Αρχές του 2020 και ήταν μια από τις λίγες στιγμές χαλάρωσης μαζί με την παρέα. Ο «αρχηγός» πέταξε τον… σπόρο της ιδέας και έθεσε όλη την ομάδα μπροστά σε έναν νέο στόχο.
Ήθελες καιρό να βάλεις στόχο ένα μεγάλο αγώνα ανοιχτής κολύμβησης. Τα 7,5χλμ που ήταν πέρυσι είχαν γίνει 10.
Ήθελες κάτι μεγάλο να αποτραβήξει την σκέψη σου μετά την καταιγίδα που πέρασες. Είχες πολλές αμφιβολίες αν θα τα καταφέρεις. Και καθώς οι υπόλοιποι συζητούσαν τους δικούς τους στόχους τότε τους διέκοψες. ΔΕΚΑ!!!
Η δήλωση έγινε, ακολούθησε παύση και ένα.. καλή επιτυχία από την παρέα.
Ένα μεγάλο ταξίδι, μόλις ξεκίνησε και ο στόχος ήταν μπροστά σου για να δοκιμάσεις τα όρια και τις αντοχές σου, κυρίως όμως να οδηγήσεις στρατηγικά το μυαλό σου στα άκρα καταφέρνοντας το μέχρι χθες αδύνατο.
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ
Καθισμένος στην προβλήτα λίγο πριν την εκκίνηση και ξαφνικά όλα βγάζουν νόημα. Τα πρωινά ξυπνήματα πριν το χάραμα όταν το μυαλό σου αποφασισμένο από το προηγούμενο βράδυ πάλευε να σηκώσει το βαρύ κορμί σου. Τα απογεύματα με το κρύο που καβαλούσες την μηχανή μαζί με το «καβούκι υποστήριξης» και τραβούσες προς τα ανατολικά της Αττικής για να βρεις θάλασσα να προπονηθείς. Οι Κυριακές στο Σούνιο προσπαθώντας να γίνεις από «μπλε» τουλάχιστον «κόκκινος» ώστε να νιώθεις τα χέρια για να γυρίσεις στο σπίτι σου.
Οι δυσκολίες παντού σαν ένα «φάντασμα» να σε ακολουθούν σε κάθε βήμα, σε κάθε βουτιά.
Οι μέρες που ο αέρας φυσούσε με μανία και ο γκρίζος ουρανός και τα μεγάλα κύματα ήθελαν να σε διώξουν. Αλλά εσύ βούτηξες και κολυμπούσες για τρεις ώρες με τους γλάρους να είναι η παρέα σου.
Και εκεί ένα – ένα τα κομμάτια του πάζλ ενώνονται.
Οι μέρες που μετά την δουλειά με κόκκινα μάτια χωρίς να έχεις καμία διάθεση για προπόνηση έφευγες μαζί με το «καβούκι» σου μόνο και μόνο επειδή το είχες κανονίσει.
Οι φωνές του κόουτς μέσα στο κεφάλι σου που σου έλεγαν «πάμεεεε πάμεεεε» για να τα δώσεις όλα και να πας στο επόμενο βήμα. Ο συναθλητής σου που κρατούσε ψηλά το ρυθμό σου και σε τραβούσε μαζί του στο τελευταίο σπριντ για να τα δώσεις όλα. Οι αναλύσεις με ζεστό ρόφημα αμέσως μετά για το πώς πήγε η προπόνηση και τι θα βελτιώσουμε την επόμενη. Τα τελευταία πρωινά ξυπνήματα για την πισίνα που το κορμί σου είχε πλέον… μουλαρώσει και με μια φράση του φώναζες για να το σηκώσεις… «λίγο ακόμα…λίγο ακόμα…».
Και όλα αυτά για να κερδίζεις λίγα μέτρα ακόμα, λίγες χεριές που θα σε οδηγούσαν στον τερματισμό.
ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ
Το «καβούκι υποστήριξης» δεν έλειπε σχεδόν ποτέ. Ήταν εκεί υπομονετικό «χαμογελαστό» και γεμάτο φροντίδα να περιποιηθεί το κουρασμένο σου σώμα τυλίγοντας γύρω ένα μπουρνούζι για να ζεσταθεί. Ήταν εκεί να ξεθολώσει το κουρασμένο σου μυαλό με μια γλυκιά κουβέντα, και να χορτάσει το κορμί σου με ένα ρόφημα και να το χαλαρώσει με ένα χάδι. Θα είναι εκεί και θα σε αγκαλιάσει σφιχτά που δεν θα σε χορταίνει. Δεν θα χρειάζεται να σου πει κανένα μπράβο. Η αγκαλιά της και ο τρόπος που θα σε κοιτάει θα είναι το κλαδί που θα στηρίξει σε κάθε βηματισμό.
