Στη συνέντευξή του στην Καθημερινή, με αφορμή τη συμπλήρωση δύο χρόνων από τις εκλογές του 2019, ο πρωθυπουργός ανέφερε ότι θα ήθελε να κριθεί η κυβέρνησή του σε κάποια βασικά ζητήματα, όπως είναι η τήρηση των προεκλογικών της δεσμεύσεων, η προώθηση μεταρρυθμίσεων στην υγεία, την παιδεία, το κράτος και την γεωπολιτική αναβάθμιση της χώρας. Εμείς αναγνωρίζουμε προκαταβολικά στον κ. Μητσοτάκη ότι ήταν συνεπής στο προεκλογικό του πρόγραμμα και ότι προώθησε όσα αναφέρθηκαν παραπάνω.
Τώρα, όμως, γίνεται και ο «λογαριασμός», για το αν επιβεβαιώνεται ότι αυτή η πολιτική είναι προς όφελος όλου του λαού, όπως υποστήριζε και υποστηρίζει η κυβέρνηση της ΝΔ. Εκεί ακριβώς είναι και το μεγάλο πρόβλημα για το λαό, γιατί η προώθηση των παραπάνω στόχων δεν είναι κάτι που αφορά το «κοινό καλό», αλλά έχει σαφές, αντιλαϊκό, ταξικό πρόσημο. Πιο συγκεκριμένα:
– Η διαχείριση της πανδημίας έγινε και γίνεται με τα πρωτόκολλα της ΕΕ και των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων, στο έδαφος ενός εμπορευματοποιημένου συστήματος υγείας, θεωρώντας «κόστος» την ουσιαστική θωράκιση του δημόσιου συστήματος υγείας. Αντί για θωράκιση, έχουμε νέες «δεσμεύσεις» της κυβέρνησης για ενίσχυση της εμπορευματοποίησης, για μειώσεις νοσοκομείων… Ο μαζικός εμβολιασμός σήμερα σκοντάφτει στο κουβάρι που συνθέτουν γεωπολιτικά και επιχειρηματικά τζαρτζαρίσματα για τα κέρδη από τη διανομή και τις ανορθολογικές θέσεις και παλινωδίες που ευδοκιμούν στη βάση της κυβερνητικής διαχείρισης.
– Οι μεταρρυθμίσεις στο κράτος και τα εργασιακά έχουν κερδισμένους τους λίγους, την μεγάλη εργοδοσία, και οδηγούν σε περαιτέρω συμπίεση της τιμής της εργατικής δύναμης και στην πλήρη ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις.
– Το νομοθετικό έργο της κυβέρνησης για την εκπαίδευση συμπυκνώνεται στη διαμόρφωση ακόμα περισσότερων ταξικών φραγμών για τους νέους και τις νέες των εργατικών – λαϊκών οικογενειών, μέσω της κατηγοριοποίησης των σχολικών μονάδων.
– Ο στόχος της γεωπολιτικής αναβάθμισης που σηματοδοτείται από την συμμετοχή της Ελλάδας σε εξελισσόμενα παζάρια και εστίες συγκρούσεων σε όλο το τόξο από την Μαύρη Θάλασσα, τη Μέση Ανατολή και την Βόρεια Αφρική, σημαίνει για τον λαό μας «ανασφάλεια» και νέους κινδύνους. Τί άλλο πέρα από κίνδυνο σημαίνει η εμπλοκή της χώρας στα ΝΑΤΟϊκά σχέδια περικύκλωσης της Ρωσίας, τη στιγμή μάλιστα που στη χώρα μας όλο και περισσότερες στρατιωτικές υποδομές παραχωρούνται σε ΗΠΑ και ΝΑΤΟ; Τί άλλο πέρα από κίνδυνο για την ειρήνη, τα κυριαρχικά δικαιώματα και τη ζωή του ελληνικού λαού είναι το αναβαθμισμένο παζάρι ανάμεσα στις αστικές τάξεις της Ελλάδας και της Τουρκίας, με στόχο την ΝΑΤΟϊκής έμπνευσης συνεκμετάλλευση σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο;
– Όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα (π.χ. επίθεση στο εισόδημα, Πτωχευτικός Κώδικας) συμπληρώνονται με την ένταση της κρατικής καταστολής, όπως αυτή αποτυπώνεται στο νομοθετικό έργο της κυβέρνησης, που δεν αφορά μόνο τους περιορισμούς των διαδηλώσεων, αλλά απλώνεται σε μία σειρά πλευρές, από το χτύπημα στο απεργιακό δικαίωμα και τα συνδικαλιστικά δικαιώματα μέχρι την επέκταση διατάξεων του τρομονόμου.
