Αν μπορούσε να γίνει μια έντιμη και καθαρή συζήτηση για την πορεία της κυβέρνησης και αντίστοιχα την πολιτική της αντιπολίτευσης θα μπορούσαμε να κρίνουμε τις προθέσεις και τους στόχους τους.
Η κυβερνητική προπαγάνδα προσπαθεί να περάσει το «όλοι ίδιοι είναι». Να θολώσει τα νερά. Η αντιπολίτευση αντιστέκεται.
Μέχρι να γίνει αυτή η συζήτηση ας προσπαθήσουμε να δώσουμε τις δικές μας ερμηνείες και να δούμε που το πάει ο καθένας:
Η κυβέρνηση : Το κράτος κρατάει φανάρι…
Η κυβέρνηση στην εσωτερική πολιτική, στοχεύει σε «κράτος νυχτοφύλακα» σε ότι αφορά την κοινωνική προστασία. Μειωμένη προστασία στην Υγεία, αδιαφορία για βελτίωση της Παιδείας με υποβάθμιση των θεσμών και μείωση των φοιτητών. Ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων αγαθών (κύρια ρεύματος, ενέργειας).
Είναι φανερό ότι δεν θα είχε πρόβλημα αν έμεναν στο δημόσιο μόνο ο Στρατός και η Αστυνομία. Οπότε δεν θα είχε ελλείμματα, ούτε υποχρεώσεις απέναντι στον πολίτη. Θέλει ένα κράτος με αραχνοΰφαντους θεσμούς, χαλαρή νομοθεσία για τους ισχυρούς, σκληρή για τους μικρούς. Ήδη ο πολίτης πληρώνει πάνω από τα 2/3 του μισθού του για κοινά αγαθά (ρεύμα, νερό, νοίκι, τηλέφωνο). Ότι μένει πάει στα τρόφιμα.
Η οικονομική πολιτική ανατίθεται στον χρηματοπιστωτικό τομέα και όχι στην παραγωγή. Δηλαδή, βλέπουμε ότι η κυβερνητική πολιτική βάζει σε δεύτερη θέση τις επενδύσεις σε σχέση με τα κέρδη των τραπεζών.
Πιστεύει ότι η «αλλαγή του μυαλού» είναι το βασικό, όπως πίστευε ο ιδρυτής του νεοφιλελευθερισμού Χάγιεκ και γι αυτό η υπουργός Παιδείας Κεραμέως αλλάζει την εκπαιδευτική πολιτική ώστε να μειώσει την πρόσβαση των λαϊκών τάξεων. Αντί να βάλει τις λαϊκές τάξεις στη μόρφωση και την παραγωγή τις βγάζει στο περιθώριο για να τις έχει στη συνέχεια στο φτηνό μεροκάματο.
Στην εξωτερική πολιτική έχει επιλέξει την στρατηγική του «προκεχωρημένου φυλακίου» και του «δεδομένου συμμάχου», σύμφωνα με την οποία είναι διατεθειμένη να εξυπηρετήσει την αμερικανική πολιτική, κατά προτεραιότητα. Διαθέτει όσες βάσεις της ζητούν, χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς διαπραγματεύσεις, χωρίς χρονικές δεσμεύσεις και χωρίς να ζητάει περιορισμούς που μπορεί να στενοχωρήσουν τον «σύμμαχο». Πόσες βάσεις θέλει; Να του δώσουμε τόσες κι άλλες τόσες. Θυμηθείτε τις θέσεις της Δεξιάς για τις μνημονιακές δεσμεύσεις. «Τόσα κι άλλα τόσα». Πιστεύει η κυβέρνηση ότι αν είμαστε «δεδομένοι» θα παρέμβουν οι ΗΠΑ σε οποιαδήποτε τουρκική πρόκληση κι εμείς θα κοιτάμε αμέριμνοι, απολαμβάνοντας χάριν της πειθαρχίας μας, την άνεσή μας και την ειρήνη μας.
Βλέπουν ότι οι ΗΠΑ στρέφονται στην εξυπηρέτηση των τουρκικών συμφερόντων και σε βάρος των δικών μας αλλά αυτό δεν τους κάνει πιο διεκδικητικούς αλλά πιο υποχωρητικούς.
Δεν θέτουν καν το Κυπριακό δράμα για να μη στενοχωρήσουν τους «συμμάχους». Τάχαμου δεν είναι ώρα για τέτοια. «Είναι η ώρα της ενότητας».
Κάνει υπέρμετρους εξοπλισμούς, προσανατολισμένους περισσότερο στην επικοινωνία στο εσωτερικό και στο καλόπιασμα των χωρών που τους κατασκευάζουν (κύρια ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία) ώστε να της διασφαλίσουν την εξωτερική ασφάλεια. Αυτό βέβαια δεν έχει ιστορικό προηγούμενο επιτυχίας, όσες φορές το προσπάθησαν διάφοροι προκάτοχοί τους.
Στις σχέσεις με την Τουρκία οι σκέψεις τους είναι να δώσουν λύσεις μέσω της συνεκμετάλλευσης ευαίσθητων περιοχών, δηλαδή με σημείο προσέγγισης το κέρδος, χωρίς να βλέπουν τα μελλοντικά προβλήματα.
