Είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι η Γαλλία και η Γερμανία συμφώνησαν να αποφύγουν να συγκρουσθούν μετωπικά για την Τουρκία στη Σύνοδο Κορυφής για δύο βασικά λόγους:
– Πρώτον να μην περιπλέξουν την διατύπωση συμβιβαστικής φόρμουλας για την λειτουργία του Ταμείου Ανάκαμψης που είχε μπλοκαριστεί από το Βέτο της Πολωνίας και της Ουγγαρίας, αλλά και να μην βραχυκυκλώσουν την τελευταία προσπάθεια επίτευξης συμφωνίας με το Λονδίνο για την μεθόδευση του Brexit.
– Δεύτερον να ξεκαθαρίσει η πολιτική Μπάιντεν στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή και στην Νοτιοδυτική Ασία με κεντρικό σημείο αναφοράς την πολιτική της Ουάσιγκτον απέναντι στις περιφερειακές φιλοδοξίες της Τεχεράνης.
Πώς θα διαμορφωθούν στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή οι ισορροπίες ανάμεσα στις ΗΠΑ του Μπάιντεν, την Ρωσία και την Γαλλία, αλλά και την Αίγυπτο και την Σαουδική Αραβία?
Από την απάντηση στο παραπάνω ερώτημα θα προκύψει η απάντηση για το κατά πόσον υπάρχει χώρος για ρόλο της Τουρκίας χωρίς αποσταθεροποιητικές παρενέργειες.
Ενδεικτική της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας που επικρατεί στην Άγκυρα είναι η σπουδή του Ερντογάν να εξομαλύνει τιε σχέσεις με την Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ μια εξέλιξη που προϋποθέτει βαρύ τίμημα δηλαδή την αποστασιοποίηση της Τουρκίας από την Μουσουλμανική Αδελφότητα και τις παραφυάδες της.
Δύσκολη έως αδύνατη προβάλλει και μια προσέγγιση με τις ΗΠΑ στην βάση της ανάσχεσης της εξάπλωσης της επιρροής της Ρωσίας.
Από την Συρία και την Λιβύη μέχρι και τον Καύκασο η Τουρκία είναι παρούσα και ανεκτή από το Κρεμλίνο στο βαθμό που δεν θίγει ζωτικά συμφέροντα της Ρωσίας.
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος-διεθνολόγος)
