Ας πούμε ότι εργαζόσουν στην εστίαση και είσαι σε αναστολή από τον Νοέμβριο. Σου φτάνουν τα 534 ευρώ γιατί δεν έχεις και έξοδα. Στη μάνα σου μένεις – πού να τα χαλάσεις; Μόνο σούπερ μάρκετ πληρώνεις και κάτι δόσεις από παλιά χρέη. Ένα πρόβλημα είναι ότι δεν περνούν οι ώρες. Πόσο να τρέξεις και πόση τηλεόραση να δεις; Άλλο πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρεις τι θα γίνει μετά. Και πες ότι ανοίγετε από Φλεβάρη ή την άνοιξη. Θα έρχεται κόσμος; Και πόσος κόσμος; Είναι και μικρό το μαγαζί. Γιατί να μην πάνε σε μεγαλύτερο; Εδώ το φθινόπωρο σας είχε κάνει τετράωρους, γιατί να μην απολύσει τώρα τους μισούς;
Ας πούμε ότι είσαι ηθοποιός και δούλευες στο θέατρο, παράλληλα με το μπέιμπι σίτινγκ που κάνεις για συμπλήρωμα. Έπαιζες σε μια παράσταση sold out που σταμάτησε βίαια πέρυσι την άνοιξη και δεν ξέρεις πότε θα ανέβει ξανά. Αν θα ανέβει. Γιατί η πρωταγωνίστρια έχει άσθμα και φοβάται πολύ τους κλειστούς χώρους, ο σκηνοθέτης ψάχνεται στην τηλεόραση για λόγους επιβίωσης και ο ιδιοκτήτης του θεάτρου σας έχει πει ότι μπορεί και να μην τη βγάλει καθαρή και να το κλείσει. Δεν είναι μόνο το μεροκάματο, είναι η ίδια σου η ύπαρξη.
Δεν αναπνέεις μακριά από τη σκηνή. Ζεις τις ζωές των ρόλων. Δεν ξέρεις να υπάρχεις αλλιώς.
Ας πούμε ότι είσαι ντελιβεράς. Με την καραντίνα είναι η καλύτερή σου. Βγάζεις περισσότερα λεφτά από ποτέ. Επιλέγεις εσύ πόσες και ποιες ώρες θα βγεις στη γύρα και είσαι άρχοντας. Βέβαια, στην εταιρεία έχουν μαζευτεί πια 600 ντελιβεράδες, έχετε σαρώσει τα πάντα στο χώρο διανομής φαγητού. Και τι θα γίνει μετά το lockdown; Αποκλείεται να είναι ίδια η ζήτηση.
Δεν θα αντέξετε όλοι. Θα επικρατήσουν οι νεότεροι και οι πιο ανθεκτικοί που θα παίρνουν τις δύσκολες ώρες, τις βροχερές μέρες και τις αργίες, τότε που είναι πιο γερές οι πληρωμές. Εσύ έχεις παραμεγαλώσει. Δεν είσαι πια για τον σκληρό ανταγωνισμό και άλλη δουλειά δεν θα βρεις.
Ας πούμε ότι είσαι ταμίας σε σουπερμάρκετ. Τόση κούραση όση πέρασες αυτόν τον χρόνο δεν έχεις ξαναπεράσει. Και φόβος, πολύς. Ούτε τεστ σας πλήρωναν, ούτε έκλειναν το κατάστημα όποτε έσκαγε κρούσμα. Από στόμα σε στόμα μαθευόταν ποιος κόλλησε. Ούτε ρεπό ούτε άδεια, τίποτα. Έχει επιβαρυνθεί πολύ η μέση σου. Πήγαινες στην πισίνα και κρατιόσουν κάπως. Ήταν το μοναδικό δώρο που έκανες στον εαυτό σου. Τώρα, πάει κι αυτό. Φοβάσαι μήπως τελικά θα χρειαστείς εγχείρηση. Το καθισιό είναι ό,τι χειρότερο για τις κήλες. Από τότε που έκοψες το κολύμπι πας κατά διαβόλου. Εννοείται πως δεν το χεις πει στη δουλειά, ότι μπορεί να λείψεις για να χειρουργηθείς. Γιατί δεν θέλουν και πολύ να σε στείλουν για μόνιμη ξεκούραση.
Ας πούμε ότι δουλεύεις σε νοσοκομείο. Δεν αντέχεις άλλο την αρρώστια και το θάνατο. Σε κυνηγούν τα μάτια των ανθρώπων που παλεύουν μόνοι τους στις ΜΕΘ. Σου λείπουν τα παιδιά σου που δεν τα αγκαλιάζεις. Και οι γονείς σου που ούτε καν τους πλησιάζεις. Οι γείτονες σε αποφεύγουν σαν να έχεις σίγουρα τον ιό. Και φοβάσαι μην νοσήσεις. Έχεις ζάχαρο, ευπαθής κι εσύ – σιγά μην στο αναγνωρίσουν. Τηλεεργασία και νοσοκομείο δεν ταιριάζουν. Πας και ό,τι γίνει. Περίμενες ότι θα πάρεις κάτι τώρα τα Χριστούγεννα. Έστω κάτι λίγο. Ήρωες σας έλεγαν. Δεν το εννοούσαν μάλλον.
Η Αγγελική Σπανού είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας
