Μια πανδημία πολιτικής αβεβαιότητας σκιάζει τον ευρωπαϊκό ορίζοντα με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα την Γερμανία, την Βρετανία και την Γαλλία.
Ένα σχεδόν χρόνο μετά την έκρηξη της Πανδημίας του Covid 19 το αρχικό κύμα συσπείρωσης γύρω από την ηγεσία έχει δώσει την θέση του σε γενικευμένη απαξίωση όχι μόνον των κυβερνώντων αλλά των πολιτικών συστημάτων συνολικά.
Στην Γαλλία το ερώτημα δεν είναι πλέον αν ο Μακρόν θα μπορέσει να επανεκλεγεί στις Εκλογές της Άνοιξης του 2022 αλλά αν θα μπορέσει παρά την ραγδαία φθορά του να διατηρήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων και να μην περιμένει την εξάντληση της θητείας του διεκπεραιώνοντας τις τρέχουσες υποθέσεις.
Με την σκληρή καταστολή του ετερόκλητου εξεγερσιακού κύματος κοινωνικής δυσαρέσκειας που έκλεισε δύο χρόνια το δίλλημα Εγώ ή η Λεπέν που θέτει ο Μακρόν κινδυνεύει να γίνει Μπούμερανγκ.
Εξυπακούεται ότι η παραπάνω αβεβαιότητα εντείνεται από το κατά πόσον ο Μακρόν θα επιστρέψει στην πλήρη εξάσκηση των καθηκόντων του όπως ο Τζόνσον και ο Τραμπ.
Στην Γερμανία η μεγάλη πολιτική αρετή της Μέρκελ που είναι οι συμβιβασμοί και συμψηφισμοί του ελάχιστου κοινού παρονομαστή υπήρξε μοιραία στην μάχη για την αντιμετώπιση της Πανδημίας καθώς η Καγκελαρία αντιμετώπιζε την συνεχή αντίδραση των 16 ομόσπονδων κρατιδίων στην επιβολή περιοριστικών μέτρων.
Έτσι δεν φθείρεται μόνον η Μέρκελ, αλλά και ο όποιος νέος ηγέτης της Χριστιανοδημοκρατίας θα εκλεγεί τον επόμενο μήνα.
Στην Βρετανία η πρόωρη φθορά του Τζόνσον προβάλλει ως μη ανατάξιμη καθώς στην αρχική φάση της Πανδημίας επέδειξε υποτίμηση η ακόμη χειρότερα άγνοια κινδύνου μικρότερη μόνον από αυτήν που εξέπεμπε ο Τραμπ.
Αν ένα σκληρό Brexit έρθει να αυξήσει το κόστος της Πανδημίας στο Ηνωμένο Βασίλειο, τότε δεν θα είναι δεδομένο ότι ο Τζόνσον θα αντέξει μέχρι την ολοκλήρωση της θητείας του στα τέλη του 2024.
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος – συγγραφέας)
