Δίχως αμφιβολία η Τρίτη κατά σειρά εκλογική νίκη του Κόστα και των Σοσιαλιστών στην Πορτογαλία στον απόηχο της κρίσης της Ευρωζώνης και στην βαριά σκιά της Πανδημίας οφείλεται κατά κύριο λόγο στον ρεαλισμό και την αξιοπιστία του κυβερνώντος κόμματος.
Oμως η Πορτογαλία έχει κάτι που την ξεχωρίζει από τις άλλες χώρες του Νότου αλλά και από την Ελλάδα και την Ιρλανδία.
Στις αρχές του 2010 όλα τα δημοσιονομικά μεγέθη της χώρας αλλά και η κατάσταση πραγμάτων στο τραπεζικό σύστημα της χώρας δεν έδιναν την εντύπωση ότι η χώρα μπορεί να βρεθεί εκτός αγορών και υποχρεωμένη να καταφύγει στον μηχανισμό διάσωσης.
Προηγήθηκαν η Ελλάδα και η Ιρλανδία δύο χώρες με εντελώς διαφορετικό προφίλ κρίσης που κατέφυγαν στον μηχανισμό με όρους και δεσμεύσεις που είχαν περισσότερο τον χαρακτήρα μηνύματος προς την Ισπανία και την Ιταλία να αναλάβουν μόνες τους την υλοποίηση μιας σκληρής δημοσιονομικής προσαρμογής πάρα σαν μονόδρομη επιλογή αντιμετώπισης της απώλειας πρόσβασης τους στις Αγορές.
Η περίπτωση της Πορτογαλίας ήταν διαφορετική καθώς η χώρα βρέθηκε εκτός Αγορών με υπαιτιότητα της Μέρκελ και του Σαρκοζί.
Στο γραφικό παραθαλάσσιο θέρετρο της Ντοβίλ η Καγκελάριος και ο Πρόεδρος το μοιραίο δίδυμο που πέρασε στην Ιστορία σαν ζεύγος Μερκοζί αντί να καθησυχάσουν τις Αγορές τις εξαγρίωσαν.
Στην Ντοβίλ ο Σαρκοζί υπέκυψε στην πολύμηνη πίεση της Μέρκελ να αποδεχθεί ότι στην περίπτωση αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους μιας χώρας που χάνει την προσβασή της στις Αγορές θα υπάρχει συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα μια επιλογή που είναι γνωστή ως ελεγχόμενη χρεωκοπία.
Την επομένη της Ντοβίλ οι Αγορές πίεσαν Ιταλία , Γαλλία , Ισπανία και Βέλγιο αλλά στον αδύναμο κρίκο δηλαδή στην Πορτογαλία άσκησαν πολλαπλάσια πίεση και έτσι δρομολόγησαν την απώλεια πρόσβασης της στις Αγορές.
Τα παραπάνω θεωρήθηκαν από μια μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης στην Πορτογαλία ως πολιτική στοχοποίηση της χώρας τους ως έμπρακτη προειδοποίηση του ζεύγους Μερκοζί προς την Μαδρίτη και τη Ρώμη τι τους περιμένει αν δεν αυτοδεσμευθούν σε ένα άτυπο εσωτερικό μνημόνιο.
Ετσι ερμηνεύεται και η σχετικά σύντομη επιστροφή της Πορτογαλίας στις Αγορές αλλά και το σταθερό προβάδισμα των Σοσιαλιστών επί της Κεντροδεξιάς του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος.
Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα σε πλήρη αντίστιξη με τους Σοσιαλιστές αποδέχθηκε ότι η χώρα ήταν προβληματική και χωρίς την Ντοβίλ σε μια προσπάθεια να ξηλώσει τις κοινωνικές και εργασιακές κατακτήσεις που κατοχυρώθηκαν με την Επανάσταση των Γαρυφάλλων στην περίοδο 1974 -76.
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα κατήγγειλε την αξιοποίηση της εισαγόμενης κρίσης ως ευκαιρίας και υποσχέθηκε στο μέτρο του δυνατού μια σειρά διορθωτικών κινήσεων το μεγαλύτερο μέρος των οποίων υλοποίησε.
Οι τρεις αλλεπάλληλες εκλογικές νίκες των Σοσιαλιστών ερμηνεύονται και από μια αποτελεσματική πολιτική διορθωτικών κινήσεων στην οποία αντιστοιχεί μια ρεαλιστική ρητορική που δεν αφήνει περιθώρια διαρροών ούτε προς τα δεξιά, ούτε προς τα αριστερά.
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος-διεθνολόγος)