Δεν θα ήταν υπερβολή να μιλήσουμε για συμμάχους της ΝΔ στο αντιλαϊκό της έργο. Και δεν αναφερόμαστε βεβαίως στο μεγάλο κεφάλαιο, τα αιτήματα του οποίου γίνονται ούτως ή άλλως νόμοι. Αναφερόμαστε στην «συναντίληψη», που διαπιστώνει και επιδοκιμάζει άλλωστε ο ίδιος ο ΣΕΒ, ανάμεσα στη κυβέρνηση της ΝΔ, το ΣΥΡΙΖΑ και άλλα αστικά κόμματα. Τί άλλο πέρα από χέρι βοηθείας αποτελεί η ομοβροντία όλων των κομμάτων -εκτός του ΚΚΕ- για τα δήθεν οφέλη του Ταμείου Ανάκαμψης της ΕΕ; Άραγε δεν ξέρουν οι ηγεσίες του ΚΙΝΑΛ, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ ότι το Ταμείο Ανάκαμψης θα το ξεκοκαλίσουν οι όμιλοι της πράσινης και ψηφιακής μετάβασης; Δεν ξέρουν ότι για κάθε εκταμίευση θα προαπαιτούνται από την Κομισιόν μέτρα, όπως αυτά που περιέχονται στο έκτρωμα Χατζηδάκη; Ξέρουν αλλά συνειδητά παραπλανούν ξανά τον ελληνικό λαό.
Η αντιπαράθεση για ένα φιλολαϊκό «Ταμείο Ανάκαμψης», χωρίς αντιλαϊκά προαπαιτούμενα, θυμίζει την αντιπαράθεση πριν μία δεκαετία περίπου, ότι μπορεί να συνυπάρξουν η ΕΕ, η Ευρωζώνη, οι δανειακές συμβάσεις και η ανάπτυξη για το κεφάλαιο με μία πολιτική χωρίς μνημόνια και αντιλαϊκούς όρους. Η κατάληξη αυτής της συζήτησης είναι γνωστή με τραγικό τρόπο στον λαό. Άλλωστε, πριν λίγες μέρες ήταν και η επέτειος του δημοψηφίσματος φιάσκο…
«Σύμμαχο» η κυβέρνηση της ΝΔ βρήκε στην πολιτική όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων και ειδικά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, η οποία ανέλαβε να «νομιμοποιήσει» στη συνείδηση και τη ζωή των εργαζομένων τις πιο εμβληματικές «σταθερές» του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος σπέρνοντας απογοήτευση ακόμα και σε όσους ακολουθούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ με τίμιες προθέσεις. Αυτόν τον ρόλο συνεχίζει να παίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, υπερψηφίζοντας ένα μεγάλο αριθμό αντιλαϊκών νομοσχεδίων της κυβέρνησης (π.χ. για το Ελληνικό, την προμήθεια των Rafale κ.ά), με αποκορύφωμα την υπερψήφιση του μισού νόμου Χατζηδάκη, που μάλιστα δικαιολογήθηκε από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με τα ίδια λόγια που «διαφήμιζε» το έκτρωμά του ο Υπουργός Εργασίας.
Η αλλαγή της κυβερνητικής σκυτάλης από τον ΣΥΡΙΖΑ στη ΝΔ, το καλοκαίρι του 2019, αποδεικνύει ξανά ότι τα φιλελεύθερα και τα σοσιαλδημοκρατικά, οπορτουνιστικά, κόμματα αποτελούν τις δύο όψεις του Ιανού του αστικού πολιτικού συστήματος.
Ό,τι δεν ήταν σε θέση να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ το πραγματοποίησε στη συνέχεια η ΝΔ. Γινόμαστε μάρτυρες μιας αντιλαϊκής σκυταλοδρομίας.
Όμως στο δίχρονο της κυβέρνησης της ΝΔ αναδείχτηκε για ακόμα μια φορά και άλλη μία αλήθεια. Ότι η λαϊκή οργή και αγανάκτηση πρέπει να σημαδέψει σωστά τον πραγματικό αντίπαλο, τους επιχειρηματικούς ομίλους, την μεγάλη εργοδοσία, τις κυβερνήσεις και τα κόμματα που τους υπηρετούν. Ότι πραγματική αντιπολίτευση, από την σκοπιά των εργατικών – λαϊκών συμφερόντων, δύναμη σύγκρουσης, αλλά και διεξόδου από την σημερινή ζοφερή κατάσταση, αποτελεί μόνο το ΚΚΕ. Με τις θέσεις του, την συμβολή του στην ανάπτυξη της πάλης του εργατικού – λαϊκού κινήματος συνέβαλε όχι μόνο να μην κυριεύσει ο φόβος, αλλά και να καθυστερήσουν μέτρα, να εμποδιστούν στην πράξη άδικοι νόμοι, όπως αυτός για τις διαδηλώσεις, να δοθούν σημαντικές μάχες, να αναδειχτεί ότι σήμερα το σύγχρονο και το προοδευτικό βρίσκεται στον καθημερινό αγώνα για έναν δρόμο ανάπτυξης που βάζει στο επίκεντρο τις σύγχρονες εργατικές-λαϊκές ανάγκες, με το λαό ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει, με την εξουσία στα δικά του χέρια.
Ο Νίκος Ρεμπάπης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ
