Ένα χρόνο μετά τον συμβιβασμό που επέτρεψε με κάποιες περικοπές την υιοθέτηση του Συμφώνου Ανάκαμψης από την Ε.Ε των 27 πληθαίνουν τα μηνύματα ότι η διάρκεια και το κόστος της Πανδημίας θέτουν την πρόκληση της διασφάλισης ως μόνιμων εργαλείων τόσο του κοινού δανεισμού όσο και της μεταφοράς πόρων.
Η μετάλλαξη Δέλτα του Covid 19 δικαιώνει την γραμμή πλεύσης του Μπάιντεν για ένα νέο New Deal στις ΗΠΑ, ένα μήνυμα αποφασιστικότητας που παραπέμπει στις τρείς μαγικές λέξεις «θα κάνουμε ότι χρειασθεί» με τις οποίες ο τότε επικεφαλής της ΕΚΤ Ντράγκι σταμάτησε τις ασφυκτικές πιέσεις των Αγορών στους αδύναμους κρίκους της Ευρωζώνης.
Σήμερα η μετάλλαξη Δέλτα προβληματίζει πολύ σοβαρά την Ε.Ε των 27 καθώς απειλεί να διαταράξει τις πολύ λεπτές και οριακές ισορροπίες που έχουν διαμορφωθεί μεταξύ Οικονομίας και Δημόσιας Υγείας.
Με αυτά τα δεδομένα η είδηση της βδομάδας που πέρασε δεν ήταν άλλη από την συνέντευξή του ηγέτη της Χριστιανοδημοκρατίας και υποψήφιου για την διαδοχή της Μέρκελ στην Καγκελαρία Λάσετ στους Financial Timesτην Τρίτη 22 Ιουνίου.
Ο Λάσετ θέτει ως προτεραιότητα την σε σύντομο χρονικό διάστημα επιστροφή και μάλιστα αποφασιστική προς την μόνιμη περιοριστική δημοσιονομική πολιτική όπως αυτή ορίζεται από τον ενσωματωμένο στο Σύνταγμα Κόφτη Χρέους αλλά και στο Σύμφωνο Σταθερότητας.
Αν η πρόσφατη ανατροπή στις Δημοσκοπήσεις που δίνει προβάδισμα σχεδόν δέκα μονάδων στη Χριστιανοδημοκρατία έναντι των Πρασίνων σταθεροποιηθεί, τότε δύσκολα θα μπορεί να αμφισβητηθεί ότι το εκλογικό αποτέλεσμα είναι ταυτόχρονα ένα μήνυμα υπέρ της επιστροφής στην παλαιά κανονικότητα.
Αν μέχρι την έκρηξη της Παγκόσμιας Χρηματοπιστωτικής Κρίσης τον Σεπτέμβριο του 2008 δεν καταγράφηκε καμιά ουσιαστική δυναμική σύγκλισης των χωρών –μελών της Ευρωζώνης ο απολογισμός της δεκαετίας που ακολούθησε είναι σαφώς αρνητικός με κοινωνικές και περιφερειακές αποκλίσεις να διευρύνονται σε επικίνδυνο βαθμό για την συνοχή των κεκτημένων της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Η ακαμψία του Λάσετ αλλά και σε μεγάλο βαθμό και του σοσιαλδημοκράτη Υπουργού Οικονομικών και υποψήφιου για την Καγκελαρία Στολτς δεν οφείλεται στην συλλογική ιστορική μνήμη που συνδέει τον πληθωρισμό με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία.
Ο πληθωρισμός καταγράφηκε στο πρώτο ήμισυ της δεκαετίας του 1920 οφειλόταν στις υπέρογκες πολεμικές αποζημιώσεις που έπρεπε να καταβάλλει το Βερολίνο στους νικητές του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου κυρίως στην Γαλλία.
Το πρόβλημα διευθετήθηκε πολιτικά και η Γερμανία σταθεροποιήθηκε πολύ γρήγορα.
Όταν ξέσπασε η κρίση του 1929 η Γερμανία με Καγκελάριο τον Μπρίνιγκ εφάρμοσε από το 1930 και μετά μια σκληρή περιοριστική αντιπληθωριστική πολιτική σαν αυτή του Κουβέρ στις ΗΠΑ , μια πολιτική που άνοιξε στους Εθνικοσοσιαλιστές τον δρόμο για την εξουσία.
Πολύ απλά η εμμονή της Γερμανίας στην μη αποδοχή της αμοιβαιοποίησης των κινδύνων με τον κοινό δανεισμό αλλά και στην μεταφορά πόρων έχει αναδειχθεί στην πορεία του χρόνου σαν η προϋπόθεση κατοχύρωσης του ηγεμονικού της προβαδίσματος στην Ε.Ε –Ευρωζώνη.
Όταν τον Ιούλιο του 2012 ο Ντράγκι εξήγγειλε την ποσοτική χαλάρωση στο Βερολίνο την ήθελαν ως φόβητρο αποτροπής κερδοσκοπίας αλλά απεύχονταν την υλοποίηση της που ήλθε καθυστερημένα στις αρχές του 2015.
Σήμερα ο Λάσετ δηλώνει ότι το Σύμφωνο Ανάκαμψης είναι μια παρένθεση που πρέπει να κλείσει.
Με άλλα λόγια μια κατ εξαίρεση απόκλιση από την κανονικότητα όσο την χρειάζεται η Γερμανική Οικονομία και όσο δεν αμφισβητείται η κυριαρχία του Βερολίνου στην Ε.Ε –Ευρωζώνη.
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος- διεθνολόγος)
