Τις τελευταίες μέρες με αφορμή την πτώση της κυβέρνησης Ντράγκι και την πορεία προς πρόωρες εκλογές, όπου σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις την πρωτιά έχει το ακροδεξιό –νεοφασιστικό κόμμα Αδέλφια της Ιταλίας της Μελόνι, πληθαίνουν καθημερινά οι ανταποκρίσεις από την Ρώμη που μας καθησυχάζουν ότι η αυριανή Πρωθυπουργός της Ιταλίας παρά την εμπρηστική ρητορική της είναι ήδη προετοιμασμένη για μια ρεαλιστική διαχείριση της Τρίτης Οικονομίας της Ευρωζώνης.
Η ίδια μετάλλαξη ήταν στο επίκεντρο της προσοχής της Λεπέν, η οποία διάρρηξε κάθε σχέση με τον πατέρα της και άλλαξε τον τίτλο του κόμματος από Εθνικό Μέτωπο σε Εθνικό Συναγερμό, μια σαφής αναφορά στον Συναγερμό του Γαλλικού Λαού που ίδρυσε ο Ντε Γκολ το 1947.
Η αντιμετώπιση του Φασισμού ως κανονικότητας ξεκίνησε σχεδόν εδώ και τρείς δεκαετίες ταυτόχρονα με την εισβολή του Μπερλουσκόνι στην Πολιτική Σκηνή της Ιταλίας.
Το κόμμα «Φόρτσα Ιτάλια» του «Καβαλιέρε» είχε ως κυβερνητικούς εταίρους το 1994 την Λέγκα του Βορρά ένα ρατσιστικό και ξενόφοβο μόρφωμα που διεκδικούσε την ανεξαρτησία της Βόρειας Ιταλίας, αλλά και την Εθνική Συμμαχία του Φίνι ο οποίος αυτοπροσδιορίζοταν ως Μεταφασίστας.
Έτσι έσπασε η αδιαπέραστη διαχωριστική γραμμή που κράτησε απομονωμένο στην περίοδο 1946-94 την Νεοφασιστική Ακροδεξιά του MSI (Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα) υπό την ηγεσία του Αμιράντε, σε σκληρή απομόνωση σε σχέση με τα κόμματα του Δημοκρατικού Τόξου.
Πρώτα ήταν ο Φίνι που δήλωσε μεταφασίστας και στην συνέχεια ήλθε ο ίδιος ο Μπερλουσκόνι ο οποίος είπε ότι ο Μουσολίνι δεν έκανε τίποτε περισσότερο από το να στέλνει τους αντιπάλους του διακοπές με έξοδα του κράτους.
Αποκορύφωμα της νομιμοποίησης ως κανονικότητας της νεοφασιστικής Ακροδεξιάς στην Ιταλία ήταν η συγκυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Κόντε του Κινήματος των 5 Αστέρων με την Λέγκα του Βορρά στην περίοδο 2018-19.
Όσοι επιχειρούν να υποβαθμίσουν την εντυπωσιακή επανεμφάνιση του Νεοφασισμού στην Ιταλία τις τελευταίες τρείς δεκαετίες ας φέρουν λίγο στο μυαλό τους την Άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία τον Ιανουάριο του 1933.
Δεν ήταν ούτε ανατροπή, ούτε πραξικόπημα, αλλά μια συνωμοσία παρασκηνίου με πρωταγωνιστή τον Πρώην Καγκελάριο Φον Πάπεν ο οποίος έπεισε τον Πρόεδρο της Γερμανίας Στρατάρχη Φον Χίντεμπουργκ να διορίσει τον Χίτλερ Καγκελάριο σε μια κυβέρνηση που πλειοψηφούσαν προσωπικότητες της κοινοβουλευτικής δεξιάς και κάποιοι τεχνοκράτες.
Κυρίαρχη ήταν τότε η εντύπωση ότι ο αριστοτέχνης της ίντριγκας Φον Πάπεν αιχμαλώτισε το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα που αργά η γρήγορα θα εγκατάλειπε την αντιδημοκρατική του ρητορική και θα αφομοιωνόταν στην διαχείριση της εξουσίας.
Η συνέχεια είναι γνωστή…
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος- διεθνολόγος)
