Αυτές οι γιορτές θα είναι διαφορετικές. Το ακούσαμε από τον πρωθυπουργό της χώρας, το τονίζουν οι γιατροί, το καταλαβαίνουμε και οι ίδιοι. Ο μαύρος κατάλογος των νεκρών από κορονοϊό τον Νοέμβριο, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Οι ΜΕΘ ασφυκτιούν. Οι νοσηλευόμενοι αγωνιούν και οι συγγενείς των νεκρών πενθούν.
Μέσα σ αυτό το κλίμα, λοιπόν, λίγη σημασία θα έπρεπε να έχει για όλους μας αν θα απολαύσουμε το γιορτινό γεύμα ή δείπνο μόνο με την οικογένειά μας ή με μία συγγενική. Με έναν φίλο, δύο ή τέσσερις.
Πολιτεία και κοινωνία δείχνουν να έχουν μπει σε μία διαπραγμάτευση για πόσο λιγότερο αυστηρά μπορεί να γίνουν τα μέτρα την εορταστική εβδομάδα.
Πέραν της οικονομικής διάστασης, του λιανεμπορίου και της εστίασης, που η συζήτηση έχει σημασία για αφορά στην επιβίωση ολόκληρων επαγγελματικών κατηγοριών, όλη αυτή η κουβέντα για το πώς θα περάσουμε τα Χριστούγεννα μας, τι νόημα έχει άραγε;
Όλοι ξέρουμε πια πολύ καλά ότι ο ιός αυτός είναι φονικός. Ότι δεν κάνει κανενός είδους διάκριση. Ότι στο διάβα του σκορπάει πόνο και όλεθρο. Ότι αν χαλαρώσουμε, θα το πληρώσουμε ακόμα πιο ακριβά απ ό,τι πληρώνουμε σήμερα τη γενικευμένη αφασία ( πολιτείας και ημών των πολιτών ) το προηγούμενο διάστημα.
Τι νόημα, έχει, λοιπόν, να αναρωτιόμαστε, κι εμείς τα ΜΜΕ αν θα έχει ή δεν θα έχει απαγόρευση κυκλοφορίας και μετακίνησης από νομό σε νομό το βράδυ των Χριστουγέννων ή της Πρωτοχρονιάς;
Κι αν δεν έχει; Θα πάρουμε τους δρόμους;
Και πού θα βρούμε τη διάθεση να ντυθούμε, να στολιστούμε και να ανταποκριθούμε στις τυχόν κοινωνικές και οικογενειακές προσκλήσεις;
Καταλαβαίνω τους νέους ανθρώπους που νοιώθουν σαν να χάνουν έναν χρόνο από τη ζωή τους, πάνω στη μεγάλη τους ορμή. Τους έφηβους που πρέπει να πατήσουν φρένο πάνω που μαθαίνουν το γκάζι. Τους υπερήλικες που μετράνε τον χρόνο μήνα με τον μήνα. Κατανοώ και συμμερίζομαι ότι είναι βαρύ για όλους να περάσουμε τις γιορτινές μέρες χωρίς όλους τους αγαπημένους μας.
Είναι όμως και ασήκωτο; Πιο ασήκωτο από το να τους μεταδώσουμε, άθελά μας, τον ιό και αντίστροφα;
Μήπως θα ήταν πιο χρήσιμο αντί να μιλάμε για την συμμόρφωση στον νόμο ή τον φόβο απέναντι στον αστυνόμο, να ακούσουμε τους ανθρώπους που έζησαν και μπορούν να μας διηγηθούν τις κακουχίες του πολέμου, της Κατοχής, του εμφυλίου. Με την ανέχεια στα όρια της απόλυτης φτώχειας, της πείνας και της απουσίας κάθε έννοιας ατομικής ευθύνης απέναντι στον όλεθρο των όπλων;
Mήπως τα φετινά Χριστούγεννα θα ήταν πιο ανακουφιστικό να στρέψουμε τη σκέψη μας σε όσους βιώνουν σήμερα τον όλεθρο, την αρρώστια και την ανέχεια; Να βοηθήσουμε, αν μπορούμε; Κι αν δεν μπορούμε, τουλάχιστον να παραμείνουμε ψύχραιμοι;
Δεν είναι κατάρα να γιορτάσουμε στο σπίτι μας, με παρέα αποκλειστικά την οικογένειά μας.
Δεν είναι μιζέρια να απολαύσουμε το ζεστό μας δείπνο στην ασφάλεια του σαλονιού μας.
Δεν είναι λόγος κατάθλιψης να υποδεχθούμε τον νέο χρόνο δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο μας.
Έχουμε δεκάδες άλλους λόγους να μελαγχολούμε καθημερινά….
(Η Έλλη Τριανταφύλλου είναι δημοσιογράφος)
