Το αποκαλούμενο «αντισύριζα μέτωπο», που πρώτος είχε επισημάνει τη σύμπηξη και τη δυναμική του, πολύ πριν γίνει ένας από τους κρίσιμους παράγοντες της διαμόρφωσης του αποτελέσματος των εθνικών εκλογών του 2019, ο αείμνηστος Ηλίας Νικολακόπουλος, δείχνει εδώ και πολύ καιρό ότι κλυδωνίζεται και έχουν δημιουργηθεί σημαντικά ρήγματα στο εσωτερικό του. Αιτία δεν είναι τόσο η επιδραστικότητα του πολιτεύεσθαι του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης όσο η κάθετη διαφωνία ορισμένων σημαινόντων «μελών» του με την πολιτική της κυβέρνησης σε κεφαλαιώδη ζητήματα που θίγουν τον πυρήνα των πολιτικών αξιών τους, με πιο εμβληματικό αυτό των υποκλοπών.
Τελευταίο επεισόδιο η ανακοίνωση μιας εκδήλωσης με τον τίτλο «Μένουμε Ευρώπη; Υποκλοπές, Δικαιώματα και Κράτος Δικαίου», που θα λάβει χώρα την Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2023, στις 19:00 στο Ινστιτούτο Γκαίτε και διοργανώνουν η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, η Πρωτοβουλία «Ώρα Μηδέν» για την Υπεράσπιση της Δημοκρατίας και του Κράτους Δικαίου και η Σχολής Πολιτικών Επιστημών του Παντείου Πανεπιστημίου, στην οποία μεταξύ άλλων θα μιλήσουν ο Νίκος Αλιβιζάτος και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, δύο δημόσια πρόσωπα, από τους πιο έγκριτους καθηγητές Συνταγματικού Δικαίου και δικαίως ταυτισμένους με το «αντισύριζα μέτωπο».
Το χορό της «έγκλησης», κυρίως του κ. Βενιζέλου άνοιξαν τα δύο επίσης προβεβλημένα πρόσωπα του συγκεκριμένου άτυπου πολιτικού χώρου, η πολιτικός κα Άννα Διαμαντοπούλου και η καθηγήτρια Φιλοσοφίας της Επιστήμης του ΕΚΠΑ κα Βάσω Κιντή, εκκινώντας την κριτική τους από το ερωτηματικό στο τέλος του «Μένουμε Ευρώπη» και την ίδια τη χρήση του τίτλου που συνδυάζεται συνειρμικά και πολιτικά με τις μειοψηφικές κινητοποιήσεις ενάντια στο δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015 και την αγωνία για ενδεχόμενη έξοδο από την Ευρωζώνη και την ΕΕ. Και τη σκυτάλη πήραν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης οι φανατικότεροι των οπαδών αυτού του μετώπου, «πυροβολώντας» επί δικαίους και αδίκους, ξιφουλκώντας εναντίον των μέχρι χθες «ιερών τεράτων» τους.
Πέρα όμως από τους συμβολισμούς υπάρχει η ουσία. Η μάχη χαρακωμάτων για το σύμβολο, αυτό του τίτλου «Μένουμε Ευρώπη», που δίνεται από αυτούς που εγκαλούν τους κ.κ. Βενιζέλο και Αλιβιζάτο φαίνεται να μην αποτελεί αποτέλεσμα της προσήλωσής τους στις αξίες της ΕΕ, αλλά, μάλλον, της αποστροφής τους απέναντι σε ότι αποδυναμώνει το κυβερνητικό αφήγημα και άρα ενισχύει την αντιπολίτευση. Δείχνουν να έχουν μια ιδεοληπτική εμμονή, που δεν λαμβάνει υπόψη ότι παρόλο που το δημοψήφισμα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πολιτικά ως «λάθος», δεν αποτέλεσε την αφορμή εξόδου της χώρας από την ΕΕ, αλλά ευκαιρία για εκτόνωση του λαϊκού αισθήματος και ευρωπαϊκής ενηλικίωσης του μεγάλου τμήματος της ελληνικής ριζοσπαστικής Αριστεράς, αποτέλεσμα θετικό για την πορεία της χώρας, ενώ, ταυτόχρονα δεν βλέπουν ότι σήμερα οι θεσμοί δοκιμάζονται ή εν πάση περιπτώσεις υπάρχουν θεσμικές παρεκκλίσεις.
Αυτή η «ευγενής τύφλωση» αυτών που προσδιορίζονται ως «ακραίο κέντρο», οδηγεί τους περισσότερους να προσπεράσουν το γεγονός της ύπαρξης μιας δυσώδους υπόθεσης στο «περιβάλλον» του πρωθυπουργού που υπονομεύει θεσμικά τη δημοκρατία μας και διασύρει τη χώρα στα ευρωπαϊκά φόρα. Τους στοιχίζει, ως ένα πάλαι ποτέ τμήμα του λεγόμενου προοδευτικού χώρου, στο λαϊκίστικο και επικίνδυνο άρμα, ακόμη και του αφορισμού ανεξάρτητων αρχών και των επικεφαλής της, όπως η ΑΔΑΕ και ο κ. Ράμμος, θεσμοί που ταυτίζονται με τον φιλελευθερισμό και την ΕΕ. Ένα φαινόμενο που, δυστυχώς, μόνο με όρους πολιτικού φανατισμού μπορεί να ερμηνευτεί, με πρωταγωνιστές πολλούς από όσους την προηγούμενη δεκαετία μιλούσαν για διχαστικά διλήμματα. Και υπάρχει τέτοιο μένος που ένα σημείο στίξης, όπως το ερωτηματικό, αναδεικνύεται σε σημείο «τήξης» του «αντισύριζα μετώπου» με πρώτο μεγάλο αποτέλεσμα «να ξεχωρίσει το ακραίο από το κέντρο»*…
*λογοπαίγνιο του Κωστή Παπαϊωάννου στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook.
