Δύο λέξεις αρκούν για να περιγράψω τα δύο, σημαντικότερα κατά την άποψή μου, επιτεύγματα της νέας, κεντροδεξιάς, πλειοψηφίας στη Βουλή: εμπιστοσύνη και αυτοπεποίθηση. Αν βάλετε στη σειρά γεγονότα, νομοθετήματα, διακυβέρνηση, διπλωματικές εξελίξεις, κεντρική διοίκηση και άλλες πολιτικές εξελίξεις θα καταλήξετε στο ίδιο συμπέρασμα. Οφείλω, παρεπιπτόντως, να υπενθυμίσω ότι ο Τσίπρας συνεισέφερε, ακουσίως, σε αυτή την εξέλιξη. Αντιλήφθηκε νωρίς ότι ενώ τα μισοκατάφερε με τη διαχείριση του τρίτου, του αυστηρότερου και μακροβιότερου μνημονίου, δεν τα πήγαινε καθόλου καλά με την μεταμνημονιακή διαχείριση. Πήγε λοιπόν σε πρόωρες εκλογές και έδωσε έτσι ταχύτερα στον Μητσοτάκη την ευκαιρία να ανασυντάξει τα πράγματα, με τη γνωστή (εκνευριστική για κάποιους…) μεθοδικότητά του.
Στα δύο πρώτα χρόνια της νέας διακυβέρνησης η εικόνα και το κύρος της Ελλάδας άλλαξε άρδην. Αν οι αγορές είναι καλές σε κάτι, αυτό είναι ότι αντανακλούν ταχύτατα και πιστά την εικόνα που έχουν οι πολλοί για εσένα. Γι αυτό μας ζητούν μόλις 0,8% σε επιτόκιο των νέων ομολόγων μακράς εξόφλησης, αντί του 3,9% που το άφησε η προηγούμενη διακυβέρνηση. Γι αυτό θα πάρουμε περισσότερα, αναλογικά, χρήματα από το πακέτο χρηματοδότησης στη μετα Covid περίοδο. Γι αυτό ανεβαίνουν οι καταθέσεις εντός Ελλάδας: από 133 σε 168 δισεκατομμύρια. Γι αυτό διπλασιάστηκε ο όγκος της οικοδομής. Γι αυτό οι επενδύσεις σε εξοπλισμό, που έπεφταν με ετήσιο ρυθμό 8%, αυξάνονται τώρα κατά 20%. Γι αυτό ο τζίρος στο λιανεμπόριο μεγάλωσε κατά το 1/3 εκείνου που είχαμε πριν τις εκλογές του ’19. Γι αυτό οι μηχανές της βιομηχανίας εργάζονται τώρα πιο εντατικά. Γι αυτό, τελικά, αυτό που με δύο λόγια βεβαιώνει για όλα τα παραπάνω, το κλίμα στην οικονομία, ήταν, τον Ιούνιο, στο 108,7, που είναι το καλύτερο επίπεδο των τελευταίων 15 μηνών, από μόλις 102,7 τον Ιούνιο ’19.
Σημειώστε ότι σε όλη τη μέχρι σήμερα θητεία Μητσοτάκη ο δείκτης για το οικονομικό κλίμα είναι καλύτερος στην Ελλάδα από την Ευρωζώνη ενώ, με Τσίπρα, συνέβαινε το ανάποδο!
Όμως, εκτός από τους δείκτες υπάρχει και η πραγματική ζωή των ανθρώπων. Η διαταραχή που προκάλεσε η πανδημική εξάπολωση της Covid υποχρέωσε όλους σε αναστοχασμό και περιόρισε τους πολιτικούς στο ουσιώδες. Μέγιστο αγαθό ήταν, στα 3 από τα 4 εξάμηνα διακυβέρνησης της ΝΔ, η προστασία της υγείας, η διασφάλιση του βασικού εισοδήματος και η προετοιμασία της επόμενης μέρας. Οι οικονομολόγοι μαθαίνουμε ότι οι εξωγενείς παράγοντες αποτελούν, ειδικά στις ανοικτές οικονομίες που κυριάρχησαν μετά τη δεκαετία του ’80, κυριαρχούν, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, των εσωτερικών δεδομένων. Όταν, επιπλέον, πρόκειται για απροσδόκητο, ξαφνικό παράγοντα, όπως είναι οι μεταλλάξεις του κορονοϊού, καμία σοβαρή πρόβλεψη δεν μπορεί να γίνει. Η απάντηση του κράτους σε αυτό το ανεξάρτητο της ανθρώπινης βούλησης γεγονός υπήρξε ικανοποιητική. Σκεφτείτε το κάπως έτσι: αν ζητείτο να ορίσουν οι πολίτες ποιόν θα ήθελαν να είναι «on top» σε παρόμοια περίσταση, δεν θα το σκεφτόντουσαν για πολύ: τον Μητσοτάκη. Αρα, ο απολογισμός της πρώτης διετίας είναι μονοδιάστατος: η χώρα και οι πολίτες συσπειρώθηκαν στο κέντρο του ενδιαφέροντος όλων και εμπιστεύθηκαν το κράτος. Παρόλα τα κουσούρια του και παρά τις πληγές που άφησε η επιμήκυνση, το 2015, της μεταπολεμικά μεγαλύτερης κρίσης που πέρασε η Ελλάδα, με την επιφύλαξη, θα έλεγα, της εκτροπής που προκάλεσε η στρατιωτική δικτατορία. Αναλογιστείτε πόσο μικρή εμπιστοσύνη είχαμε στο σύστημα υγείας.
Συνυπολογίστε ότι κανείς δεν θα πίστευε πως μπορούμε να τιθασεύσουμε το γραφειοκρατικό τέρας στην οθόνη του υπολογιστή ή ενός έξυπνου τηλεφώνου. Προσθέστε μετά ότι η πλειοψηφία δεν βρήκε δικαιολογία στην πανδημία για να αναβάλει τις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις που προγραμμάτιζε, όπως ζητούσε η αξιωματική αντιπολίτευση. Μείωση φόρων. Ενίσχυση νέων γονέων. Περισσότερες ευκαιρίες απασχόλησης. Σταδιακή αναδιοργάνωση της μέσης εκπαίδευσης. Βελτίωση της αστυνόμευσης. Αυστηρότερες ποινές για τους συστηματικούς παραβάτες. Διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας. Ακύρωση κεφαλαιακών περιορισμών. Ρύθμιση ιδιωτικού χρέους. Εξυγίανση τραπεζών. Προγραμματισμένη εξάλειψη του λιγνίτη και ενίσχυση των οικολογικών λύσεων. Ελεγχος της άναρχης μετανάστευσης. Τιμωρία των χρυσαυγιτών που είχε «μπουζουριάσει» η κυβέρνηση Σαμαρά. Και άλλα, πολλά.
Θα ήταν άδικο να μη συμπεριλάβω ότι το διεθνές κύρος της χώρας αποκαταστάθηκε με τη στιβαρή αντιμετώπιση της τουρκικής προκλητικότητας, στον Εβρο και το Αιγαίο. Η διπλωματική σταθερότητα ενισχύθηκε με τις νέες συμμαχίες εξοπλισμού των Ενόπλων Δυνάμεων. Ορίστηκαν όλες οι οικονομικές θαλάσσιες ζώνες (πλην μίας). Ενισχύθηκαν οι φιλικoί δεσμοί με τους γεωπολιτικούς μας γειτόνους. «Προσγειώθηκε» η ενδοτική πολιτική στο Σκοπιανό. Ξεχωρίζω την τεράστια σημασία που απέκτησε η «προσωπική» διπλωματία πρωτοβουλιών Μητσοτάκη, που προωθεί την ισότιμη, στο επίπεδο πρωθυπουργού, συμμετοχή της Ελλάδας στα ευρωπαϊκά πράγματα ή στην αμερικανική παρουσία στη νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Οι 24 μήνες που πέρασαν από τις διπλές εκλογές του ’19 δεν πρέπει να ερμηνεύονται ως το εκλογικό «μισό» της κοινοβουλευτικής τετραετίας. Βρισκόμαστε ήδη μπροστά από το κέντρο. Υπό ορισμένες προϋποθέσεις, που φαίνεται ότι έχουν πλέον συγκεντρωθεί, το 2022 θα είναι έτος κλειδί για όλη τη δεκαετία. Η Ελλάδα αλλάζει πίστα και επιστρέφει στην ομάδα των χωρών που είναι προσηλωμένες στην πρόοδο για τους πολλούς, χωρίς προσημειώσεις κάποιου παρωχημένου ιδεόπληκτου ρεπερτορίου πολιτικών παλαιάς κοπής.
Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου είναι δημοσιογράφος και βουλευτής (Ν.Δ.)
