Τα αποτελέσματα του δευτέρου γύρου των περιφερειακών εκλογών στην Γαλλία επιβεβαίωσαν το μήνυμα του πρώτου γύρου, την κατάρρευση της βεβαιότητας ότι ο Μακρόν και η Λεπέν θα είναι οι δύο μονομάχοι του δευτέρου γύρου της Προεδρικής Εκλογής την Άνοιξη του 2022.
Αν ο Μακρόν αποκλεισθεί και δεν είναι παρών στο δεύτερο γύρο τότε θα πρόκειται για τον τρίτο κατά σειρά Πρόεδρο που δεν θα μπορέσει να διασφαλίσει δεύτερη πενταετή θητεία.
Το 2007 ο Σαρκοζί με έναν σκληρό κατασταλτικό λόγο αλλά και μια μεταρρυθμιστική εκσυγχρονιστική Ατζέντα που την διαφήμιζε ως γαλλική έκδοση του Τρίτου Δρόμου του Μπλερ εξελέγη Πρόεδρος με αντίπαλο την υποψήφια του Σοσιαλιστικού Κόμματος Σεγκολέν Ρουαγιάλ.
Για δύο χρόνια, από το 2008 μέχρι το 2010, προσπάθησε να προωθήσει την επιτάχυνση της εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ως μονόδρομης επιλογής για την αντιμετώπιση της Παγκόσμιας Χρηματοπιστωτικής Κρίσης που ξέσπασε τον Σεπτέμβριο του 2008 την επαύριον της χρεοκοπίας της Lehman Brothers.
Ποιος άραγε σήμερα θυμάται την προσπάθεια Σαρκοζί να συγκαλέσει την πρώτη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωζώνης τον Νοέμβριο του 2008 με την Μέρκελ να απειλεί να μην συμμετάσχει και να αλλάζει γνώμη στο παρά πέντε όταν έγινε γνωστή η συμμετοχή του Πρωθυπουργού της εκτός ΟΝΕ Βρετανίας Γκόρντον Μπράουν;
Το 2010 ο Σαρκοζί στην συνάντηση της Ντωβίλ παραδόθηκε άνευ όρων στην Μέρκελ προσυπογράφοντας την γερμανική πολιτική διαχείρισης της Κρίσης στην Ευρωζώνη.
Έτσι γεννήθηκε το ζεύγος Μερκοζί που διαλύθηκε μετά από ενάμιση χρόνο όταν ο Σαρκοζί ηττήθηκε στον δεύτερο γύρο της Προεδρικής Εκλογής της Άνοιξης του 2012 από τον σοσιαλιστή υποψήφιο Ολάντ.
Όταν ο Ολάντ περνούσε το κατώφλι του Μεγάρου των Ηλυσίων τον Μάιο του 2012 είχαν περάσει δέκα χρόνια από την ταπεινωτική για τον Πρωθυπουργό της Πληθυντικής Αριστεράς Ζοσπέν αδυναμία παρουσίας στον δεύτερο γύρο της Προεδρικής Εκλογής του 2002 καθώς ο Λεπέν διασφάλισε την δεύτερη μάχη και μονομάχησε με τον Σιράκ.
Ο Ολάντ είχε υποτίθεται αφομοιώσει τα μηνύματα της ήττας του Ζοσπέν το 2002, ότι δεν μπορεί δηλαδή μια κυβέρνηση της αριστεράς να εγκαταλείπει μετεκλογικά την προεκλογική κοινωνική της Ατζέντα στο όνομα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της παγκοσμιοποίησης.
Ο Ολάντ στην πράξη ακολούθησε την πολιτική Σαρκοζί που ήταν μια παραδοχή ότι η πρόσδεση στο Βερολίνο συμβάλλει αποφασιστικά στην ευνοϊκή αντιμετώπιση από Αγορές και Οίκους Αξιολόγησης της πιστοληπτικής αξιοπιστίας της Γαλλίας.
Ως έμπειρος πολιτικός ο Ολάντ κατάλαβε ότι συνέχιση της πολιτικής Σαρκοζί θα του στοίχιζε την επανεκλογή του.
Προσπάθησε να κάνει άνοιγμα στην Κεντροδεξιά με την ανάθεση στον Μακρόν του υπουργείου Οικονομίας μετά τις ευρωεκλογές του 2014, αλλά και να τεθεί επικεφαλής μιας πανεθνικής συσπείρωσης κατά της Τζιχαντισττικής Τρομοκρατίας.
Όταν είδε ότι οι παραπάνω ελιγμοί δεν αποδίδουν αποφάσισε να μην διεκδικήσει καν το χρίσμα του Σοσιαλιστικού Κόμματος για την Προεδρική Εκλογή της Ανοιξης του 2017, στην ουσία δηλαδή έδωσε την σκυτάλη στον Μακρόν.
Ο Μακρόν ξεκίνησε δυναμικά την θητεία του ζητώντας συνολική ευρωπαϊκή επαναδιαπραγμάτευση από την Μέρκελ.
Στους λόγους του στην Πνύκα και την Σορβόννη τον Σεπτέμβριο του 2017 ανέπτυξε ένα δομημένο πρόγραμμα που να στηρίζει την αναθέρμανση της Οικονομίας ως βασικού προαπαιτούμενου για την διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής.
Παράλληλα στο όνομα της ευρωπαϊκής αξιοπιστίας συνέχισε την πολιτική περικοπών ώστε να μπορέσει η Γαλλία να καταθέσει προϋπολογισμό που να μην παραβαίνει τα πλαφόν του Συμφώνου Σταθερότητας.
Σταθμός στην θητεία του ήταν οι βίαιες εξεγερσιακές διαμαρτυρίες των Κίτρινών Γιλέκων που άρχισαν στα τέλη του 2018 και οι οποίες αντιμετωπίσθηκαν με πρωτοφανή και ασύμμετρη αστυνομική κατασταλτική βιαιότητα.
Έτσι από ηγέτης ενός Δημοκρατικού Μετώπου απέναντι στην Λεπέν ο Μακρόν πρώτον αποξενώθηκε από την κεντροαριστερή συνιστώσα της εκλογικής του βάσης και δεύτερον εγκλωβίστηκε σε μια πλειοδοσία καταστολής των ταραξιών ένα γήπεδο προνομιακό τόσο για την Ακροδεξιά του Εθνικού Συναγερμού ,όσο και την Δεξιά των Ρεπουμπλικάνων.
Τρείς διαφορετικοί Πρόεδροι ο Σαρκοζί, ο Ολάντ και ο Μακρόν στο όνομα ενός παραπλανητικού και ψευδεπίγραφού ρεαλισμού, αυτοαπαδομηθηκαν και αυτοακυρώθηκαν ο ένας μετά τον άλλο…
Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος- διεθνολόγος
