Πριν από την Κυριακή 20 Ιουνίου είχε σε εξαντλητικό βαθμό προεξοφληθεί ότι η Προεδρική Εκλογή της Άνοιξης του 2022 στην Γαλλία θα είναι μια επανάληψη του διλήμματος του 2017 Μακρόν ή Λεπέν.
Έτσι οι Περιφερειακές και Νομαρχιακές Εκλογές αντιμετωπίζονταν ως αφετηρία μιας παρατεταμένης αλλά αδιαμφισβήτητης και δεδομένης μονομαχίας Μακρόν Λεπέν. Και ξαφνικά το σκηνικό κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος.
Αν πριν την Κυριακή το ζητούμενο ήταν ποιος από τους δύο μονομάχους ξεκινά με προβάδισμα στην πρόθεση ψήφου αλλά και στην παράσταση νίκης σήμερα τίθεται όχι μόνον το ερώτημα αν ο Μακρόν θα είναι στο δεύτερο γύρο αλλά το ίδιο ερώτημα και για την Λεπέν.
Από το 2017 όταν εμφανίσθηκε ως Σχέδιο Β του Ολάντ και της ηγεσίας των Σοσιαλιστών ο Μακρόν έχει μεταλλαχθεί πολιτικά.
Αν τότε διεκδικούσε το στίγμα μιας κεντρώας σύνθεσης της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς σήμερα διεκδικεί τους ψήφους της Σκληρής Δεξιάς και έτσι εκ των πραγμάτων υιοθετεί μια κατασταλτική πολιτική η οποία δίνει το άλλοθι, την επίφαση της κανονικότητας στον Ακροδεξιό Εθνικό Συναγερμό της Λεπέν.
Επικεφαλής ενός άτυπου Δημοκρατικού Μετώπου κατά της Ακροδεξιάς στον δεύτερο γύρο της Προεδρικής Εκλογής του 2017 σήμερα έχει υιοθετήσει την πολιτική με την οποία ο Σαρκοζί διεμβόλισε το Ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο του Λεπέν στις Εκλογές του 2007.
Ποιος θα είναι στο δεύτερο γύρο του 2022;
-Ο Μακρόν και η Λεπέν;
-Η Λεπέν και ένας υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων;
-Η μια επαναφορά του προ του 2017 σκηνικού με μια μονομαχία των υποψηφίων της Δεξιάς και της Αριστεράς;
Το πρωτοφανές ποσοστό αποχής, ακόμη και για τοπικές εκλογικές αναμετρήσεις είναι μια σκληρή προειδοποίηση και προς το δίδυμο Μακρόν Λεπέν αλλά και για τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα της Δεξιάς και της αριστεράς.
Ένα μη ευκαταφρόνητο ποσοστό του μπλοκ της αποχής δεν απαξιώνει το Πολιτικό σύστημα της Γαλλίας με ψήφο διαμαρτυρίας αλλά προφανώς επιφυλάσσεται να εκφρασθεί με βίαιες εξεγερσιακές μορφές διαμαρτυρίες σαν αυτές των Κίτρινων Γιλέκων.
Δίχως υπερβολή η Γαλλία σήμερα λιγότερο πριν από ένα χρόνο από τις εκλογές της Άνοιξης του 2022 είναι τοπίο στην ομίχλη και ταυτόχρονα παροξυσμική κορύφωση μιας κοινωνικής και πολιτικής κρίσης που συμπληρώνει σχεδόν σαράντα χρόνια.
Από την Άνοιξη του 1983 όταν ο Μιτεράν και η κυβέρνηση της Αριστεράς υπό τον Μορουά εγκατέλειψαν την Ατζέντα ρήξης με τον Καπιταλισμό και υιοθέτησαν μια πολιτική δημοσιονομικής σταθεροποίησης στο όνομα της Γαλλογερμανικής Συνεργασίας στην ευρωπαϊκή οικοδόμηση ακολουθείται σε γενικές γραμμές η ίδια γραμμή πλεύσης.
Σιράκ , Σαρκοζί ,Ολάντ και Μακρόν υποσχέθηκαν προεκλογικά χαλάρωση της λιτότητας και επαναδιαπραγμάτευση των όρων και του πλαισίου της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης με την Γερμανία, για να συνεχίσουν μετεκλογικά την ίδια γραμμή πλεύσης.
Έτσι τέσσερα χρόνια μετά την εκλογή του ο Μακρόν που υποσχέθηκε στους πάντες τα πάντα όπως ο Ρέντζι στην Ιταλία βλέπει να διογκώνεται ένα σιωπηρό ρεύμα το οποίο στο εκβιαστικό δίλημμα ή Εγώ ή η Λεπέν είναι έτοιμο να διακινδυνεύσει την απάντηση κανένας από τους δύο…
Πρόκειται δίχως υπερβολή για την απόρριψη της απόρριψης του φθαρμένου και αναξιόπιστου διπολισμού Δεξιάς –Αριστεράς.
Τούτων λεχθέντων είναι σαφές ότι όποιο και να είναι το δίδυμο των μονομάχων στο δεύτερο γύρο των Εκλογών του 2022 , θα πιστοποιεί την περαιτέρω επιδείνωση της σαραντάχρονης κρίσης της Γαλλίας.
Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος- διεθνολόγος