ΕΚΚΙΝΗΣΗ
Η ώρα της εκκίνησης έφτασε. Παντού κόσμος, τριγύρω φωνές μα το μυαλό σου παράγει μια ησυχία μοναδική. Σαν κάψουλα σε έχει περιβάλει και παρόλο που είναι όλοι μαζί σου εσύ απομακρύνεσαι σιγά -σιγά. Κάθεσαι πάνω στην προβλήτα με το νερό να σου βρέχει τα πόδια. Πόσο νερό θα συναντήσεις στην πορεία σου; Πόσο θα τραβήξεις και πόσο θα κλωτσήσεις; Πόσο νερό θα σε σηκώσει και πόσο θα σε βουλιάξει άραγε; Πόσα κρύα ρεύματα θα σε παγώσουν και θα σε βγάλουν από την ρότα σου; Πόσα κύματα θα κρύψουν την επόμενη σημαδούρα σου; Πόσοι ρυθμοί θα βρεθούν δίπλα σου για σε παρασύρουν να αλλάξεις τον δικό σου; Δεν θα είναι κανένας μαζί σου. Θα είσαι ολομόναχος και αυτό σε φοβίζει. Μα η αναμέτρηση με τον εαυτό σου σε συνεπαίρνει και σε προκαλεί. Ακόμα κι αν χάσεις θα έχεις κερδίσει την πορεία σου ως εδώ. Το μυαλό όμως αδειάζει συνεχώς και περιμένει μόνο την στιγμή της εκκίνησης.
ΠΟΡΕΙΑ
Ξεκινάς τελευταίος όπως πάντα. Είναι άλλα αυτά που σε ενδιαφέρουν. Το νερό αρκετά κρύο και οι πρώτες χεριές σου μουδιασμένες. Δεκάδες πορτοκαλί σημαδούρες απλώνονται μπροστά σου. Προσπαθείς να βρεις και να κρατήσεις τον ρυθμό σου. Να μην παρασυρθείς, αλλά να συγκετρωθείς! Βάζεις στο μυαλό σου την επόμενη σημαδούρα. Μόνο αυτό! Δεν έχεις 10 χιλιόμετρα μπροστά σου παρά μόνο την επόμενη σημαδούρα. Πρώτα χίλια μέτρα και ήδη προσπερνάς κάποιους αθλητές παίρνοντας θάρρος. «Ωραία» σου λέει το μυαλό σου και εσύ χαμογελάς.
Το νερό έχει ζεστάνει όπως και το σώμα σου με μόνες ανάπαυλες από κάποια πολύ κρύα ρεύματα που σου ρουφάνε αρκετή ενέργεια. Προσπαθείς να βάλεις κάποια μακρινά σημάδια, κάποιο σπίτι ένα εκκλησάκι ή κάποιο σημείο στο βουνό, για να μην χάσεις τον «οδηγό» σου. Δύο χιλιόμετρα πίσω σου η στεριά και οι άνθρωποί σου, με την σκέψη τους να σε ακολουθεί.
Ανεφοδιασμός και προχωράμε για την πρώτη επίσημη στάση. Αφήνεις και άλλους αθλητές πίσω σου αλλά στην βάρκα σε περιμένει δυσάρεστη έκπληξη. Δεν έχει τζελάκια όπως υπολόγιζες αλλά μόνο ισοτονικό ποτό.
Η αλλαγή στρατηγικής είναι δεδομένη. «Κράτα το τελευταίο σου τζελάκι για το 8ο χιλιόμετρο» σου λέει ξανά ο συνοδοιπόρος σου, το μυαλό σου που δίνει τον δικό του αγώνα σαν μια σύγχρονη υπολογιστική δύναμη.
Τρίτο χιλιόμετρο και μπαίνεις στην μεγάλη ευθεία του τερματισμού. Νιώθεις καλά. Το μυαλό σου είναι καθαρό και το κορμί σου γλιστράει με αρμονία πάνω στο νερό. Βρήκες τον ρυθμό σου. Οι σταγόνες του νερού η συντροφιά σου καθώς στάζουν απ’ το χέρι σου και λαμπυρίζουν στο φως του πρωινού ήλιου. Δεν σκέφτεσαι πολλά. Σε βαραίνουν. Όσο προσπερνάς κι άλλους συναθλητές γεμίζουν οι δεξαμενές σου με περισσότερη δύναμη.
Τέταρτο χιλιόμετρο και προχωράς πολύ δυνατά. Ο ανεφοδιασμός πλησιάζει αλλά σαν να μην τον χρειάζεσαι. Όλα συνεργάζονται και συνδυάζονται αρμονικά. Η σκέψη σου ήρεμη και στον στόχο. Το κορμί σου δυνατό και συνάμα χαλαρό. Η ανάσα σου άνετη και ρυθμική.
Η καρδιά σου είναι το βασικό τύμπανο στην ορχήστρα. Η ματιά σου αποφασιστική. Οι μυς σου συσπώνται με δύναμη για δώσουν την τελική κίνηση. Η αρμονία της πλεύσης!
