Δέκα χρόνια μετά την κρίση των μνημονίων, η Ελλάδα βρίσκεται για ακόμη μία φορά αντιμέτωπη με μία νέα κρίση.
Μία νέα κρίση που είναι νομοτελειακή ελέω πανδημίας, όπως είναι και για όλες τις χώρες. Η νομοτέλεια ωστόσο δεν προεξοφλεί το βάθος της, τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της και τις επιπτώσεις της.
Αυτές προεξοφλούνται και ορίζονται από τις επιλογές της Πολιτείας, τα μέτρα αντιμετώπισης, τα μέτρα στήριξης, τα μέτρα επούλωσης των πληγών της.
Εργαζόμενοι, επαγγελματίες, μικρομεσαίοι, επιχειρηματίες τον τελευταίο μήνα που υποχωρεί ο φόβος της ανθρώπινης απώλειας, βλέπουν καθημερινά τον φόβο μίας νέας κανονικότητας να φαντάζει όλο και πιο κοντά.
Θα μετατρέψει η νέα αυτή κανονικότητα την απώλεια μισθών σε «νομοτέλεια» για τους εργαζόμενους τόσο του ιδιωτικού όσο και του δημόσιου τομέα;
Θα σπρώξει στο «κάποτε» της ιστορίας όσα κατακτήθηκαν με κοινωνικούς αγώνες αιώνων;
Θα εξανεμίσει την προσωπική ζωή των εργαζομένων, που θα δουλεύουν με τηλεργασία από το σπίτι τους, χωρίς ίχνος κανόνων και ελέγχου;
Θα μετατρέψει εκ νέου τους μεγάλους δρόμους των πόλεων σε νεκροταφείο καταστημάτων με λουκέτα και κατεβασμένα ρολά;
Θα βάλει τα θεμέλια μίας νέας ανθρωπιστικής κρίσης, με εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, ανέργους και ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες να περνούν κάτω από τα ραντάρ;
Θα οδηγήσει εν τέλει σε μία ολόκληρη χαμένη γενιά, που ο εικοσάρης του 2010, σήμερα 30άρης θα βλέπει την προοπτική να εκμεταλλευθεί τα παραγωγικά του χρόνια, να κάνει οικογένεια, να χτίσει για το μέλλον και τα παιδιά του, σαν άπιαστο όνειρο;
Με λίγα λόγια, θα κάνει η νέα αυτή κανονικότητα την απώλεια συνήθειά μας;
Την απάντηση οφείλουν να την σκεφθούν προσεκτικά, πρωτίστως η κυβέρνηση που επιλέγει και αποφασίζει, αλλά και όλες οι πολιτικές δυνάμεις, λαμβάνοντας υπόψιν τους τόσο το πρόσφατο παρελθόν όσο και το εγγύς μέλλον.
Γιατί εάν όντως γίνει η απώλεια συνήθειά μας, τότε να είμαστε σίγουροι πως θα οδηγήσει σε «μία άρρωστη κραυγή», όπως τραγουδούσε με την απόκοσμη φωνή του ο Θάνος Ανεστόπουλος, μελοποιώντας τους στίχους του Παντελή Ροδοστόγλου.
