Εν μέσω (οικονομικής και υγειονομικής) κρίσης αυξήθηκαν αίφνης(;) οι καταθέσεις και (στατιστικά) μειώθηκε η ανεργία.
Τα λες και καλά νέα…
Κατά τη κυβέρνηση δεν έτυχε, πέτυχε…
Συμφωνούμε απόλυτα: Η οικονομία και οι κοινωνικές διεργασίες δεν είναι φυσικά φαινόμενα. Επηρεάζονται από τις κυβερνητικές επιλογές, τις διεθνείς εξελίξεις. Εν πάση περιπτώσει διαμορφώνονται από την πολιτική και τις καπιταλιστικές (δυτικού τύπου, γιατί υπάρχουν και οι κατά πολύ χειρότερες… ασιατικές) συνθήκες παραγωγής.
-Σκαλίζοντας κάτω από το λούστρο της «επιτυχίας» διαπιστώνει κανείς ότι αυξήθηκαν οι καταθέσεις σε «βιβλιάρια» άνω των 50.000 ευρώ. Και αυτά τα ποσά προέρχονται από την υπερ-κερδοφορία εν μέσω οικονομικής κρίσης και τις (μη) επιστρεπτέες προκαταβολές μέσα στην υγειονομική κρίση.
-Κοιτάζοντας προς την αγορά εργασίας δεν έχεις παρά να επαναλάβεις ότι 500.000 νέοι επιστήμονες έφυγαν από την δυστοπική χώρα μας, ενώ πολλές θέσεις πλήρους απασχόλησης μοιράστηκαν σε δύο λήπτες.
Σχεδόν 1 στους 3 μισθωτούς του (αυστηρά) ιδιωτικού τομέα διαβιεί με λιγότερα από 400 ευρώ το μήνα… Αν υπολογίσει κανείς ότι πολλοί περισσότεροι συνταξιοδοτήθηκαν ή εγκατέλειψαν κάθε προσπάθεια ανεύρεσης εργασίας (ευάλωτα άτομα, κόστος μετακίνησης λόγω ακρίβειας των καυσίμων), είναι εύλογο να πέσουν τα ποσοστά ανεργίας.
Χωρίς, φευ, δεν αυξάνεται ο συνολικός όγκος εργασίας. Απλώς μειώθηκε το ενεργό δυναμικό. Και αν είχαμε 8ωρα, θα ήταν σαφώς λιγότερα…
-Συνδυάζοντας και τα δύο μαζί, όντως η κυβέρνηση έπαιξε έναν καθοριστικό ρόλο: Στοχευόμενα πριμοδότησε την μερική απασχόληση (π.χ. μετατροπή του 8ωρου σε παρτ τάιμ με διευθυντικό δικαίωμα) και με απόφαση του υπουργικού συμβουλίου(!) διατήρησε χαμηλά τις αμοιβές ώστε η ελληνική οικονομία να έχει παραγωγικό (ανταγωνιστικό) «προνόμιο». Η χώρα έχει εργατικό κόστος μικρότερο από το 2010, ενώ ο πληθωρισμός «τρέχει» με διψήφια ποσοστά. Μόνο η Ελλάδα κατά τον 21ο αιώνα ποντάρει στην φθηνή εργασία, υποτίθεται για να σταθεί στις διεθνείς αγορές.
Το ίδιο τροπάρι από την σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ πριν 61 χρόνια που άρχισε το ξεμοντάρισμα της (όποιας) εγχώριας βιομηχανίας, ακριβώς λόγω μη ανταγωνιστικών προϊόντων, ελλείψει επενδύσεων και παραγωγικότητας… Αυτό ακόμη δεν μας έχει γίνει μάθημα.
Τελικά όμως όλα είχαν σαν αποτέλεσμα να αυξηθούν οι καταθέσεις άνω των 50.000 ευρώ…
Κοινωνική ατζέντα
Πρόσθετα, κατά τη τελευταία δεκαετία της οικονομικής κρίσης αποσαθρώθηκαν οι συνοδευτικοί της εργασίας θεσμοί.
