«Μαμά, ευτυχώς που φέτος ξέρω ότι ο Άγιος Βασίλης είσαι εσύ, γιατί θα τρελαινόσουν στο click away», μου είπε η 14χρονη κόρη μου, παραδεχόμενη, πλέον και ανοικτά αυτό που μέσα της γνώριζε δύο τρία χρόνια, τώρα: Ότι ο μαγικός εύσωμος κύριος με την κόκκινη στολή και την άσπρη γενειάδα που γυρνάει ολόκληρο τον πλανήτη σε μια νύχτα για να ικανοποιήσει τις ευχές κάθε παιδιού, υπάρχει μόνο ως γέφυρα μεταξύ του παραμυθιού και της πραγματικότητας. Για να ικανοποιήσει την ανάγκη των παιδιών να ζουν σε έναν κόσμο μαγικό, με δυνάμεις υπερφυσικές και πλάσματα υπέροχα, εξωπραγματικά και της λαχτάρας των γονιών να τους τον χαρίσουν.
Η κόρη μου, όπως και εκατομμύρια συνομήλικοί της, είναι έφηβη. Διαχωρίζει πλέον την αλήθεια από το παραμύθι, αλλά έχει ανάγκη, πιθανότατα μεγάλη ανάγκη, την έννοια της γιορτής των Χριστουγέννων και όσα ο Άγιος Βασίλης αντιπροσωπεύει : Την ανιδιοτελή αγάπη, τη γενναιοδωρία, την ευχαρίστηση να προσφέρεις κάτι χωρίς αντάλλαγμα, το μυστήριο και την έκπληξη.
Κι εμείς, οι μεγάλοι έχουμε ανάγκη να νοηματοδοτήσουμε τις γιορτές που έρχονται. Φέτος είναι δύσκολο. Δεν είναι μόνο η κλεισούρα, η απουσία αγαπημένων μας ανθρώπων, οι μύριες όσες απαγορεύσεις και το σκοτάδι της νύχτας που δείχνει πιο βαρύ και ασήκωτο στην εποχή του δεύτερου lockdown. Είναι αυτός ο διάχυτος φόβος για τον εχθρό που παραμονεύει σε κάθε γωνιά, σε κάθε άγγιγμα, σε κάθε γέλιο, έτοιμος να εκτοξεύσει τα φονικά του πυρά. Για τον εισβολέα που μπήκε αναπάντεχα στις ζωές μας και τις ανέτρεψε εκ θεμελίων. Είναι αυτή η παραλυτική αγωνία ότι τίποτα ποτέ δεν θα είναι όπως πριν και ότι αυτή η λαίλαπα θα παρασύρει στο διάβα της ζωές αλλά και νοικοκυριά. Όνειρα και σχεδιασμούς ζωής.
Οι γιορτές είναι αγάπη, αλλά εμείς πρέπει να αγαπηθούμε από απόσταση. Να μοιραστούμε συναισθήματα, φιλιά, αγκαλιές και εδέσματα διαδικτυακά. Όσοι μπορούμε. Να βρούμε ένα νόημα σ αυτή την παγκόσμια περιπέτεια. Ίσως το μόνο νόημα, φέτος είναι να γίνουμε οι ίδιοι Άγιος Βασίλης. Να πλημμυρίσει ο πλανήτης με εκατομμύρια Άγιους Βασίληδες αυτά τα πρωτόγνωρα Χριστούγεννα. Είναι σπουδαία αυτή η φιγούρα. Είναι κάτι πολύ απλό και πολύ σημαντικό ταυτόχρονα. Που μας μαθαίνει, μικρούς μεγάλους, να πιστεύουμε σε κάτι που δεν έχουμε δει ή αγγίξει ποτέ. Που δεν μπορούμε να το μετρήσουμε ή να το κρατήσουμε στα χέρια μας. Είναι η προσωποποίηση της αγάπης. Αυτή της σπουδαίας δύναμης που θα μας φωτίσει ακόμα και στις πιο σκοτεινές και κρύες στιγμές όπως αυτές που ζει ο κόσμος.
Τόσα χρόνια ήμασταν μαθητές του Άγιου Βασίλη. Κάναμε το γονεϊκό μας καθήκον και σε ένδειξη ευγνωμοσύνης, του αφήναμε ένα ποτήρι γάλα και δυο κουραμπιέδες για να ξαποστάσει λίγο στο σπιτικό μας. Ας αποδείξουμε φέτος, ότι ήμασταν καλοί μαθητές
Η Έλλη Τριανταφύλλου είναι δημοσιογράφος
