Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να μη δεις το δάσος και να κρυφτείς πίσω από το δέντρο.
-Να προτάξεις ότι στην εποχή των social media είναι λάθος να γίνεται λόγος για λογοκρισία αφού είναι αδύνατος ο περιορισμός της δημοσίευσης κειμένου. Επομένως, σιγά που λογοκρίθηκε το άρθρο της Ελ. Ακρίτα από τη διεύθυνση της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ.
-Να αναδείξεις τα χαρακτηριστικά του θύματος της λογοκρισίας που σε ενοχλούν για να δικαιολογήσεις έμμεσα αυτό που έγινε.
-Να σταθείς στην εσωτερική ίντριγκα στην εφημερίδα “το Βήμα” και στα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών στο εσωτερικό του δημοσιογραφικού οργανισμού για να προσπεράσεις τις “πιέσεις του Μεγάρου Μαξίμου” στις οποίες αναφέρθηκε η Δ. Κρουστάλλη εξηγώντας την παραίτησή της.
-Να θυμίσεις τη μεροληψία και τη μονοφωνία των κομματικών ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και μέσων ενημέρωσης φιλικών προς την αξιωματική αντιπολίτευση χωρίς να υπάρχει επίσημη σχέση.
-Να αραδιάσεις τα ονόματα βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που πριν ήταν δημοσιογράφοι και, όταν δεν μπόρεσαν να εκλεγούν, ξαναέγιναν ή πολιτευτών του ΣΥΡΙΖΑ-δημοσιογράφων.
-Να αποδραματοποιήσεις το κόψιμο του κειμένου της Ακρίτα ή την αναγκαστική παραίτηση της Κρουστάλλη επειδή “συμβαίνουν αυτά”, “έχουν συμβεί και χειρότερα”, “δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου”.
Οι δύο περιπτώσεις είναι εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους. Η Ακρίτα είναι επιτυχημένη συγγραφέας και σεναριογράφος, πέρα από δημοσιογράφος, μαχητική στη δημόσια αρένα, πολύ δραστήρια στο Facebook, συγκρουσιακή και με ξεκάθαρες πολιτικές θέσεις. Η Κρουστάλλη είναι χαμηλών τόνων και διακριτικού προφίλ πολιτική συντάκτρια, σεμνή και ικανή, που έφτασε με σκληρή δουλειά σε επιτελική θέση.
Η Ακρίτα έγραψε ένα άρθρο κόντρα στη “γραμμή” της εφημερίδας που δεν δημοσιεύτηκε ποτέ και προκάλεσε τη λύση της συνεργασίας της μετά από είκοσι χρόνια. Η Κρουστάλλη βρέθηκε στην έξοδο μετά από τριάντα χρόνια επειδή υπερασπίστηκε ένα ρεπορτάζ της ενοχλητικό για το Μέγαρο Μαξίμου.
Το κοινό στοιχείο είναι η διαπλοκή μιντιακής και πολιτικής εξουσίας, η ανάληψη της διεύθυνσης ενός μέσου ενημέρωσης από το κόμμα ή το πολιτικό γραφείο. Και δεν έχει σημασία αν η άρση της αξιοπιστίας προκύπτει από κάτω, δηλαδή από εθελοδουλία ή από πάνω, δηλαδή από πίεση. Σημασία έχει ότι η ενημέρωση χειραγωγείται και γι αυτό, επειδή το διαισθάνεται, η κοινή γνώμη δεν εμπιστεύεται τα ΜΜΕ. Η διαφορά βρίσκεται στους βαθμούς και την ποιότητα ελέγχου, στις αποχρώσεις και στην ένταση. Δεν είναι κάθε περιορισμός της δημοσιογραφικής ανεξαρτησίας αυταρχισμός. Αυτό θα συνέβαινε σε έναν ιδανικό κόσμο και όχι στην εποχή μας και στον πλανήτη μας. Αλλά έχουν σημασία οι διαβαθμίσεις: Η μη δημοσίευση κειμένου “εκτός γραμμής” είναι κάτι άγριο, το “άδειασμα” συντάκτη επειδή δυσαρέστησε πολιτικό επίσης.
Παλιά ιστορία που εκφυλίστηκε γιατί πλέον, όπως αποδείχτηκε με τις υποθέσεις Ακρίτα και Κρουστάλλη, έχουν χαθεί τα προσχήματα, δεν αναζητούνται άλλοθι, δεν υπάρχουν μάσκες – μόνο κυνισμός, ωμότητα και φανατισμός. Χωρίς πολλά-πολλά κόβονται κείμενα, πιέζονται ρεπόρτερ να αλλάξουν το ρεπορτάζ τους ή να το αποκηρύξουν, υπαγορεύονται σχόλια, κατασκευάζονται ειδήσεις.
Και όλα αυτά γίνονται μέσα στη σιωπή των υπολοίπων, με την ανοχή ή και την επιδοκιμασία τους. Άλλοι κρατιούνται από την ελπίδα ότι δεν θα συμβεί σε αυτούς, άλλοι ησυχάζουν στη σκέψη ότι δεν φταίνε αυτοί, άλλοι θρέφονται από το μίσος τους.
Η δημοσιογραφία ήταν πάντα και παραμένει ένα επάγγελμα συναρπαστικό που μπορεί να γίνει δύσκολο για την προσωπική ζωή και την υγεία, με ρίσκο αν κανείς το ασκεί με εντιμότητα και αξιοπρέπεια, που παρόλα αυτά προσφέρει καταπληκτικές δυνατότητες και εμπειρίες, πολύ μοναχικό κάποιες φορές και με βαθιά οδύνη άλλες.
