στην εξωτερική πολιτική και οι εκκλήσεις προς στήριξη σε κάθε ενδιαφερόμενο ή μη, αποδυναμώνουν σε διπλωματικό επίπεδο την χώρα απαξιώνοντας την, ενώ ενισχύουν περαιτέρω την Τουρκία.
Η επιτήδεια εμπλεκόμενη γείτονας, βρίσκεται γι’ άλλη μια φορά στο επίκεντρο των συζητήσεων με την άρνηση της για την ένταξη Σουηδίας και Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ.
Οι συζητήσεις πολλές και οι αναλύσεις ακόμα περισσότερες για το τι πραγματικά επιδιώκει η Τουρκία από αυτή την άρνηση. Μήπως τα F-16 ή τα F-35, περισσότερα χρήματα από την ΕΕ, συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και των φυσικών πόρων της Ανατολικής Μεσογείου; Ή μήπως απελευθέρωση θεωρήσεων για τους Τούρκους πολίτες που ταξιδεύουν στην ΕΕ ή μια νέα συμφωνία τελωνειακής διασύνδεσης με την Ένωση με πιο προνομιακούς όρους;
Τα θέλω της πολλά ενδεχομένως για να πάρει όσα μπορεί περισσότερα. Όχι πάντα με επιτυχία είναι η αλήθεια, αλλά δεν έχει χάσει και τίποτα εδώ που τα λέμε. Στο τέλος κάτι έχει κερδίσει. Αυτό είναι εξάλλου το ανατολίτικο παζάρι, όπου τον πιάσεις τον πελάτη, και η Τουρκία έχει πολλούς πελάτες παντού.
Αν και η Ελλάδα αυτοαποκαλείται προβλέψιμος σύμμαχος, με ναι σε όλα χωρίς ανταλλάγματα, στο ζήτημα της Τουρκίας και στην άρνηση της για την ένταξη των δυο Σκανδιναβικών χωρών δεν είναι μόνο δική της απόφαση. Εμπλέκονται και άλλοι, κι αν οι πληροφορίες που έχουν φτάσει στ΄ αυτιά μου ευσταθούν, τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο.
Σύμφωνα με όσα μου μεταφέρθηκαν, η απόφαση για βέτο από την Άγκυρα στην ένταξη Σουηδίας και Φινλανδίας, είναι κατόπιν συνεννόησης με ΝΑΤΟικές χώρες, γνωστές για τη δύναμη τους εντός της Συμμαχίας.
Έχοντας το ΝΑΤΟ καταλήξει ότι ο πόλεμος είναι χαμένος στην Ουκρανία και προσπαθούν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα, χωρίς όμως να δείξουν ότι υποχωρούν, χρησιμοποιούν την Τουρκία για να βγάλει το φίδι από την τρύπα.
Όπερ σημαίνει ότι υπάρχει μια ομάδα κρατών εντός του ΝΑΤΟ που δεν επιθυμούν τώρα την ένταξη των δυο Σκανδιναβικών χωρών. Ο λόγος να μην προκαλέσουν περαιτέρω την Ρωσία.
Έχουν κατανοήσει ότι η μόνη λύση πλέον είναι ο διάλογος Ζελένσκι Πούτιν για να τελειώσει ο πόλεμος που περισσότερο καταστρέφει την δυτική συμμαχία παρά την Ρωσική Ομοσπονδία και τους εταίρους της.
Όμως μια παραδοχή εκ μέρους της Δύσης, που μέχρι πριν έναν μήνα ήθελαν να «τελειώσουν» τον Πούτιν, ότι σύρονται σε διαπραγματεύσεις με τον Ρώσο Πρόεδρο πολύ ισχυρό καθώς έχει στην κατοχή του το 20% της Ουκρανίας, θα γύριζε μπούμερανγκ στις δυτικές κυβερνήσεις.
Ο Ζελένσκι σαν άλλος Γκουαϊδό, δεν κατάφερε να εκπληρώσει τους σχεδιασμούς της Δύσης και μοιάζει πλέον βαρίδιο στους Δυτικούς, που αναζητούν εναγωνίως λύσεις. Ήδη η αντιπολίτευση στην Ουκρανία σχεδιάζει την επόμενη μέρα.
Έτσι η Τουρκία, ως η χώρα που συνομιλεί με όλους και μπορεί να κάνει παιχνίδι, μπορεί να υποστηρίξει το μπλοκάρισμα των δυο χωρών για ένταξη, κερδίζοντας και αυτή αλλά και οι δυτικοί εταίροι να μην εμπλακούν σε έναν απευθείας πόλεμο με την Ρωσία.
Οι πολλαπλές συναντήσεις των Τούρκων αξιωματούχων με τους κυρίαρχους της Δύσης, είναι ηλίου φαεινότερων ότι χτίζουν μια συμφωνία με την Τουρκία, που μόνο προς όφελος της Ελλάδας δεν θα είναι.
Εμείς πάντως παραμένουμε αδρανείς κι ευτυχισμένοι. με καμιά ανακοίνωση από τους εταίρους μας, που αναμεταδίδεται «πετσοκομμένη» από τα εγχώρια μέσα και πανηγυρίζουν οι «υπερπατριώτες» για τις νίκες της ελληνικής διπλωματίας.
Οι εξελίξεις είναι δυσοίωνες και πραγματικά φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μας χωρίς εμάς. Δεν φοβάμαι κάποιον πόλεμο, αλλά αποφάσεις δυσμενείς για την Ελλάδα, με την σύμφωνη γνώμη πολλών εκ των συμμάχων μας αλλά και κυβερνώντων.
