Η Κατερίνα Καραΐνδρου μόλις αποφοίτησε από το Κολλέγιο Αθηνών και θα φύγει για την Αμερική. Θα σπουδάσει (τι άλλο;) ιατρική και την ενδιαφέρει ιδιαίτερα η έρευνα για (τι άλλο;) τον καρκίνο.
Η ίδια πάλεψε με μια σπάνια και ιδιαίτερη επιθετική μορφή καρκίνου, στα οστά. Από το τέλος του 2017, όταν εμφανίστηκαν τα πρώτα συμπτώματα, μπήκε σε ένα στενό τούνελ χωρίς να ξέρει αν και πότε θα ξαναβρεθεί στο φως. Έκανε όλη τη διαδρομή στο σκοτάδι χωρίς να χάσει την πίστη της στον εαυτό της, στην επιστήμη, στην αγάπη, και κατάφερε να επιστρέψει στη ζωή πιο δυνατή και πιο σοφή.
Πέρασε την πιο σκληρή εφηβεία που θα μπορούσε να της τύχει, βίωσε την αβάσταχτη μοναξιά μιας ασυνήθιστης οδύνης, δεν έχασε το κουράγιο της και δεν ξέχασε τα όνειρά της μέσα στις χημειοθεραπείες, στηρίχτηκε στην οικογένειά της που έδειξε απαράμιλλο θάρρος και είναι τώρα έτοιμη να ακολουθήσει μια ζωή που να έχει νόημα.
Η Κατερίνα ενηλικιώθηκε νωρίς και βίαια. Όταν οι φίλες της έφτιαχναν τα μαλλιά τους για το πάρτυ, η ίδια τα έχανε και ήταν ακινητοποιημένη στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Οι συμμαθητές της έκαναν τα πρώτα τους βήματα στον έρωτα, στη διασκέδαση, στην προετοιμασία για τις σπουδές και εκείνη προσπαθούσε να κάνει τα πρώτα της βήματα χωρίς υποστήριξη.
Η Κατερίνα ανακάλυψε την έσχατη ευαλωτότητα την ώρα που οι συνομήλικοί της απολάμβαναν την παντοδυναμία τους. Δεν θύμωσε, δεν ζήλεψε, δεν απομονώθηκε, το άντεξε. Και ανακάλυψε μέσα στην απώλεια και την αβεβαιότητα κάτι που πολλοί δεν το μαθαίνουν ποτέ: Ότι δεν υπάρχει έτοιμη ζωή, ούτε προεξοφλημένη πορεία. Δεν υπάρχει συμπαντική δικαιοσύνη ούτε κληρονομική ευτυχία. Το μόνο που μπορεί να μας σώσει είναι η προσπάθεια, η κατανόηση, η ενσυναίσθηση, η χαρά των απλών πραγμάτων, η αισιοδοξία, η προσφορά, η αγάπη.
Η Κατερίνα έχει ήδη ξεκινήσει μια διαδρομή αλληλεγγύης σε ανθρώπους που υποφέρουν από την ασθένεια που βασάνισε και την ίδια. Δίνει διαλέξεις, μιλάει με ανθρώπους που το έχουν ανάγκη, μεταφέρει την εμπειρία της και έγραψε ένα βιβλίο: «Brave in the Broken – My journey from the Despair to Hope».
Είναι το χρονικό της διαδρομής της από την απόγνωση στην ελπίδα. Μια βιωματική αφήγηση χωρίς μελοδραματισμό, χωρίς ναρκισσιστική αυτοαναφορικότητα, χωρίς χειριστική πρόθεση σαγηνευσης του αναγνώστη. Εντυπωσιάζει η ακρίβεια στις περιγραφές της, η εντιμότητά της απέναντι στο εαυτό της, η γενναιοδωρία της απέναντι στου γονείς, στην αδελφή της, στα αγαπημένα της πρόσωπα, η καλοσύνη της, η ειρήνη μέσα της.
Διαβάζοντας το βιβλίο της την θαύμασα, κάποιες φορές σάστισα, μου φάνηκε εντελώς ανοίκειο το βίωμά της και ύστερα απόλυτα γνώριμο, μετά δεν ήθελα να συνεχίσω αλλά δεν μπορούσα να το αφήσω, συγκινήθηκα με τα δάκρυα της αδελφής μου όταν το τελείωσε και μου το χάρισε – τελικά, την αγάπησα.
Από την Κατερίνα έμαθα ότι το γράψιμο μπορεί να είναι θεραπευτικό γιατί ανακουφίζει από την ένταση των σκέψεων και των συναισθημάτων όταν σε κατακλύζουν, γιατί μοιράζεσαι τα βαθύτερα κομμάτια σου, γιατί επικοινωνείς και ανταλλάσσεις ενέργεια, γιατί τα ξανασκέφτεσαι και τα ξαναβλέπεις όλα από την αρχή.
΄Εμαθα ακόμη ότι την ανθεκτικότητά του δεν την ξέρει κανείς από πριν. Θα την ανακαλύψει, αν την ανακαλύψει, την ώρα που χρειάζεται δύναμη και σκάβει στα έγκατά του για να τη βρει, όταν καθρεφτίζεται στα μάτια του άλλου για να δει το πρόσωπό του.
(Η Αγγελική Σπανού είναι δημοσιογράφος-συγγραφέας)
