Το σκηνικό της σύγκρουσης στην Ε.Ε έχει δίχως αμφιβολία διαμορφωθεί και δεν είναι άλλο από τον χαρακτήρα των πολιτικών ανάκαμψης που υπαγορεύει όχι μόνον η Πανδημία αλλά μια δεκαετία εγκλωβισμού στην μόνιμη περιοριστική δημοσιονομική πολιτική.
Θα πρόκειται για παρένθεση έκτακτης ανάγκης και ειδικού σκοπού όπως θέλουν ο Σόιμπλε αλλά και ο υποψήφιος για την διαδοχή της Μέρκελ στην Καγκελαρία Λασέτ ή για οριστική και αμετάκλητη στροφή, κατά το πρότυπο των μέτρων του Μπάιντεν στις ΗΠΑ που αντιμετωπίζονται ως νέο NewDeal?
Στο ερώτημα αυτό καλείται να απαντήσει με την διαδικασία του κατεπείγοντος η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία-Κεντροαριστερά, καθώς η πρόκληση της ανάκαμψης είναι δίχως υπερβολή η τελευταία της ευκαιρία.
Μια πρόκληση που δεν μπορεί σήμερα να απαντηθεί αξιόπιστα σε εθνικό επίπεδο αν δεν συνοδεύεται από μια αναγωγή σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Δεν είμαστε στο 1971 στην Γαλλία όταν το επανιδρυθέν από τον Μιτεράν Σοσιαλιστικό Κόμμα δεσμευόταν στο Συνέδριο του Επινέ σε μια Ατζέντα ρήξης με τον Καπιταλισμό.
Παρόμοια ρητορική σήμερα θα οδηγούσε στην περαιτέρω απαξίωση της Σοσιαλδημοκρατίας καθώς η ζητούμενη εναλλακτική πρόταση διαχείρισης ή θα είναι ευρωπαϊκή ή δεν θα υπάρξει…
Το 1914 η Δεύτερη Διεθνής είχε βρει την μαγική συνταγή για να εμποδίσει το ξέσπασμα ενός «Ιμπεριαλιστικού Πολέμου» δεσμευόμενη να απαντήσει στην Γενική Επιστράτευση με την Γενική Απεργία.
Την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη έσπασε πρώτο το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας που στην σχετική ψηφοφορία στο Ραϊχσταγκ ψήφισε υπέρ των πολεμικών πιστώσεων υπό τα χειροκροτήματα της Δεξιάς με τον Μπέμπελ να δηλώνει πως άμα σε χειροκροτεί ο ταξικός εχθρός θα πρέπει να αναρωτιέσαι ποια βλακεία έχεις κάνει.
Σήμερα από το κυβερνών Σοσιαλιστικό κόμμα της Ισπανίας, το συγκυβερνών Δημοκρατικό Κόμμα στην Ιταλία και το επανεμφανισθέν στην πολιτική σκηνή της Γαλλίας Σοσιαλιστικό Κόμμα υπάρχει μια υπαρξιακή δυσθυμία – στρατηγική αμηχανία.
Η επιβίωση της Σοσιαλδημοκρατίας –Κεντροαριστεράς στην Ε.Ε δεν είναι πλέον δυνατή με ρητορική καλύτερης και πιο αποτελεσματικής διαχείρισης, αν δεν συνοδεύεται από ένα νέο ευρωπαϊκό New Deal.
Oλα τα παραπάνω κινδυνεύουν να καταγραφούν ως ασκήσεις επί χάρτου αν δεν υπάρξει στην Γερμανία εσωτερική αντιπαράθεση για το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Αν το 1914 ο Μπέμπελ αναρωτιόταν ποια βλακεία του SPD χειροκροτά η Δεξιά, αν ζούσε σήμερα μάλλον θα αναφωνούσε «τι Στολτς τι Σόιμπλε», καθώς υπάρχει πλήρης ταύτιση απόψεων Σοσιαλδημοκρατών και Χριστιανοδημοκρατίας ως προς την πιο σύντομη δυνατή επιστροφή της Ευρώπης στην κανονικότητα της μόνιμης περιοριστικής δημοσιονομικής πολιτικής όπως αυτή ορίζεται από το Σύμφωνο Σταθερότητας.
Κλειδί για το μέλλον της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας –Κεντροαριστεράς είναι ο ρόλος που θα διαδραματίσει στις μετεκλογικές εξελίξεις το Κόμμα των Πρασίνων, που έχασε την δημοσκοπική πρωτιά από την πρόσφατη ανάκαμψη της Χριστιανοδημοκρατίας.
Θα παραμείνουν σταθεροί οι Πράσινοι στην σημερινή τους θέση για ανάγκη τουλάχιστον μιας δεκαετίας επεκτατικής δημοσιονομικής πολιτικής;
Αν ναι δύσκολα θα μπορέσουν να συγκροτήσουν τρικομματική κυβέρνηση με τους Χριστιανοδημοκράτες και τους Φιλελευθέρους.
Αν όχι τότε η αξιοπιστία της όποιας εναλλακτικής πρότασης της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας θα είναι χωρίς γερμανική συνιστώσα ελλειμματική.
Ο κίνδυνος μιας περιθωριοποίησης της Σοσιαλδημοκρατίας-Κεντροαριστεράς στην Ε.Ε είναι ορατός με πρόγευση τις εξελίξεις στην Γαλλία.
Ανεξέλεγκτη εξεγερσιακή κοινωνική διαμαρτυρία μιας συσσωρευμένης συμπίεσης που δεν μπορεί να εκτονωθεί με την προσδοκίας της κυβερνητικής εναλλαγής και κυριαρχία του δίπολου Σκληρής Δεξιάς και Ακροδεξιάς…
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος-συγγραφέας)
