Υπάρχουν δύο τρόποι να πείσεις τον μεγάλο σου γιο να παραλάβει τη μικρή σου κόρη από το σχολείο. Να τον πείσεις ότι τα αδέλφια μοιράζονται εμπειρίες και βάρη και να του τάξεις 1 ευρώ για κάθε παραλαβή. Υπάρχουν δύο τρόποι να πείσεις έναν φορολογούμενο να πληρώσει του φόρους του. Να τον πείσεις ότι το ισχυρό κράτος πρόνοιας είναι ασπίδα προστασίας των αδύναμων της κοινωνίας και να του κάνεις κούρεμα των χρεών του. Ο γονιός που δίνει το ευρώ και η κυβέρνηση που χαρίζει τα χρέη κάνουν το εύκολο. Και ξεμπερδεύουν. Ή μάλλον έτσι νομίζουν. Γιατί πολύ σύντομα θα χρειαστεί να ζητήσουν και πάλι από τον μεγάλο γιο να παραλάβει τη μικρή κόρη από το σχολείο. Γιατί πολύ σύντομα θα φτάσουν στα ύψη και πάλι τα μη καταβληθέντα χρέη των φορολογουμένων. Και τότε οι εκμαυλισμένοι θα ζητούν με τον πλέον φυσικό τρόπο τη συνέχεια. Και τότε κανένας γονιός και καμία κυβέρνηση δε θα μπορεί να πει το «ΟΧΙ».
Η ανταλλαγή του εμβολιασμού των νέων 18-25 ετών με το κουπόνι των 150 ευρώ είναι μια υπενθύμιση της φαυλότητας του κύκλου της πολιτικής στη χώρα μας. Πολιτικοί που εκμαυλίζουν και πολίτες που εκμαυλίζονται, αμφότεροι ικανοποιημένοι από τον εαυτό τους. Οι πρώτοι ευχαριστημένοι με την αιώνια εξουσία τους. Οι δεύτεροι ευχαριστημένοι με τα μικρά ή τα κρυφά προνόμιά τους σε βάρος του γείτονα. Όχι, το κουπόνι των 150 ευρώ για τον οποιοδήποτε δεν είναι μια έξυπνη και φρέσκια ιδέα. Μια κουτοπόνηρη ιδέα από τα πολύ παλιά είναι. Από αυτές με τις οποίες οι πολιτικοί ταγοί εκπαιδεύουν δεκαετίες τους πολίτες αυτής της χώρας ώστε να μάθουν να συμπεριφέρονται ιδιοτελώς. Να βάζουν τον ατομικό και στείρο ορθολογισμό πάνω από την κοινωνική συνείδηση.
Χωρίς ουδεμία προσπάθεια να πεισθεί ο μέσος πολίτης για τις υποχρεώσεις της κοινωνικής συμβίωσης ή για την αξία του εμβολίου του καθενός μας για τους καρκινοπαθείς ή για τους γηραιότερους ή για τη δύναμη της επιστήμης ή για το άνοιγμα της οικονομίας που για έναν χρόνο δεινοπάθησε, η κυβέρνηση πήρε τον εύκολο δρόμο. Παροχές και πάλι παροχές. Σε μια ακόμα γενιά πολιτών. Να μην ξεφύγει κανείς από τη φαυλότητα. Όχι, το κουπόνι των 150 ευρώ δεν είναι ανταμοιβή για τους μήνες της νιότης τους που χάθηκαν στην καραντίνα. Μια παραδοσιακή μέθοδος συναλλαγής είναι, από αυτές που οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα συνηθίζουν προς πληθυσμιακές ομάδες που στέκονται επιφυλακτικά απέναντί τους, όπως στην προκειμένη περίπτωση φαίνεται να είναι η σημερινή Νέα Γενιά.
Μια γενιά για την οποία κανείς στη σημερινή κυβέρνηση δε σκέφτηκε πως πρέπει να σχεδιάσει το οτιδήποτε. Μια απαξιωμένη Γενική Γραμματεία Υπουργείου. Μια δομή που θα μπορούσε να εκπαιδεύει τους νέους για την Ευρώπη, να δίνει ευκαιρίες διαπολιτισμικής εκπαίδευσης, να ανοίγει παράθυρα ελπίδας στους λιγότερο δυνατούς. Μια δομή που θα μπορούσε να ενημερώνει δυναμικά για το κίνδυνο των ψευδών ειδήσεων, για τις συνέπειες του πολιτικού ριζοσπαστισμού, για την ψυχική καταρράκωση των θυμάτων του σχολικού εκφοβισμού. Να τιμολογούνται άραγε περίπου 150 ευρώ για έκαστο νέο όλα τα παραπάνω; Ακόμα και αν τιμολογούνταν για τόσα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα ήταν χίλιες φορές προτιμότερο να κάνει την προσπάθεια ώστε να δείξει στη γενιά αυτή την αξία του αγώνα και να πείσει έστω και λίγους ότι το παιχνίδι σε αυτήν τη χώρα δεν έχει χαθεί.
(Ο Νίκος Νυφούδης είναι π. βουλευτής του Ποταμιού και εκπρόσωπος Τύπου της κίνησης κοινωνικού φιλελευθερισμού «εΜείς»)
