Καθώς λένε, οι Πρωτοχρονιές είναι οι προσφορότερες ημέρες κάθε έτους για να ξορκίσουμε δαίμονες του παρελθόντος, να αναστοχαστούμε για πεπραγμένα και σφάλματα και να στοχεύσουμε σε νέους δρόμους με πλοηγούς ανεκπλήρωτα όνειρα. Με την πρόσθετη σοφία μιας ακόμα χρονιάς στην πλάτη μας.
Το 2020 ήταν αναμφίβολα μια ιστορικής δυσκολίας χρονιά για όλους ανεξαιρέτως τους κατοίκους του πλανήτη. Πλούσιοι και φτωχοί, νέοι και γέροντες, δυτικοί και ανατολικοί, βόρειοι και νότιοι είδαμε τον θάνατο μπροστά στα μάτια μας. Και το χειρότερο; Νιώσαμε τη βαριά, απειλητική σκιά του «αόρατου εχθρού» μέσα στα ίδια μας τα σπίτια. Στους γονείς, τα αδέλφια, τους φίλους, ακόμα και στα ίδια μας τα παιδιά.
Αίφνης, οι πιο στενοί μας άνθρωποι, εμείς οι ίδιοι, γίναμε δυνάμει φορείς ενός ύπουλου ιού που τρύπωσε στις ζωές μας και τις διάβρωσε, είτε νοσήσαμε είτε όχι.
Για μας, για την Ελλάδα, το 2020 σηματοδοτεί και κάτι ακόμα : Την αυλαία μιας δεκαετίας μαρτυρικής, κατά την οποία η προηγούμενη ευμάρεια, η καλή ζωή, η ανεμελιά, σβήστηκαν σταδιακά από το λεξιλόγιο της καθημερινότητάς μας και στη θέση τους μπήκαν οι τρόϊκες, τα μνημόνια, οι αξιολογήσεις. Κύματα νεόπτωχων ξεφύτρωσαν σε κάθε γωνιά της χώρας, δίπλα στα κλειστά μαγαζιά, την ανέχεια και την κατήφεια. Μπορεί να μας κάνει καλό, είπαν τότε οι αισιόδοξοι. Μπορεί να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Να ιεραρχήσουμε ξανά αξίες και προτεραιότητες, να ανα-νοηματοδοτήσουμε τη ζωή, να δώσουμε σημασία στα σημαντικά και όχι στα πολλά.
Δυστυχώς, δεν προλάβαμε να διαπιστώσουμε αν σ αυτή την απότομη στροφή της ζωής νίκησε το καλό, γιατί ένα μεγαλύτερο κακό βρήκε την ανθρωπότητα και μαζί κι εμάς. Η ευχή για μια ζωή με περισσότερο νόημα, έγινε πρωτίστως ευχή για ζωή.
«Να έχουμε την υγειά μας». Λέξεις που από μικρά παιδιά έχουμε ακούσει και διαβάσει όλοι εκατοντάδες φορές τέτοιες μέρες σε δώρα, κάρτες, διαφημιστικά σλόγκαν, ευχές πολιτικών. «Στην υγειά μας, για να πάνε κάτω τα φαρμάκια»..
Να μη λείπει κανείς στο γιορτινό τραπέζι, του χρόνου τέτοιες μέρες.
Και πως θα αντέξουμε, άραγε, κι αυτό το κακό; τη μοναξιά, την οικονομική κρίση, την έλλειψη χαράς;
Οι περισσότεροι όσοι τουλάχιστον είχαμε την τύχη μέχρι σήμερα να μην νοσήσουμε, βρισκόμαστε σε μια «προληπτική» καραντίνα η οποία δεν έχει κανένα ορατό χρονικό όριο. Δεν ξέρουμε μέχρι πότε θ’απαιτηθεί να κάνουμε υπομονή. Οι συνεχείς μεταβολές των περιοριστικών μέτρων -που για ευνόητους λόγους προσπαθούν να προλάβουν την κατάρρευση του συστήματος υγείας και της αγοράς- μας φέρνουν διαρκώς σε μια «υπό αίρεση» κατάσταση, χωρίς χρονικό όριο ή με χρονικό εύρος που διαρκώς μεταβάλλεται.
Η προσδοκία του εμβολιασμού είναι αντικειμενική, αλλά και αυτή δεν έχει ακριβή ορίζοντα. Τουλάχιστον όχι για όλους. Όχι στον βαθμό που θα μας επιτρέψει να γνωρίζουμε αν και πότε θα μπορούμε να ζούμε όπως πριν.
Μέχρι τότε, «να έχουμε υγεία». Να στηριχθούμε και να στηρίξουμε τους δικούς μας ανθρώπους, να συντρέξουμε όσους μπορούμε και να αντλούμε κουράγιο από τη δύναμη όλων αυτών που παλεύουν με τα όρια των ανθρώπινων αντοχών τους απομονωμένοι σε σπίτια ή κρεβάτια νοσοκομείων και μονάδων εντατικής.
Είναι βέβαιο ότι όταν υποχωρήσει , νικηθεί, αυτός ο ζόφος, ένας νέος κόσμος θα αναδυθεί. Καλύτερος ή χειρότερος, αλλά σίγουρα νέος. Αποδεικνύεται ιστορικά. Πανδημίες τέτοιου εύρους, μεταβάλλουν πλήρως κοινωνίες, δομές και θεσμούς και κυρίως θρυμματίζουν βεβαιότητες και σταθερές. Ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί στέκονται απέναντι στον καθρέφτη και αναμετρώνται με τις υπαρξιακές αγωνίες.
Οι Έλληνες είμαστε λαός ανθεκτικός, ιστορικά καταγεγραμμένο. Θα το ξεπεράσουμε κι αυτό. Μέχρι τότε, το επετειακό 2021, ας έχουμε την υγειά μας, μια έως χθες τετριμμένη ευχή, σήμερα πιο μεστή και καλοδεχούμενη από ποτέ. Από όλους…
Η Έλλη Τριανταφύλλου είναι δημοσιογράφος
