Μέχρι πριν από λίγες ημέρες παραπονιόμασταν για το παρατεταμένο φθινόπωρο ή καλοκαίρι και ορθώς για τις συνέπειες σε όλα τα επίπεδα, πλην της ανάγκης για θέρμανση, της κλιματικής αλλαγής. Δεν πρόλαβαν, ωστόσο, να πέσουν τα λίγα χιόνια και με μεγάλη απογοήτευση διαπιστώσαμε ότι, εκτός από κάποιες υπερβολές των ιθυνόντων σχετικά με την ένταση των καιρικών φαινομένων, «μια χαρά» συνεχίζονται οι «εμφύλιοι» στο μεγάλο μας «καφενείο».
Φαίνεται ότι δεν μας έμαθε τίποτε ούτε η δεκαετής κρίση, ούτε αυτή της πανδημίας. Ιδεοληπτικές εκατέρωθεν απόψεις περί τηλεκπαίδευσης και blame game με στερεοτυπικές αντιλήψεις περί «τεμπέληδων» καθηγητών και δασκάλων του δημοσίου από τη μια και ανέξοδος αφορισμούς της τηλεργασίας με αναχρονιστικά ερμηνευτικά εργαλεία από την άλλη.
Η εμπειρία έχει δείξει ότι μια μέρα χωρίς μάθημα δεν θα βλάψει σε τίποτε την εκπαίδευση των παιδιών μας. Και αν μπαίνει ζήτημα σύγκρισης δημόσιων-ιδιωτικών σχολείων, ας μην πατάμε τη «μπανανόφλουδα». Παρά τις σημαντικές και διαχρονικές παθογένειες της δημόσιας εκπαίδευσης, η ιστορία έχει καταδείξει ότι τα παιδιά των δημόσιων σχολείων μια χαρά τα καταφέρνουν στο τέλος και δεν χρειάζεται σε αυτό το θέμα να υποκύπτουμε στη νοοτροπία της αγοράς. Υπάρχουν τόσα άλλα υποδείγματα που προσφέρει η οργάνωση και η κατάσταση των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων, που αν η πολιτεία θέλει μπορεί να τα υιοθετήσει, εφαρμόζοντας ταυτόχρονα την ισονομία και μια πολιτική ίσων ευκαιριών, ξεκινώντας από τον εξοπλισμό σε υλικοτεχνική υποδομή.
Από την άλλη πλευρά, η ολιστικού χαρακτήρα άρνηση από μεγάλο μέρος των εκπαιδευτικών για τηλεκπαίδευση, αν μη τι άλλο υποδηλώνει αγκυλώσεις. Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, ανεξαρτήτως αν μερίμνησε το υπουργείο (που μάλλον δεν), έπρεπε να έχουν ζητήσει και να διεκδικούν από μόνοι τους όλη αυτή την περίοδο της απρόσκοπτης φυσικής παρουσίας να εκσυγχρονιστούν οι υποδομές και οι ίδιοι, για ήπια μετάβαση στην ψηφιακή εποχή. Ο στρουθοκαμηλισμός μπροστά στη νέα πραγματικότητα θα δημιουργήσει μεγαλύτερα και περισσότερα προβλήματα από τα ήδη υπάρχοντα. Οφείλουν οι εκπαιδευτικοί να αναρωτηθούν πώς θα θωρακιστούν γνωσιακά και εργασιακά απέναντι στην ψηφιακή συνθήκη αν δεν τη γνωρίζουν πραγματικά και αν αποστρέφονται τις θετικές εκφάνσεις της.
Όσον αφορά στην ανταγωνιστική υπόσταση της ελληνικής οικονομίας, δεν θεωρούμε ότι θα θιγεί αν για μια μέρα ένας από τους δυο γονείς ή ο μοναδικός στις μονογονεϊκές οικογένειες δεν δουλέψει, μετά φυσικά από απόφαση του κράτους για να μην χαθεί το μεροκάματο. Θα μπορούσαν λόγου χάρη τα υπουργεία Παιδείας και Εργασίας να συντονιστούν ούτως ώστε να μην δημιουργηθεί πρόβλημα γι’ αυτό το ελάχιστο χρονικό διάστημα. Επιπλέον, η εκάστοτε αναγκαιότητα για τηλεργασία δεν πρέπει να την καθιστά ως ανομολόγητη και παγιωμένη de facto εφαρμογή, αν μιλάμε ειδικά για μια μέρα(!), ούτε από την άλλη να θεωρείται δεδομένη η αποχή από τα μαθήματα για όσο χιονίζει ή υπάρχουν έντονα καιρικά φαινόμενα. Λίγη ευελιξία ένθεν κακείθεν δεν βλάπτει…
Τέλος, γκώσαμε από διχαστική ένταση και ατελέσφορη εντατικοποίηση. Οι ευαίσθητοι «κήνσορες» του καπιταλισμού ας δουν λίγο τη φωτεινή πλευρά του φεγγαριού, χωρίς να εγκαταλείψουν τις διεκδικήσεις τους, που είναι και όλης της κοινωνίας, για καλύτερο σχολείο, καλύτερους μισθούς και ισότιμη πρόσβαση σε όλους, ενώ οι εύθικτοι «θεράποντες» της νεοφιλελεύθερης έκφανσής του ας μην εργαλειοποιούν το μέλλον των παιδιών τους στο βωμό αλυσιτελών τελικά ιδεοληψιών. Λίγη μεσότητα, που θα έλεγε κι ο Αριστοτέλης, δεν έβλαψε ποτέ καμιά πολιτεία και κοινωνία.
«Letitsnow», λοιπόν, που έγραψε κι η επτάχρονη κόρη μου στο θολωμένο τζάμι του αυτοκινήτου, κι ας το ευχαριστηθούμε…
(Ο Δημήτρης Στεμπίλης είναι δημοσιογράφος- ιστορικός)