Αντιπολίτευση: Το κράτος ατμομηχανή
Η αξιωματική αντιπολίτευση αλλά και άλλες δυνάμεις του προοδευτικού χώρου, βλέπουν το κράτος όχι σαν παρατηρητή ή ρυθμιστή «έσχατης ανάγκης» ή πάροχο επιδομάτων αλλά σαν την ατμομηχανή, η οποία με το τεράστιο δυναμικό της, τους πόρους και τους μηχανισμούς ελέγχου, μπορεί να κάνει επενδύσεις μεγάλης σημασίας αλλά και μεγάλου ρίσκου, μπορεί να καθοδηγεί, να συντονίζει και κατευθύνει τον ιδιωτικό τομέα, μπορεί να προστατεύει στην καθημερινότητα τον πολίτη αλλά και να αντιμετωπίζει τις μεγάλες κρίσεις με μεγάλες ασπίδες προστασίας είτε στην Υγεία, την Παιδεία, την διατροφή κλπ.
Βλέπει την αστυνομική προστασία επ’ ωφελεία του πολίτη και όχι συγκεκριμένων οικονομικών συμφερόντων και τις ένοπλες δυνάμεις για την προστασία της κυριαρχίας της χώρας και όχι προστάτη της τάξης.
Βλέπει σαν κύριο μοχλό της οικονομίας την παραγωγή αναγκαίων αγαθών και όχι την αύξηση του χρηματοπιστωτικού τομέα. Η αντιστροφή αυτή θα είναι ιδιαίτερα δύσκολη μια και από την δεκαετία του ’90 η πολιτική Σημίτη κατηύθυνε τη χώρα στις «φούσκες», τους Ολυμπιακούς αγώνες, την χρηματοπιστωτική άνοδο (και πτώση) και όχι στη παραγωγή αγαθών. Η χώρα αποβιομηχανοποιήθηκε και μειώθηκε η αγροτική παραγωγή.
Βλέπει την Παιδεία όχι μόνο σαν μοχλό της οικονομίας αλλά και σαν στοιχείο ανόδου της λαϊκής συνείδησης. Στοιχείο μόρφωσης των ανθρώπων και όχι μόνο αύξησης των κερδών των επιχειρήσεων.
Στην εξωτερική πολιτική η αντιπολίτευση προσπαθεί να στηρίξει μια πλέον ανεξάρτητη πολιτική, σεβόμενη τις συμμαχίες αλλά με διεκδικήσεις και ανταλλάγματα. Η χώρα δεν πρέπει να είναι ούτε «δεδομένη» ούτε «προκεχωρημένο φυλάκιο» κανενός. Δεν πρέπει να παραχωρεί πρόθυμα ότι της ζητήσουν. Δεν πρέπει να σέρνεται πίσω από την ουρά της αμερικανικής ή οποιασδήποτε άλλης πολιτικής. Οι πανάκριβοι εξοπλισμοί πρέπει να είναι για την άμυνα και όχι για εσωτερικούς επικοινωνιακούς λόγους ή για καλόπιασμα των συμμάχων. Στα διεθνή θέματα προέχουν τα συμφέροντα της χώρας. Στις σχέσεις με την Τουρκία δεν πρέπει να κυριαρχεί το οικονομικό όφελος της ολιγαρχίας, κρυμμένο πίσω από τις συνεκμεταλλεύσεις.
Σε χαλεπούς καιρούς, σε καιρούς μεγάλων γεωπολιτικών ή οικονομικών κρίσεων ή όταν ο κόσμος δεν μπορεί να επιβιώσει δεν υπάρχει άλλος τρόπος από την θωράκιση της κρατικής ατμομηχανής στα θέματα της Υγείας, Παιδείας, κοινωνικής προστασίας, επενδύσεων, μείωσης του χρέους των πολιτών. Πρωταρχικό είναι να ζήσουν οι άνθρωποι.
Οποιοσδήποτε απλός εργαζόμενος πολίτης, αν αφαιρούσε τις προκαταλήψεις και την προπαγάνδα των συστημικών καναλιών, θα προτιμούσε αυτή τη στιγμή τον δρόμο της Αντιπολίτευσης και στη συνέχεια θα πίεζε για υλοποίηση των προοδευτικών μέτρων.
Το θέμα είναι να πεισθούν οι εργαζόμενοι του μεροκάματου και της μεσαίας τάξης να αλλάξουν τα πράγματα.
Ο τρόπος είναι απλός: με το παράδειγμα στην καθημερινότητα και τις ρεαλιστικές προοδευτικές προτάσεις.
Με τις πιέσεις και τον αγώνα απέναντι στη σημερινή νεοφιλελεύθερη και αυταρχική κυβέρνηση αλλά και την αυριανή συμπαράσταση και πίεση στην προοδευτική κυβέρνηση για υλοποίηση μέτρων που θα απαλύνουν τα βάσανα των πολιτών και θα προωθήσουν την παραγωγική ανάπτυξη της χώρας.
(Ο Ν. Τόσκας είναι πρώην υπουργός και υποστράτηγος ε.α.)
