Την Πέμπτη 15 Ιουλίου η Άγκελα Μέρκελ πραγματοποιεί την πρώτη και τελευταία επίσκεψη της στον Λευκό Οίκο με οικοδεσπότη τον Τζο Μπάιντεν.
Όταν εξελέγη Καγκελάριος τον Νοέμβριο του 2005 Πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν ο Μπους υιός στην αρχή της δεύτερης θητείας του.
Η επανεκλογή της το 2009 έγινε ένα χρόνο μετά την εκλογική νίκη του Ομπάμα ενώ η τελευταίο θητεία της στην Καγκελαρία έγινε ένα χρόνο μετά την εκλογή Τραμπ.
Με τέσσερεις διαφορετικούς Προέδρους στο Λευκό Οίκο η Μέρκελ στα δεκαέξι χρόνια της θητείας της στην Καγκελαρία διαχειρίσθηκε τα διαχρονικά προβλήματα και αποκλίσεις που σκιάζουν την διμερή σχέση Ουάσιγκτον –Βερολίνου με δεδομένο ότι οι προκάτοχοι της Κολ και Σρέντερ δεν ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση του Μπους πατρός και στην συνέχεια του Κλίντον για προνομιακή Ειδική Σχέση των δύο χωρών με τις ΗΠΑ και την Ενιαία Γερμανία να είναι «Συνεταίροι στην Ηγεμονία» ( Partnersin Leadership).
Επί της ουσίας οι ΗΠΑ προσέφεραν στην Γερμανία τον ρόλο του υπ αριθμόν 2 της Δύσης ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, τον ρόλο του συνδιαχειριστή της μεταψυχροπολεμικής Pax Americana.
Η Γερμανία όμως ενιαία πλέον και χωρίς να απειλείται η ασφάλεια της εξ Ανατολών μετά την κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού και την διάλυση της ΕΣΣΔ στην περίοδο 1989-91 είχε πιο φιλόδοξα σχέδια.
Δεν επρόκειτο να ακολουθήσει τις ΗΠΑ σε υπερπόντιες επεμβάσεις ούτε να διακινδυνεύσει την στενή Ειδική Σχέση με την Μόσχα που θεμελίωσε ο Μπραντ με την Οστπολιτίκ στις αρχές της δεκαετίας του 70 και την οποία συνέχισαν ο Σμιτ ,ο Κολ , ο Σρέντερ και η Μέρκελ.
Αργά αλλά σταθερά η μεταψυχροπολεμική Ενιαία Γερμανία προσέθεσε στην διατλαντική και την ευρωπαϊκή της στρατηγική στενές στρατηγικές σχέσεις με την Ρωσία και την Κίνα.
Έτσι α λα καρτ προνομιακός σύμμαχος της Ουάσιγκτον και α λα καρτ πλέον ατμομηχανή της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης το Βερολίνο αύξησε τα περιθώρια ελιγμών του, διαμορφώνοντας ένα Στάτους Κβο για την διατήρηση του οποίου έδωσε σκληρή μάχη η Μέρκελ την οποία θα συνεχίσει μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου ο όποιος διάδοχος της.
Η επίσκεψη Μέρκελ στην Ουάσιγκτον σε αντίθεση με το αποχαιρετιστήριο ρομαντικό δείπνο που προσέφερε η Καγκελάριος στον Ομπάμα στις αρχές Δεκεμβρίου του 2016 δεν έχει επικοινωνιακό αλλά ουσιαστικό χαρακτήρα , είναι μια προσπάθεια καταγραφής , ιεράρχησης και οριοθέτησης μιας σειράς διαφωνιών:
-Το Βερολίνο διαφωνεί στο πάγωμα της πατέντας των εμβολίων που πρότεινε ο Μπάιντεν.
-Η Γερμανία φοβάται περισσότερο τον πληθωρισμό από τον κίνδυνο εγκλωβισμού σε μακροχρόνια ύφεση και έτσι επείγεται να δεί την Ευρωζώνη να επιστρέφει στην κανονικότητα της δημοσιονομικής πειθαρχίας .
-Ετσι προβάλλει ως σοβαρό εμπόδιο στην προσπάθεια Μπάιντεν για υιοθέτηση μέτρων για την ανάκαμψη της Παγκόσμιας Οικονομίας στην γραμμή χρηματοδότησης μεγάλων υποδομών.
-Αν η διερεύνηση ενός modus vivendi μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας αποδραματοποιήσει την ολοκλήρωση της κατασκευής του υποθαλάσσιου Αγωγού NordStream -2, σε ότι αφορά μια ενιαία και σκληρή στάση της Δύσης απέναντι στην Κίνα που θα σήμαινε μείωση των γερμανικών εξαγωγών η παραπάνω επιλογή προσλαμβάνεται στο Βερολίνο ως υπονόμευση της μετά την Πανδημία ανάκαμψης της Οικονομίας.
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος- διεθνολόγος)
