Το Κ.Κ Κίνας γιόρτασε την εκατοστή επέτειο από την ίδρυση του το 1921 με μια ρητορική αυτοπεποίθησης παρά την στοχοποίηση του Πεκίνου από τις ΗΠΑ του Μπάιντεν ως υπ αριθμόν μία στρατηγική απειλή για τα ζωτικά συμφέροντα της Ουάσιγκτον.
Η Κίνα την επόμενη μέρα της Πανδημίας θα λειτουργήσει ως ατμομηχανή της Παγκόσμιας Ανάκαμψης με την ζήτηση της εσωτερικής της αγοράς αλλά και με τις εκτός συνόρων επενδύσεις της να οριοθετούν μεσοπρόθεσμα την όποια αμερικανική στρατηγική ανάκαμψης.
Δεν είμαστε στο 1947, τη χρονιά έναρξης του Ψυχρού Πολέμου ΗΠΑ-ΕΣΣΔ. Η Κίνα των διαδόχων του Ντεγκ δεν είναι η κατερειπωμένη από τον πόλεμο Σοβιετική Ένωση του Στάλιν και η Ουάσιγκτον του Μπάιντεν δεν έχει την δυνατότητα να χρηματοδοτήσει ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ.
Οι περιορισμοί και οι οριοθετήσεις της όποιας πίεσης των ΗΠΑ και των Συμμάχων τους με στόχο την ανάσχεση της περαιτέρω ισχυροποίησης της Κίνα δεν περιορίζονται στο εμπόριο και στις επενδύσεις αλλά έχουν και βαρύνουσα γεωπολιτική διάσταση.
Σε ότι αφορά τα εσωτερικά μέτωπα της Κίνας, που είναι κατά κύριο λόγο το Σιγκιαγκ και το Θιβέτ, η κατάσταση παραμένει ελεγχόμενη από το Πεκίνο εντός συνόρων και διαχειρίσιμη επικοινωνιακά εκτός.
Εκεί που η συγκυρία είναι περίπλοκη και δυσμενής για το Πεκίνο είναι το Χονγκ Κόνγκ, ένα τέταρτο αιώνα με τον τερματισμό της βρετανικής κυριαρχίας και την ενσωμάτωσή της στην Κίνα ως αυτόνομης περιοχής.
Μέχρι να ξεσπάσουν οι αντικυβερνητικές ταραχές το Χονγκ Κόνγκ ήταν η επιτυχής επιβεβαίωση της στρατηγικής του Ντεγκ ένα Κράτος δύο Συστήματα το οποίο θα μπορούσε να εφαρμοσθεί σταδιακά και στην Ταϊβάν.
Όμως το Πεκίνο, παρά τις αρνητικές παρενέργειες της καταστολής στο Χονγκ Κόνγκ στην πολιτική σταδιακής ειρηνικής ενσωμάτωσης της Ταιβάν, παρά την αμφισβήτηση της κυριαρχίας του στα στενά της Ταϊβάν και στην Νότια Σινική Θάλασσα, είναι μια μεταβλητή της περιφερειακής σταθερότητας που δεν μπορεί ούτε να απομονωθεί, ούτε να μην διεκδικήσει γεωπολιτικό ρόλο αντίστοιχό με την οικονομική του ισχύ.
Χωρίς την συνεργασία του Πεκίνου με τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα δεν υπάρχει προοπτική ειρηνικής διευθέτησης της πρόκλησης που συνιστά το Πυρηνικό Οπλοστάσιο της Βόρειας Κορέας.
Το καθεστώς Κιμ Γιογκ Ουν δεν πρόκειται ποτέ να συμφωνήσει στον πυρηνικό του αφοπλισμό υπό διεθνή έλεγχο, αν δεν λάβει εγγυήσεις σταθεροποίησής του και διασφάλισης του στο πλαίσιο ευρύτερων περιφερειακών ρυθμίσεων που να καλύπτουν το σύνολο της Κορεατικής Χερσονήσου.
Η υιοθέτηση του μοντέλου Ντεγκ από το καθεστώς της Πιόνγκ Γιάνγκ θα άνοιγε το δρόμο για μια περιφερειακή σταθεροποίηση με κύριους ωφελημένους την Σεούλ και το Τόκιο.
Στην μακραίωνη Ιστορία της η Κίνα είχε υπό την συνεχή επιρροή της την Κορεατική Χερσόνησο μέχρι την κατάληψη της από την Ιαπωνία.
Σήμερα εκατό χρόνια μετά την ίδρυση του Κ.Κ Κίνας η μεγάλη πρόκληση για τους κληρονόμους του Μάο και του Ντεγκ είναι να αποδείξουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει συνολική περιφερειακή σταθεροποίηση χωρίς το Πεκίνο και πολύ περισσότερο εναντίον του.
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος- διεθνολόγος)
