Στα 4,5 χρόνια που κυβέρνησε την χώρα ο κ. Τσίπρας, απέδειξε ότι διαθέτει μία πολύ πλούσια γκαρνταρόμπα. Μπορεί γραβάτα να μην καταδέχθηκε να φορέσει ως –αυτοαναγορευθείς- αντισυστημικός ηγέτης, όμως δεν αντιστάθηκε στον πειρασμό να φορέσει κατά καιρούς πολλά και διαφορετικά κοστούμια με τις επιλογές του να υπαγορεύονται πάντα από μία λέξη που είναι συνώνυμη της πολιτικής του καριέρας και απολύτως προσδιοριστική της κομματικής του κοσμοθεωρίας. Τον καιροσκοπισμό. Υπό αυτό το πρίσμα, μοιραία τον είδαμε άλλοτε να φορά το κοστούμι του υπεύθυνου ευρωπαίου πολιτικού, άλλοτε να ενδύεται την αμφίεση της πολιτικής προσωπικότητας διεθνούς κύρους και εμβέλειας που επιλύει χρόνιες διακρατικές διαφορές (βλ. συμφωνία Πρεσπών) και άλλοτε, τέλος, να εμφανίζεται με τα ρούχα του υποψήφιου νομπελίστα φιγουράροντας ως φαβορί για το Νόμπελ Ειρήνης. Ορισμένες φορές μάλιστα ο τυχοδιωκτισμός του τον οδήγησε να πάει κόντρα στην ακραία αριστεροσύνη του προσχωρώντας ευκαιριακά και με εμφανή αμηχανία σε έναν χώρο που διαχρονικά αποτελεί απαγορευμένη λέξη για την αριστερά: σε αυτόν της σοσιαλδημοκρατίας, επιδιώκοντας να χαράξει στρατηγική σύνδεσης με τους ευρωπαίους σοσιαλιστές.
Κι επειδή θέλω να είμαι δίκαιος δεν υποστηρίζω ότι ο βασιλιάς είναι εντελώς γυμνός, καθώς το γεγονός ότι έστω και με εμφανή δυσθυμία ο ΣΥΡΙΖΑ στήριξε την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας το 2015, περιορίζει κάπως την ούτως ή άλλως καταστροφική διακυβέρνησή του. Από την άλλη πλευρά όμως και πέρα από τον εδραιωμένο πολιτικό χαμαιλεοντισμό ανίατης μορφής του κ. Τσίπρα, το μοναδικό κοστούμι που φαίνεται να του ταιριάζει πραγματικά είναι αυτό του αριστερού λαϊκισμού και της ακατάσχετης δημαγωγίας. Ένα κοστούμι που θαρρείς ότι είναι κομμένο και ραμμένο, εν είδει one size, στα μέτρα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ένα κοστούμι που φρόντισε να το προμηθευθεί σε πολλά τεμάχια πολύ πριν την εφαρμογή του μέτρου του click away, που με τόση επιπολαιότητα έχει σπεύσει να λοιδορήσει.
Όμως, ανεξάρτητα από τις ατέρμονες οβιδιακές του μεταμορφώσεις, ο κ. Τσίπρας δεν είναι και φυσικά δεν θα γίνει ποτέ πραγματικά σοσιαλδημοκράτης.
Δεν ενδιαφέρεται και ουσιαστικά ουδέποτε ενδιαφέρθηκε για την άσκηση μιας αστικής και δημοκρατικής πολιτικής με κεντροαριστερή πυξίδα.
Αδυνατώντας για πολλοστή φορά να αντιληφθεί τις ανάγκες της κοινωνίας και να αφουγκραστεί την αγωνία των πολιτών για έξοδο από την τρέχουσα οικονομική και πανδημική κρίση, διαρκώς επενδύει σε αυτό που, γνωρίζει. Στην πόλωση, στις ακρότητες, στον τυχοδιωκτισμό και στην καταγγελιολογία.
