Ας το δεχθούμε. Οι εικόνες σίγουρα προκαλούν ανησυχία, μόλις ένα μήνα μετά την άρση του lockdown και ενώ ο κορονοϊός ζει ακόμα ανάμεσά μας.
Μία βόλτα ωστόσο ακόμα και στις παραλίες της Αττικής το τριήμερο που πέρασε, επιβεβαιώνει την ίδια ακριβώς εικόνα. Και όχι μόνο στις παραλίες, αλλά και σε μικρά μπαρ και καφέ τόσο της πρωτεύουσας όσο και της περιφέρειας.
Θα μπορούσε να συμπεράνει κανείς πως η Πολιτεία ανέχεται τον αθέμιτο ανταγωνισμό όσων καταστρατηγούν τα μέτρα πρόληψης και τα υγειονομικά πρωτόκολλα σε βάρος όσων επιχειρηματιών τα τηρούν.
Και εν τέλει λαμβάνει δρακόντεια μέτρα επιλεκτικά, για παραδειγματισμό προς αποφυγή.
Αυτά είδε και ο Άρης Πορτοσάλτε και ξιφούλκησε κατά της… κομμουνιστικής ιδεοληψίας του Υπουργού κ. Γεωργιάδη.
Είναι όμως τελικά το πρόβλημα πάλι η ατομική ευθύνη των πολιτών, όπως επαναφέρει η κυβέρνηση;
Και δεν είναι το άρον άρον άνοιγμα του συνόλου της αγοράς και το σήμα της κυβέρνησης ότι έχουμε επιστρέψει στην κανονικότητα, υπό το φόβο εμβάθυνσης της επερχόμενης κρίσης αλλά και για πολιτικούς λόγους;
Δεν είναι το άνοιγμα των συνόρων και πτήσεων προς την Ελλάδα χωρίς να έχουν προηγηθεί διαγνωστικά τεστ στους ταξιδιώτες, όπως αρχικά υποστήριζε ο αρμόδιος υπουργός σε μία από τις δεκάδες αναδιπλώσεις του τους τελευταίους δύο μήνες;
Δεν είναι τα σχολεία που άνοιξαν για πέντε μέρες μαθήματα, και στα οποία παιδάκια δημοτικού και γυμνασίου συναγελάζονται με τους φίλους τους στα προαύλια μετά από δύο μήνες;
Δεν είναι τέλος, ότι ακριβώς για να δημιουργηθεί αυτή η επίφαση κανονικότητας, καταργήθηκε η καθημερινή ενημέρωση για την πορεία της πανδημίας και των κρουσμάτων;
Η ατομική ευθύνη είναι υπαρκτή. Κάποια στιγμή όμως η «ατομική ευθύνη» διά πάσα νόσο και πάσα μαλακίαν οφείλει να σταματήσει.
