Πέντε χρόνια μετά την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος της 16.7.2021 το καθεστώς Ερντογάν βρίσκεται σε ένα συνολικό αδιέξοδο εντός και εκτός συνόρων με αδύνατη όχι μόνον την σταθεροποίηση αλλά και την διασφάλιση της έστω ακρωτηριασμένης και βαριά υποθηκευμένης κοινοβουλευτικής κανονικότητας.
Πέντε χρόνια μετά το πραξικόπημα συνεχίζονται οι μαζικές εκκαθαρίσεις τόσο στις Ένοπλες Δυνάμεις όσο και στον ευρύτερο κρατικό μηχανισμό σε μια αποπνικτική ατμόσφαιρα όπου η κάθε μορφής και απόχρωσης αντιπολιτευτική δραστηριότητα μπορεί ανά πάσα στιγμή να οδηγήσει σε δίωξη για συνενοχή με τις τρομοκρατικές οργανώσεις από τα δίκτυα του Γκιουλέν μέχρι και το ΡΚΚ.
Πέντε χρόνια μετά την αποτυχημένη προσπάθεια πραξικοπήματος και τρία χρόνια μετά την εγκαθίδρυση συγκεντρωτικού Προεδρικού Καθεστώτος η Πολιτική Σκηνή στην Τουρκία θυμίζει τοπίο στην ομίχλη καθώς τίποτε δεν εγγυάται ότι η ομαλή πορεία και πολύ περισσότερο η ομαλή διεξαγωγή των Εκλογών στο τέλος της Άνοιξης του 2023 είναι διασφαλισμένες.
Οι δημοφιλείς και χαρισματικοί Δήμαρχοι της Κωνσταντινούπολης και της Άγκυρας προηγούνται του Ερντογάν στην συντριπτική πλειοψηφία των δημοσκοπήσεων, ενώ κάθε μέρα που περνά κερδίζει έδαφος η ιδέα για κοινό υποψήφιο της Αντιπολίτευσης απέναντι στον Ερντογάν.
Ο Ερντογάν αγωνίζεται να κρατήσει την αξιοπιστία του κεντρικού του αφηγήματος έτσι όπως αυτό διαμορφώθηκε την τελευταία πενταετία:
«Προσπάθησα να δώσω στην χώρα μου γεωπολιτικό ρόλο που να αντιστοιχεί στην οικονομική της ανάπτυξη αλλά και στην μακραίωνη ιστορική της παράδοση και έτσι στοχοποίηθηκα από την Δύση και τους Άπιστους Σταυροφόρους. Όποιος με αμφισβητεί εξυπηρετεί ξένα συμφέροντα».
Στα παραπάνω συνοψίζεται ένα αφήγημα που αγνοεί ότι για να υπάρξει σταθεροποίηση του εθνικού νομίσματος η χώρα πρέπει να σταματήσει τον αποσταθεροποιητικό περιφερειακό της παρεμβατισμό και κυρίως να καταστήσει προβλέψιμες τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ.
Ο Ερντογάν και το κυβερνών κόμμα ΑΚΡ ήλθαν στην εξουσία τον Νοέμβριο του 2002 όταν στις Βουλευτικές Εκλογές τρία ιστορικά κόμματα το Κόμμα της Μητέρας Πατρίδας που ίδρυσε ο Οζάλ , το κόμμα του Ορθού Δρόμου που ίδρυσε ο Ντεμιρέλ , και το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς του Ετζεβίτ έμειναν εκτός Βουλής πληρώνοντας βαρύ αντίτιμο για την δημοσιονομική προσαρμογή της χώρας που επέβαλλε το ΔΝΤ.
Με τον ίδιο τρόπο που αποδοκιμάσθηκε συνολικά το παλιό πολιτικό σύστημα το 2002 κινδύνευε να αποδοκιμαστεί ο Ερντογάν τόσο για την εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων όσο και για την εκτός ελέγχου εκτροπή του από την δημοκρατική ομαλότητα μετά την σύγκρουσή του με τον Γκιουλέν το 2013 και κυρίως μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιουλίου του 2016.
Πρώτα ο Γκιουλέν , ύστερα το Κουρδικό Κόμμα CHP, και στην συνέχεια γιατί όχι οι Δήμαρχοι της Κωνσταντινούπολης και της Άγκυρας.
Αν δεν αναστραφούν οι δημοσκοπήσεις ο Ερντογάν θα κάνει ότι είναι αναγκαίο ώστε έστω και προσχηματικά να κερδίσει την εκλογική αναμέτρηση του 2023,στερόντας τα πολιτικά δικαιώματα των αντιπάλων του και θέτοντας εκτός νόμου πολιτικά κόμματα.
Ένα είναι βέβαιο ότι εκεί που έχει φθάσει η απροσχημάτιστη καταστολή κάθε εναντίωσης στον αυταρχικό εκτροχιασμό του καθεστώτος ο Ερντογάν και ο κλειστός κύκλος συνεργατών του μόνον στην εξουσία μπορούν να αισθάνονται ασφαλείς.
Πέντε χρόνια μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα και δεκαεννέα χρόνια μετά την πρώτη εκλογική του νίκη ο Ερντογάν δεν έχει άλλη επιλογή παρά την φυγή προς τα εμπρός εντός και εκτός συνόρων.
Η Τουρκία δεν κινδυνεύει από ένα νέο πραξικόπημα η από μια χωρίς προσχήματα του Ερντογάν.
Αν μάλιστα αληθεύουν οι φήμες ότι έχουν συγκροτηθεί ένοπλες ομάδες κρούσης του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ τότε δεν μπορεί να αποκλεισθεί μια διολίσθηση προς την εμφύλια αντιπαράθεση.
Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος-διεθνολόγος
