Αναμφίβολα το ενδιαφέρον της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής επικεντρώνεται στην επικείμενη Σύνοδο Κορυφής και στο κατά πόσο η Τουρκία θα πιεστεί να αποδείξει έμπρακτα ότι επιθυμεί πραγματικά να οδηγηθούμε σε έναν εποικοδομητικό διάλογο στη βάση του Διεθνούς Δικαίου και παράλληλα να διαβεβαιώσει την Ευρωπαϊκή Ένωση ότι με συνέπεια και συνέχεια θα αποφύγει στο εξής προκλητικές ενέργειες εναντίον της Ελλάδος.
Η προσπάθεια που κάνει η Τουρκία λίγα εικοσιτετράωρα πριν τη Σύνοδο να εμφανιστεί ως διαλλακτική ώστε να αποφευχθεί η συζήτηση για ενδεχόμενες κυρώσεις προφανώς και είναι προσχηματική. Είναι ακόμη ένας διπλωματικός ελιγμός από αυτούς που συνηθίζει να κάνει.
Για την Τουρκία άλλωστε η αντιπαράθεση με την Ελλάδα είναι πια τόσο μακρόχρονη που έχει αποκτήσει χαρακτηριστικά σχεδόν πολιτικής μονιμότητας. Η Τουρκία και αυτό πρέπει να της το αναγνωρίσει κανείς, έχει πάντοτε μακρούς ορίζοντες στην πολιτική της. Το ερώτημα είναι κατά πόσο η εξωτερική της πολιτική ειδικά σε σχέση με την Ελλάδα έχει θετικό ισοζύγιο ή όχι.
Διότι αν το δει κανείς ψύχραιμα, ανεξάρτητα από τους ελιγμούς που κάνει, το καθαρό αποτέλεσμα για την Τουρκία είναι αντικειμενικά αρνητικό. Το ερώτημα είναι τί κατάφεραν να πετύχουν τελικά με όλη αυτή την πολιτική.
Έχουμε μία γείτονα που το έτος 2020 εγκαλεί την Ελλάδα και θέτει ζητήματα που κατ΄ ουσίαν έχουν ρυθμιστεί από την εποχή της Συνθήκης της Λωζάνης. Και αυτή που διεθνοποιεί καλύτερα από εμάς το πρόβλημα όλα αυτά τα χρόνια είναι η ίδια η Τουρκία η οποία έχει κατορθώσει ένα ακατόρθωτο πράγμα στις διεθνείς σχέσεις. Να στρέψει δηλαδή όλους τους σοβαρούς διεθνείς παίχτες εναντίον της. Τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γαλλία, τη Γερμανία αλλά και περιφερειακές δυνάμεις όπως το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Πριν είκοσι πέντε χρόνια όλοι θεωρούσαν ότι αργά ή γρήγορα η Τουρκία θα γινόταν οργανικό μέρος της Ευρωπαϊκής οικογένειας και σήμερα αυτό αποτελεί όνειρο θερινής νυχτός διότι από μόνη της τορπίλισε την Ευρωπαϊκή της προοπτική και επιβεβαίωσε όσους έλεγαν ότι δεν έχει θέση στην Ευρώπη.
Ο κος Ερντογάν συμπεριφέρεται σαν να θέλει να ηγηθεί του μουσουλμανικού κόσμου και ακόμη και κει, στον υποτιθέμενο ζωτικό του χώρο, αυτοδιαψεύδεται. Γιατί τί είδους ηγέτιδα δύναμη του μουσουλμανικού κόσμου μπορεί να είναι η Τουρκία με την Αίγυπτο, τη Σαουδική Αραβία ή τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα να βρίσκονται ανοιχτά απέναντί της.
Τί κατάφεραν στην ουσία; Να γίνουν μία χώρα εξαγωγής ισλαμισμού και μάλιστα με τον ίδιο τον ισλαμικό κόσμο να μην τους αναγνωρίζει καθόλου το δικαίωμα σε τέτοιο ρόλο.
Με άλλα λόγια παρά τους λεονταρισμούς του κου Ερντογάν, παρά τους διπλωματικούς ελιγμούς στους οποίους καταφεύγει τα τελευταία χρόνια, η Τουρκία στην πραγματικότητα βρίσκεται σε μια κατάσταση απομόνωσης και στρατηγικής ήττας. Ελίσσονται συνεχώς αλλά το στρατηγικό αποτέλεσμα γι΄αυτούς είναι αρνητικό.
Και μέσα σε όλα αυτά η Τουρκία αυτή τη στιγμή έχει μια οικονομία που τελεί υπό κατάρρευση με ό,τι αυτό κι αν συνεπάγεται για το μέλλον της.
Οι δικές μας δικλείδες ασφαλείας είναι οι μόνιμες δικλείδες ασφαλείας της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής εδώ και δεκαετίες. Είναι οι αξιόμαχες ένοπλες δυνάμεις μας που τώρα αναβαθμίζονται ακόμη περισσότερο, είναι οι συμμαχίες με την Ευρώπη, τις Ηνωμένες Πολιτείες και γενικά τον δυτικό κόσμο, είναι ο πατριωτισμός των Ελλήνων και τελικά μεγαλύτερο όπλο είναι ότι το δίκιο είναι με το μέρος μας.
Μπορεί λοιπόν σήμερα να γίνεται αρκετός λόγος για τις κυρώσεις και για την πίεση που πρέπει να επιβληθεί στην Τουρκία προκειμένου να καθίσει στο τραπέζι του διαλόγου όμως αν επιμείνει στην ίδια συμπεριφορά θα συνεχίσει να βρίσκεται στην ίδια θέση που βρίσκεται εδώ και δεκαετίες.
Δηλαδή στον τυχοδιωκτισμό και στην αυτοπαγίδευση μιας χώρας που στο διεθνές πεδίο χάνει διαρκώς φίλους.
Οπότε η Τουρκία το επόμενο διάστημα θα πρέπει να επιτύχει εκεί που αποτυγχάνει επί δεκαετίες, δηλαδή στη δημιουργία ενός πλαισίου εμπιστοσύνης και συνεννόησης χωρίς το οποίο κάθε ουσιαστική διαπραγμάτευση είναι αδύνατη.
Με αυτά τα δεδομένα η Ελλάδα μπορεί να αντιμετωπίζει με κάθε αισιοδοξία το μέλλον.
Μπορεί οι εκκρεμότητες που έχουμε με την Τουρκία να αργήσουν να επιλυθούν όμως ας μην υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο χρόνος είναι με το μέρος μας.
(Ο Κώστας Καραγκούνης είναι βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός)
