Η βαβούρα σε σχέση με το εξοχικό του Αλέξη Τσίπρα στο Σούνιο είχε και τα καλά της, με την έννοια ότι λειτούργησε σαν θρυαλλίδα αυτογνωσίας σε πολλά επίπεδα.
-Μας θύμισε την αξία της δημοσιογραφίας σε καιρούς κρίσης. Εντάξει, δεν έχουμε βρει την απάντηση στο γιατί μετά από πέντε εβδομάδες lockdown η επιδημιολογική εικόνα παραμένει τόσο κακή, αλλά ξέρουμε πού ακριβώς παραθερίζει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία και οι πιο ακτιβιστές του κλάδου μπορεί να πετύχουν και καμιά φωτογραφία της οικογένειας με μαγιό μόλις ανοίξει ο καιρός. Μπορεί να μην έχουμε κάνει ενδελεχή έρευνα για να εξηγήσουμε στους πολίτες γιατί ξέφυγε η κατάσταση ειδικά στη βόρεια Ελλάδα, αλλά έχουμε πλήρη εικόνα για τα ενοίκια εξοχικών στη Λαυρεωτική ώστε να γίνουν οι απαραίτητες συγκρίσεις.
-Ανέδειξε την ποιότητα της πολιτικής αντιπαράθεσης με φόντο τις γεμάτες ΜΕΘ και τα ερείπια της οικονομίας. Πάρνηθα εσείς; Λεγραινά εμείς. Παρουσιάζετε τον πρωθυπουργό σαν ανέμελο bon viveur; Πάρτε έναν αρχηγό αξιωματικής αντιπολίτευσης νεόπλουτο και υποκριτή. Έχουν σχέση όλα αυτά με το κοινό όφελος; Όχι βέβαια. Αλλά συσπειρώνουν το σκληρό κομματικό ακροατήριο και παράγουν πόλωση, απολύτως αναγκαία για τη συντήρηση της παθολογίας του πολιτικού συστήματος που ενδιαφέρεται κυρίως για την αναπαραγωγή του.
-Βοήθησε στην πολιτική ενηλικίωση του Αλέξη Τσίπρα. Ήταν καιρός να συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι πια ο λαϊκός τύπος της Κυψέλης που τα βάζει με τα τζάκια στο όνομα της φτωχολογιάς. Είναι πολιτικός αρχηγός κόμματος εξουσίας και αυτό εκ των πραγμάτων τον καθιστά μέρος του συστήματος. Αριστερός δεν σημαίνει οπωσδήποτε φτωχός και η κοινωνική ευαισθησία δεν ταυτίζεται απαραίτητα με την κακουχία. Στον ΣΥΡΙΖΑ συμφιλιώθηκαν με την ιδέα ότι έχουν πλούσια στελέχη (Τσακαλώτος, Σταθάκης κα), ήρθε η ώρα να δεχτούν ότι στον αρχηγό αρέσει η καλή ζωή και να τον βοηθήσουν να αποενοχοποιηθεί.
-Μας έστρεψε στο είδος της διασκέδασης που ελκύει τους λάτρεις των «λαϊκών απογευματινών» και όσους καταναλώνουν τις λεπτομέρειες από τις ζωές των «πάνω» για να καλύψουν το κενό της δικής τους. Προσέφερε και άλλοθι σε όσους κουράζονται να σκέφτονται δίνοντας στα ανθρωποφαγικά ένστικτά τους τροφή, η πέψη της οποίας δεν προϋποθέτει καμία πνευματική επεξεργασία.
Με άλλα λόγια, η βίλα του Τσίπρα μας ωφέλησε. Αν δεν υπήρχε σαν πρωταγωνιστικό θέμα της επικαιρότητας, θα βυθιζόμασταν πιο απόλυτα στη μελαγχολία των Χριστουγέννων που φέτος δεν είναι μόνο σχήμα λόγου, είναι μια αμείλικτη πραγματικότητα – περισσότερο για όσους μετρούν απώλειες.
Να σαι γιατρός ή νοσηλευτής σε μονάδα Covid-19, να χεις χάσει δικό σου άνθρωπο ή να νοσείς, να κινδυνεύεις με ανεργία, με λουκέτο, με χρέη, με έξωση και να σου φτάνει ο θόρυβος από κομματικό σκυλοκαβγά με θέα τη θάλασσα.
Κανένα αντισηπτικό, καμία μάσκα και κανένα εμβόλιο δεν μπορεί να σε προστατεύσει από αυτόν τον ιό που μάλλον θα σε κυνηγάει κι όταν η πανδημία κλείσει τον κύκλο της.
(Η Αγγελική Σπανού είναι δημοσιογράφος- συγγραφέας)
