Η συνάντηση Μπλίνκεν- Λαβρόφ την Παρασκευή στην Γενεύη επιβεβαίωσε την βούληση των δύο πλευρών να συνεχίσουν τον διάλογο σε διμερές επίπεδο για την κατοχύρωση των ζωτικών τους συμφερόντων, έναν διάλογο που μέχρι στιγμής βρίσκεται στο απυρόβλητο της εμπρηστικής ρητορικής αντιπαράθεσης Δύσης-Ρωσίας για την Ουκρανία.
Όλα δείχνουν πως η ένταση στις σχέσεις Ρωσίας Ουκρανίας πυροδότησε έναν συνολικό διάλογο μεταξύ Κρεμλίνου και Λευκού Οίκου με ζητούμενο αν αυτά που ενώνουν τις δύο Υπερδυνάμεις βαραίνουν περισσότερο από αυτά που τους χωρίζουν.
Αν η δυναμική διαλόγου και προσέγγισης των ΗΠΑ με την Ρωσία που είχε φανεί στην πρώτη συνάντηση Μπάιντεν –Πούτιν στην Γενεύη τον Ιούνιο του 2021 αντέξει και αποδώσει τότε η διεθνής σκηνή θα έχει εισέλθει στην τροχιά μιας μεγάλης ανατροπής.
Μιας ανατροπής που θα παραπέμπει την προσέγγιση των ΗΠΑ και της Κίνας το 1971-2 που ήταν το πρώτο βήμα της συνολικής στρατηγικής του Κίσινγκερ να εξομαλύνει τις σχέσεις με το Πεκίνο για να διαπραγματευτεί στην συνέχεια από θέση ισχύος με την ΕΣΣΔ.
Θα είναι ειρωνεία της ιστορίας να υλοποιήσει ο Μπάιντεν τον αντίστροφο ελιγμό, να προσεγγίσει δηλαδή την Μόσχα για να διαπραγματευτεί στην συνέχεια από θέση ισχύος με το Πεκίνο.
Ειρωνεία καθώς ακριβώς την ίδια στροφή φιλοδοξούσε να πραγματοποιήσει ο Τραμπ για να κατηγορηθεί στην συνέχεια από τους Δημοκρατικούς ότι εξελέγη χάρη στη ανάμειξη του Κρεμλίνου.
Σήμερα ΗΠΑ και Ρωσία φοβούνται την ανάδειξη της Κίνας σε Παγκόσμια Ηγεμονική Υπερδύναμη.
Η Ουάσιγκτον έχει κάθε λόγο να είναι ο μείζων εταίρος ενός ηγεμονικού διδύμου μαζί με την Ρωσία παρά να έχει να διαπραγματευθεί με μια ισότιμη σήμερα και υπερέχουσα αύριο Κίνα.
Από κοινού ΗΠΑ και Ρωσία μπορούν όχι μόνον να ανακόψουν τις ηγεμονικές φιλοδοξίες του Πεκίνου αλλά και να συνεργασθούν για την σταθεροποίηση της Μέσης Ανατολής, της Νοτιοδυτικής αλλά και της Κεντρικής Ασίας.
Όσο προφανής και να είναι η σκοπιμότητα της προσέγγισης της Ρωσίας από τις ΗΠΑ άλλο τόσο είναι και η επιλογή Πούτιν να επιλέξει έναν συνολικό συμβιβασμό με την Ουάσιγκτον και όχι μια αντιαμερικανική συσπείρωση στο πλευρό του Πεκίνου.
Στην παρασκηνιακή ωμή γλώσσα της Ρεαλπολιτίκ και όχι στην δημόσια ρητορική της πολιτικής ορθότητας οι ΗΠΑ θα προτιμούσαν οι πρώην σοβιετικές χώρες της Ευρώπης και της Κεντρικής Ασίας να παραμείνουν η να επανέλθουν υπό την επιρροή της Μόσχας παρά να γίνουν κατά το μοντέλο πολλών αφρικανικών χωρών εξαρτημένες μονομερώς από τις επενδύσεις του Πεκίνου.
Με τα παραπάνω δεδομένα η σύγκρουση ΗΠΑ-Ρωσίας για την Ουκρανία φωτίζεται ως υστερόγραφο ενός παρελθόντος όπου η Ουάσιγκτον θεωρούσε ως υπ αριθμόν 1 απειλή την προνομιακή και αποκλειστική επιρροή της Μόσχας στην πρώην ΕΣΣΔ.
Στην παραπάνω θεώρηση η αξιοπιστία της δέσμευσης των ΗΠΑ να ανασχέσει την επέκταση της επιρροής της Κίνας στην περιοχή Ινδικού-Ειρηνικού έχει ως προαπαιτούμενο τον τερματισμό της ψυχροπολεμικής αντιπαράθεσης με την Ρωσία.
Στα τέλη του 19ου αιώνα δύο ήταν οι κυρίαρχες παγκόσμιες αντιπαλότητες:
– Η αντιπαράθεση Βρετανίας-Γαλλίας για την κυριαρχία στην Αφρική που παραλίγο να οδηγήσει τις δύο χώρες σε πολεμική σύγκρουση στην Φασόντα του Σουδάν
– Η αντιπαράθεση Βρετανίας και Ρωσίας για την κυριαρχία στην Κεντρική Ασία που είχε ονομασθεί Μεγάλο Παιχνίδι.
Οι παραπάνω αντιπαλότητες σκιάστηκαν από την ανάδυση της Γερμανίας ως δύναμης με παγκόσμιες φιλοδοξίες που εξέπεμπε ένα φρενήρη αναθεωρητισμό και επεκτατισμό. Μέσα σε λίγα χρόνια Γαλλία , Ρωσία και Βρετανία συγκρότησαν μέτωπο απέναντι στο Βερολίνο.
Υπό το φως των παραπάνω ας θυμηθούμε ότι εξ αρχής ο Μπάιντεν απέκλεισε την εμπλοκή νατοϊκό δυνάμεων στην Ουκρανία και απείλησε την Ρωσία με οικονομικές αποκλειστικά κυρώσεις και πριν από λίγες μέρες επιχείρησε να αποσυνδέσει μια ενδεχόμενη μικρής κλίμακας ρωσική επιδρομή στην Ουκρανία από την αυτόματη επιβολή σκληρών κυρώσεων.
Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος-διεθνολόγος
