Αν στην Ευρώπη αλλά και στον Κόσμο υπάρχει ένας ηγέτης που δεν τρέφει αυταπάτες για την συσπείρωση της κοινωνίας γύρω από την κυβέρνηση λόγω της Πανδημίας αυτός δεν είναι άλλος από τον Πρόεδρο της Γαλλίας Μακρόν.
Όταν η Πανδημία ετέθη εκτός ελέγχου στην Ευρώπη, στις αρχές της άνοιξης, η Γαλλία ζούσε με τις βίαιες συγκρούσεις, με τις οποίες κορυφώνονταν οι εξεγερσιακές διαμαρτυρίες των Κίτρινων Γιλέκων που ξεκίνησαν τον Νοέμβριο του 2018.
Προφανώς ο Μακρόν και η κυβέρνηση Καστέξ ήξεραν το κύμα διαμαρτυρίας που θα προκαλούσε η κλιμάκωση της καταστολής που νομιμοποιεί το νομοσχέδιο «Σφαιρική Ασφάλεια» και κυρίως το επίμαχο άρθρο 24 που απαγορεύει την φωτογράφηση – βιντεοσκόπηση αστυνομικών σε ώρα υπηρεσίας.
Αν το Ταμείο Ανάκαμψης ήταν ένα μήνυμα ότι θα στηριχθεί επαρκώς η επιστροφή στην ανάπτυξη στην Ε.Ε-Ευρωζώνη την επόμενη μέρα της πανδημίας, το νομοσχέδιο Σφαιρική Ασφάλεια ήταν ένα μήνυμα στο ριζοσπαστικοποιημένο κομμάτι της γαλλικής κοινωνίας ότι το κράτος συγκροτεί ένα Ταμείο Καταστολής το οποίο θα διαθέτει μια εργαλειοθήκη νομικής κάλυψης και τεχνικής ενίσχυσης μιας χωρίς προηγούμενο σε καθεστώς δημοκρατικής κανονικότητας καταστολή.
Αν υιοθετήσουμε το αισιόδοξο σενάριο της εξέλιξης της Πανδημίας ότι δηλαδή θα έχει τεθεί υπό έλεγχο στο τέλος της ερχόμενης άνοιξης τότε είναι βέβαιο ότι μια δεκαετία σκληρής δημοσιονομικής λιτότητας συν το κοινωνικό κόστος των αλλεπάλληλων lock Down θα προκαλέσουν έκρηξη διαμαρτυριών στην Γαλλία, ένα μόλις χρόνο πριν από τις εκλογές της Άνοιξης του 2022.
Το διακύβευμα για τον Μακρόν σε λίγους μήνες κινδυνεύει να μην είναι πια αν μπορεί όπως το 2017 να νικήσει την Λεπέν την άνοιξη του 2022 αλλά να ολοκληρώσει ομαλά την θητεία του.
Η πανδημία σε ότι αφορά την Γαλλία επιτάχυνε δραματικά μια προϋπάρχουσα κρίση του Πολιτικού Συστήματος.
Μια κρίση που ξεκίνησε το 1983, όταν ο Μιτεράν αποδέχθηκε την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης με τους όρους που έθετε τότε η Δυτική και μετά το 1990 η Ενιαία Γερμανία…
Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος-διεθνολόγος