Σε μία περίοδο που η σιωπηρή πλειοψηφία της σκληρά δοκιμαζόμενης κοινωνίας κατανοεί την ανάγκη του lock down και δίνει συναίνεση στην πιθανότητα αυστηροποίησης των υφιστάμενων μέτρων αν παραστεί προς τούτο ανάγκη, ο κ. Τσίπρας κλείνει πονηρά το μάτι θωπεύοντας όποιον του είναι μικροπολιτικά χρήσιμος. Θυμίζω την πρόσφατη στάση του απέναντι στα απαράδεκτα όσο και υγειονομικώς επικίνδυνα φαινόμενα συγχρωτισμού στις πλατείες, την παροχή ιδεολογικής κάλυψης στις μειοψηφίες των μαθητών στις σχολικές καταλήψεις καθώς επίσης και την θέση που αρχικά υιοθέτησε (οδηγούμενος εν τέλει σε πλήρη αναδίπλωση) στην πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Όπως επίσης και την ρητορική της ακραίας συνωμοσιολογίας με τα δήθεν διπλά βιβλία του ΕΟΔΥ, στήνοντας ένα νέο σκηνικό Novartis, έχοντας επιλέξει να αναζητήσει πρόθυμο πολιτικό ακροατήριο αλιεύοντας στα θολά νερά της ανέξοδης σκανδαλολογίας.
Είναι προφανές ότι αυτή η θεσμικά αδιέξοδη και πολιτικά αντιπαραγωγική στάση του κ. Τσίπρα είναι το μεγαλύτερο βαρίδι στην προσπάθειά του να ξαναγίνει πρωθυπουργός. Όπως διδάσκει η πολιτική ιστορία της χώρας από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, οι εκλογικές μάχες (πλην του 2015) παραδοσιακά κρίνονται από το ποιος θα καταφέρει να κερδίσει τον χώρο του Κέντρου και ήδη ο κ. Τσίπρας έχει επιλέξει τον δρόμο που θα ακολουθήσει μέχρι τέλους.
Τον δρόμο του ακραίου ριζοσπαστικού λαϊκισμού που επενδύει διαρκώς στην καταστροφή. Άλλωστε η πρόσφατη συζήτηση στην Βουλή για τον προϋπολογισμό ανέδειξε την ανεπάρκεια του κ. Τσίπρα να ασκήσει ουσιαστική αντιπολίτευση, την παντελή ένδεια προτάσεων και την πλήρη αδυναμία άρθρωσης αξιόπιστου αντιπολιτευτικού λόγου, προσπαθώντας να βρει σωσίβιο μέσα από την εργαλειοποίηση της πανδημίας. Προφανώς για αυτόν το λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και πολύ καιρό έχει καθηλωθεί σε ποσοστά πολύ χαμηλότερα όχι μόνο της Ν.Δ., αλλά και του ποσοστού που πήρε στις εκλογές του 2019 μολονότι η κυβέρνηση αντιμετωπίζει την τριπλή κρίση της πανδημίας, της οικονομικής ύφεσης και της τουρκικής προκλητικότητας.
Καλό θα ήταν λοιπόν όσο και φρόνιμο, να μην μετακυλίει τις ευθύνες του ο κ. Τσίπρας στην αναβολή του συνεδρίου του κόμματός του, αλλά να υποβάλλει εαυτόν στη βάσανο της αυτοκριτικής και να αντιληφθεί το προφανές και πανθομολογούμενο. Ότι δηλαδή ο ίδιος βρίσκεται σε προφανή δυσαρμονία με την κοινωνία και το κόμμα του οποίου ηγείται δείχνει να είναι πλήρως αποσυνδεδεμένο από την τρέχουσα οικονομική, πολιτική και υγειονομική πραγματικότητα. Οι συμμαχίες με το ΚΚΕ ή το ΜΕΡΑ 25 αποδεικνύουν ακριβώς τα παραπάνω. Πως ο Αλέξης Τσίπρας σκέφτεται και κινείται προς το αριστερό περιθώριο. Όχι προς το χώρο του κέντρου. Ο ίδιος δεν μπόρεσε να κάνει την κεντρώα στροφή αν και έσπευσε να εντάξει στο κόμμα του πολλά στελέχη του παλαιού ΠΑΣΟΚ, τα οποία εγκλωβίστηκαν στο ασφυκτικό πλαίσιο του λαϊκίστικου αριστερού παλαιοκομματισμού που πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του. Σε κάθε περίπτωση και επειδή κανείς δεν υποχρεούται στα αδύνατα, όλοι οφείλουμε να είμαστε δίκαιοι απέναντι στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχοντας πάντα κατά νου ότι “τόσος είναι και τόσο μπορεί”…
Ο Δημήτρης Μαρκόπουλος είναι βουλευτής Β΄ Πειραιά με τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
