Ο Υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Λόιντ Όστιν θα επισκεφθεί στα τέλη του μήνα τις Φιλιππίνες, την Σιγκαπούρη και το Βιετνάμ προφανώς στο πλαίσιο της προτεραιότητας που δίνουν οι ΗΠΑ του Μπάιντεν στην συσπείρωση των χωρών της περιοχής του Ινδικού και του Ειρηνικού Ωκεανού με στόχο την ανάσχεση της περαιτέρω ενίσχυσης της ηγεμονικής περιφερειακής πρωτοκαθεδρίας του Πεκίνου.
Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και αυτονόητα για τις χώρες της περιοχής καθώς αντιμετωπίζουν το δίλημμα να επιλέξουν ανάμεσα στην γεωπολιτική ασφάλεια και την οικονομική ανάκαμψη.
Τι είναι η Κίνα για τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας που στοχεύει σταθερά στην ενσωμάτωση της Ταιβάν αλλά και διεκδικεί κυριαρχικά δικαιώματα στην Νότια Σινική Θάλασσα γεωπολιτική απειλή η ατμομηχανή μιας μετά την Πανδημία οικονομικής περιφερειακής και παγκόσμιας ανάπτυξης.
Εδώ εντοπίζεται και η ειδοποιός διαφορά με τον Ψυχρό Πόλεμο ΗΠΑ-ΕΣΣΔ στην περίοδο 1947-1991.
Τότε η κατεστραμμένη από τον πόλεμο Σοβιετική Ένωση δεν μπορούσε να συναγωνισθεί τις ΗΠΑ που παρείχαν στην Δυτική Ευρώπη και στρατιωτική ασφάλεια αλλά και βοήθεια για την ανασυγκρότηση.
Είναι προφανές ότι οι ΗΠΑ δεν θέλουν και δεν μπορούν να επαναλάβουν σήμερα στην ευρύτερη περιοχή Ασίας -Ειρηνικού την διπλή στήριξη που έδωσαν στην Δυτική Ευρώπη μετά το 1947.
Μέχρι να ξεκαθαρίσει ο ορίζοντας της διάρκειας της Πανδημίας και να προσμετρηθεί το συνολικό της οικονομικό κόστος δεν θα υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να κάνουν δεσμευτικές γεωπολιτικές επιλογές οι χώρες της Ασίας –Ειρηνικού.
Το πιθανότερο είναι ότι χώρες όπως οι Φιλιππίνες, η Σιγκαπούρη και το Βιετνάμ θα προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και το Πεκίνο υπό την προϋπόθεση ότι κάποιο θερμό επεισόδιο στα στενά της Ταιβάν και στην Νότια Σινική Θάλασσα δεν θα οδηγήσει σε ανεξέλεγκτη κλιμάκωση της έντασης.
Πέραν της οικονομικής της ισχύος, που σημαίνει μη ευκαταφρόνητο για κάθε χώρα της περιοχής κόστος, η Κίνα σε μεγάλο βαθμό κρατά τα κλειδιά της σταθεροποίησης στην ευρύτερη περιοχή, καθώς είναι η μόνη Μεγάλη Δύναμη που μπορεί να πιέσει αποτελεσματικά την Βόρεια Κορέα ώστε να εγκαταλείψει το Πυρηνικό-Πυραυλικό της πρόγραμμα και έτσι να απαλλαγούν η Νότια Κορέα και η Ιαπωνία από μια σοβαρή υποθήκη που σκιάζει την εθνική τους ασφάλεια.
Τούτων λεχθέντων η μεγάλη διαφορά μιας ψυχροπολεμικής αντιπαράθεσης της Ουάσιγκτον με το Πεκίνο με τον Ψυχρό Πόλεμο στην Ευρώπη είναι ότι δεν υπάρχουν αμοιβαία προσδιορισμένες και αποδεκτές ζώνες επιρροής σαν αυτές που επικυρώθηκαν στην Γιάλτα τον Φεβρουάριο του 1945.
Πιεζόμενη από τις ΗΠΑ και τους περιφερειακούς συμμάχους της τόσο στην Ταϊβάν όσο και στην Νότια Σινική Θάλασσα το Πεκίνο είναι πολύ πιθανόν να αναζητήσει γεωπολιτικό αντίβαρο προς Βορρά προωθώντας όχι μόνον την αποπυρηνικοποίηση αλλά την σταδιακή ειρηνική επανένωση της Κορεατικής Χερσονήσου.
Χαρακτηριστική είναι και η σιωπή της Ουάσιγκτον τους τελευταίους μήνες απέναντι στην Βόρεια Κορέα το Πυρηνικό – Πυραυλικό Πρόγραμμα της οποίας είναι ένα μείζον διεθνές πρόβλημα η επίλυση του οποίου δεν είναι δυνατή χωρίς πρωταγωνιστικό ρόλο της Κίνας.
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος-διεθνολόγος)