1.Οι επιδοτήσεις για πρόσληψη ανέργων δεν αρκούν. Πρόσθετα, πρόκειται για γραφειοκρατική διαδικασία όπου την επιλογή του προσωπικού δεν την έχει ο Διευθυντές Ανθρώπινου Δυναμικού της επιχείρησης, αλλά ο Διευθυντής του τοπικού… ΟΑΕΔ (νυν ΔΥΠΑ).
2.Η εργασία δεν δημιουργεί… πλούτο. Ρωτήστε και τις τράπεζες που δεν (τους) δίνουν στεγαστικά δάνεια. Αποτέλεσμα, η σφοδρή κρίση στέγης εν μέσω ακρίβειας που επιτείνει το Δημογραφικό. Δηλαδή προκαλεί καταστροφικό οικονομικό σπιράλ και μείζονα εθνικό πρόβλημα. Με τον ΟΑΕΔ να έχει 1,5 δις αδιάθετα κονδύλια για στεγαστική πολιτική, αλλά και την κυβέρνηση (οποία υποκρισία!), να έχει καταργήσει τις εισφορές υπέρ Εργατικής Κατοικίας. Άρα οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα θα παραμείνουν μονίμως άστεγοι…
3.Στις περιπτώσεις που απαιτείσαι μετακίνηση με ιδιωτικό μέσο πέραν των 10 χιλιομέτρων την ημέρα παρατηρείται η «μεγάλη παραίτηση» των χαμηλόμισθων, ακριβώς λόγω κόστους καυσίμων.
Η κατάρρευση των προσδοκιών
Η εργασία δεν είναι ολόκληρη, η αμοιβή δεν αρκεί να χρηματοδοτήσει την κατοικία, η μετακίνηση προς τη δουλειά συνεπάγεται επιπλέον «φορολόγηση» μέσω ΦΠΑ και Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης πετρελαιοειδών (εκεί που τα «αφεντικά» λαμβάνουν φοροαπαλλαγές και μειωμένα ασφάλιστρα). Τελικά απουσιάζει η προοπτική (μισθολογική εξέλιξη, κοινωνική ανέλιξη). Δεν υπάρχει καμία προσδοκία.
Γι’ αυτό παρατηρείται τους τελευταίους μήνες η μεγάλη «διάσπαση των κοινωνικών βεβαιοτήτων».
Και στη Γαλλία η «πολιτική διάσπαση», η οποία κορυφώθηκε πριν λίγες ημέρες, ξεκίνησε ακριβώς από την ακρίβεια στα καύσιμα (κίτρινα γιλέκα) και την απουσία προοπτικής στις εργατικές περιοχές και στις πυκνοκατοικημένες συνοικίες των μεταναστών (από τις πρώην αποικίες…)
Και το πρόβλημα δεν είναι ότι ηττήθηκε το Κέντρο (Μακρόν)… Εκεί το πολιτικό σύστημα, με σκιάχτρο την Λεπέν, έπαιξε τα ρέστα για την κάλπη. Δεν μίλησε ούτε για την κοινωνία, ούτε για τον άνθρωπο.
Συμπερασματικά: πρώτη προτεραιότητα κάθε προοδευτικού σχηματισμού είναι η διαμόρφωση μιας συνεκτικής «Κοινωνικής Ατζέντας» που να προσφέρει ευκαιρίες: Και δουλειά και σπίτι και μεταφορές και σχολείο και αθλητισμό και διακοπές. Με σαφή προσδιορισμό «από πού;», «με ποιο τρόπο;», «ποιούς στόχους;», με «μετρίσιμα αποτελέσματα» και «λογοδοσία»!
Σε αυτό θα κριθούμε τον φθινόπωρο των εκλογών και στα (ακόμη πιο) δύσκολα χρόνια που έρχονται!
(Ο Χρήστος Μέγας είναι δημοσιογράφος)
