Ι. Τελικά βρέθηκε τι φταίει για το ανθρωποκτόνο δυστύχημα των Τεμπών. Είχε κλαπεί σιδηροδρομικό υλικό, γι’ αυτό και η Κυβέρνηση έσπευσε αμέσως να το ανακοινώσει και να αποτρέψει παρόμοιες ενέργειες για το μέλλον.
Έτσι εξήγγειλε θορυβωδώς την ψήφιση τάχιστα νόμου, με τον οποίο η κλοπή του σιδηροδρομικού υλικού από πλημμέλημα γίνεται κακούργημα. Αυτό ήταν.
Είναι η συνήθης τακτική της Κυβέρνησης, η οποία, όταν δεν θέλει να αναλάβει τις ευθύνες της για την αντιμετώπιση ενός κοινωνικού προβλήματος, επιλέγει την εύκολη λύση: Αναγγέλλει ότι λείπει κάποιος νόμος και ψηφίζει χωρίς καθυστέρηση άλλον, με τον οποίο μάλιστα, αν πρόκειται κάθε φορά για κολάσιμη πράξη, από πλημμέλημα την μετατρέπει σε κακούργημα, κατηγορώντας ταυτόχρονα την προηγούμενη κυβέρνηση, η οποία, είτε δεν έλαβε σχετική πρόνοια, είτε την ίδια πράξη από κακούργημα είχε υποβαθμίσει σε πλημμέλημα.
Μόνο που παριστάνει η Κυβέρνηση ότι αγνοεί, ότι το δυστύχημα επ’ ουδενί συνδέεται με το συγκεκριμένο αδίκημα, αλλά αυτό οφείλεται στη μη λειτουργία της τηλεδιοίκησης κατά την κυκλοφορία των τρένων σε συνδυασμό με όσα κατηγορείται ο σταθμάρχης της Λάρισας.
Ως προς τον τελευταίο το δικαστήριο βέβαια τελικά θα κρίνει για τη βασιμότητα των κατηγοριών σε βάρος του, πλην, όμως μένει να απαντήσει η Κυβέρνηση, σε ό,τι ήδη έχει αποδειχθεί. Ότι, δηλαδή, ο συγκεκριμένος υπάλληλος του ΟΣΕ υπερέβαινε τα προβλεπόμενα όρια ηλικίας για να γίνει σταθμάρχης, γι’ αυτό έγινε σχετική αλλαγή, επιπλέον δε, αν και ανεκπαίδευτος, μετακινήθηκε από τον τερματικό σταθμό Καλαμπάκας στον κεντρικό σταθμό της Λάρισας.
Κατά τα άλλα ως προς την έλλειψη τηλεδιοίκησης αποδείχτηκαν τα πάντα, τα οποία βαρύνουν την Κυβέρνηση, η επανάληψή τους δε ουδέν προσθέτει.
Αυτά και μόνον αναδεικνύουν όχι μόνον πολιτικές αλλά και ποινικές ευθύνες.
ΙΙ. Ωστόσο, ως προς την εξαγγελία νομοθετικής μεταβολής του άρθρου 291 Ποινικού Κώδικα και όσων σχετικών με την αναγκαιότητά της υποστηρίζονται από την Κυβέρνηση, η αλήθεια είναι διαφορετική.
Σχετικώς, όπως αναφέρει και ο πρώην Γραμματέας Αντεγκληματικής Πολιτικής, διδάκτωρ της Νομικής Ευτ. Φυτράκης (Εφ.Συν. 21.3.23), είναι ψευδής ο προβαλλόμενος ισχυρισμός, ότι μετά την αναθεώρηση του Ποινικού Κώδικα το 2019, με το παραπάνω άρθρο («Επικίνδυνες παρεμβάσεις στη συγκοινωνία μέσων σταθερής τροχιάς, πλοίων και αεροσκαφών») «μόνο αν υπάρχει θάνατος, μπορεί να υπάρχει καταδίκη για κακούργημα».
Αντιθέτως, με την τροποποίηση του άρθρου αυτού το 2019, διατηρήθηκε ο κακουργηματικός χαρακτήρας της παραγράφου 1 αυτού ως προς την πράξη της διατάραξης της ασφάλειας των συγκοινωνιών.
Εξάλλου, η Κυβέρνηση με το Ν. 4637/18.11.2019 έσπευσε να επιφέρει σειρά μεταβολών στον Ποινικό Κώδικα, ο οποίος μάλιστα είχε ψηφιστεί μόλις πριν από λίγους μήνες, έτσι δε ερωτάται για ποιον λόγο δεν τροποποίησε και το συγκεκριμένο άρθρο, μετατρέποντας την κλοπή σιδηροδρομικού υλικού σε κακουργηματικού χαρακτήρα έγκλημα, αν εκτιμούσε ως αναγκαία αυτήν, αλλά πομπωδώς το ανακοινώνει τώρα;
Είναι και αυτή μία «στραβοτιμονιά» της Κυβέρνησης στην αγωνιώδη προσπάθειά της να στρέψει τη σκέψη των πολιτών σε διαφορετικές από τις πραγματικές αιτίες πρόκλησης του θανατηφόρου δυστυχήματος και οι οποίες είναι αυταπόδεικτο ότι την βαραίνουν.
ΙΙΙ. Κατά τα άλλα έχει διαπιστωθεί, ότι η Κυβέρνηση με την κατά καιρούς κακουργηματοποίηση εγκληματικών πράξεων, αρνείται να αποδεχθεί την από δεκαετιών σύγχρονη άσκηση αντεγκληματικής πολιτικής κατά την αναζήτηση των αιτιών διάπραξης εγκλημάτων και αντιμετώπισής τους, αλλά, αντίθετα, εφαρμόζει δικαιοπολιτικές αντιλήψεις του απώτερου παρελθόντος, με την αυστηριοποίηση και κακουργιοποίηση διάφορων εγκληματικών πράξεων και την πρόβλεψη επιβολής υψηλών ποινών στους παραβάτες τους.
(Ο Αντώνης Ρουπακιώτης είναι δικηγόρος)
