Από την «συσπείρωση του Δημοκρατικού Τόξου» απέναντι στην Ακροδεξιά της Λεπέν σε κυβέρνηση μειοψηφίας που κατά περίπτωση θα αναζητεί πλειοψηφία χωρίς να μπορεί να ελπίζει ή και να επιθυμεί την ανοχή και πολύ περισσότερο την συνεργασία της συμμαχίας της Αριστεράς που έχει ως σκληρό πυρήνα την Ανυπότακτη Γαλλία του Μελανσόν.
Από το «πανδημοκρατικό μέτωπο» κατά της Λεπέν στην βραχύβια μεταξύ Προεδρικών και Βουλευτικών Εκλογών θεωρίας των «δύο άκρων» -Ακροδεξιά και Ριζοσπαστική Αριστερά- κυρίως στην βδομάδα που μεσολάβησε μεταξύ των δύο γύρων των Βουλευτικών Εκλογών.
Στο διάστημα αυτό ολοκληρώθηκε η προσαρμογή του μακρονισμού στις νέες συνθήκες, με κορυφαία πολιτική πράξη την άρνηση του Μακρόν να καλέσει τους ψηφοφόρους του στις περιφέρειες που υπήρχε μονομαχία υποψηφίου του Εθνικού Συναγερμού της Λεπέν και της Ριζοσπαστικής Αριστεράς του Μελανσόν να επιλέξουν τον δεύτερο, όπως θέλει η ιστορική παράδοση της δημοκρατικής αλληλεγγύης.
Υπέρβαση Δεξιάς – Αριστεράς ως παρωχημένου διπολισμού και ηγεμονική κυριαρχία ενός κέντρου που είναι το περιτύλιγμα μιας φιλελεύθερης δεξιάς είναι μια συνταγή που εξαντλήθηκαν στην πρώτη πενταετία Μακρόν.
Σήμερα, λίγο μετά την προεδρική και τις βουλευτικές εκλογές, είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι ο Μακρόν εξασφάλισε την δεύτερη θητεία του χάρη στην μονομαχία του με την Λεπέν.
Αν ο Μελανσόν είχε καλύψει την μικρή απόσταση που τον χώριζε από την Λεπέν στον πρώτο γύρο και μονομαχούσε με τον Μακρόν στον δεύτερο είναι πολύ πιθανόν ότι ο ηγέτης της Ανυπότακτης Γαλλίας θα είχε μετακομίσει στο Μέγαρο των Ηλυσίων.
Αν η Προεδρική και οι Βουλευτικές Εκλογές που ακολούθησαν ήταν οι δύο γύροι μιας πολιτικής αναμέτρησης τότε οι προεξοφλημένες βίαιες αντιδράσεις στις αναταράξεις που θα προκληθούν στην Γαλλία και στην Ευρώπη από την πολυμέτωπη κρίση-ενεργειακή, επισιτιστική και προσφυγική- θα είναι ένας τρίτος αποφασιστικός για το μέλλον της Γηραιάς Ηπείρου Τρίτος Γύρος.
Η θεωρία των δύο άκρων ακόμη και εκφυλισμένη ως θεωρία του ενός άκρου χρειάζεται μια απειλούμενη κανονικότητα εθνική και ευρωπαϊκή για να έχει αξιοπιστία και πολιτική εμβέλεια.
Αν θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι μετά την Συνθήκη του Μάαστριχτ στα τέλη του 1991 η πολιτική κανονικότητα της Γαλλίας ορίζεται από την βούληση και την δυνατότητά της να προσαρμοσθεί στην γερμανική κανονικότητα μόνιμης δημοσιονομικής λιτότητας στην Ευρωζώνη, τότε η χωρίς προηγούμενο κρίση στην οποία βαδίζει η Ε.Ε. θα είναι μια πορεία σε αχαρτογράφητα νερά.
Για πρώτη φορά έχει αποδομηθεί η ευρωπαϊκή κανονικότητα σε βαθμό που να μην δίνει πια στην Γαλλική Πολιτική Ελίτ το άλλοθι μιας ΤΙΝΑ ( Τhere is no alternative), της συμπυκνωμένης σε μια φράση της στρατηγικής της Θάτσερ από τον ιδεολογικό Γκουρού της Νόρμαν Τέμπιτ.
Χωρίς την Λεπέν ως απειλή για την ευρωπαϊκή κανονικότητα είναι πολύ πιθανόν ότι δεν θα υπήρχε επανεκλογή Μακρόν για μια δύσκολη πενταετία για την οποία ουδείς σήμερα θα διακινδύνευε την προεξόφληση της κανονικής της ολοκλήρωσης.
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος-διεθνολόγος)