Χιλιόμετρο πέμπτο και ανεφοδιασμός. Μισή μπανάνα λίγο νεράκι και έτοιμος. Κάπου εκεί έξω είναι η ομάδα σου. Οι άνθρωποι που θα σε αγ(κ)αλιάσουν σε πέντε ακόμα χιλιόμετρα.
Βάζεις μια φωνή για να τους χαιρετίσεις και ξεκινάς αμέσως για να μην χάσεις τον ρυθμό σου. Περνάς κι άλλους αθλητές. Μάζευε θάρρος. Θα σου χρειαστεί. Νιώθεις την αγωνία των δικών σου ανθρώπων. Οι σκέψη τους σε ακολουθεί και σε σπρώχνει προς τα εμπρός. Σε περιμένουν. Βρήκες κι άλλο παιχνίδι στο δρόμο σου. Ο ήλιος τρυπάει τα κύματα και ρίχνει τις λόγχες του ως το βυθό. Μοιάζει σαν παιδικό νανούρισμα στο ταβάνι του δωματίου σου.
Αστέρια, γαλαξίες, κομήτες και μαύρες τρύπες εμφανίζονται και χάνονται ξανά και ξανά. Είναι μαγικό!
Έκτο χιλιόμετρο και νιώθεις τα πρώτα σημάδια της κούρασης. Κράτα γερά. Έχουμε δρόμο ακόμα. Σε συμβουλεύει κάποιος της οργάνωσης να κόψεις λίγα μέτρα πηγαίνοντας προς τα βράχια. Ότι κερδίσεις είναι καλό.
Έβδομο χιλιόμετρο και ο ρυθμός σιγά – σιγά δίνει τον χώρο του στον πόνο. Θα χρειαστείς το μυαλό σου τώρα. Θυμάσαι τα λόγια του προπονητή σου «θα κολυμπάς με το μυαλό».
Ήταν αυτό που έχασες και τα ρεύματα κόντεψαν να σε ρίξουν στα βράχια. Δύσκολο να μπεις πάλι στην πορεία σου μα βρήκες τον οδηγό σου και τα κατάφερες. Συγκεντρώσου και προχώρα για την επόμενη σημαδούρα.
Ανεφοδιασμός στα εφτάμιση χιλιόμετρα και το ισοτονικό έχει γίνει πια βραστό από τον ήλιο. Πίνεις δύο γουλιές γιατί είναι απαραίτητο μα δεν μπορείς παραπάνω. Και εκεί στο βάθος έχεις εντοπίσει την πύλη που κάνουν δύο σημαδούρες. Από εκεί πρέπει να περάσεις και μετά μια ευθεία μένει.
Τελευταία σημαδούρα, την φτάνεις και ξαφνικά ενώ κολυμπάς. ΜΠΑΦ. Τί είναι αυτό;;;
Χτυπάς με όλη σου την παλάμη μια σακούλα. Πανικός και οι παλμοί στο «κόκκινο»!
Δυο τρεις αργές ανάσες να χαλαρώσεις. Βρίσκεις γρήγορα την ψυχραιμία σου και σκέφτεσαι μέσα σε κλάσματα πώς κάτι τόσο μικρό -υπό συγκεκριμένες συνθήκες- μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα. Η πλάτη σου πονάει.
Αλλάζεις συνέχεια στυλ για να προλάβουν να χαλαρώσουν λίγο οι μυς σου. Μια περισσότερο πόδια, μια άλλες γωνίες στα χέρια και μια πρόσθιο.
Και φτάνεις επιτέλους στην πύλη. Διάλλειμα! Ανάσκελα με την σημαδούρα σου αγκαλιά και το άδειο σου βλέμμα «φωνάζει» στον ουρανό. Θέλεις να κάτσεις εκεί για ώρες. Μοναξιά, απόγνωση, εξάντληση. Ήξερες ότι θα έρθει αυτή η στιγμή.
Την αναζητούσες κιόλας. Δεν ξέρεις από πού να κρατηθείς και που να βρεις την δύναμη να συνεχίσεις. Ίσως είναι καλύτερα να τα παρατήσεις.
Εκεί στο μεγάλο σταυροδρόμι, στο μεγάλο δίλλημα όταν όλα μοιάζουν χαμένα και η επόμενη χεριά μοιάζει σχεδόν αδύνατη. Εκεί αναζητάς και βρίσκεις στα πιο απίθανα μέρη της ύπαρξής σου την θέληση να συνεχίσεις. Την δύναμη και την υπομονή που πότε δεν είχες φανταστεί ότι έχεις. Γιατί δεν είχες ψάξει αρκετά.
Χάραξε την πορεία σου μέσα στην απέραντη θάλασσα και μην παρεκκλίνεις πια. Είσαι Oceanman. Πίνεις το τελευταίο σου τζελάκι, καθώς κοιτάς πίσω σου. «Δυο κολυμβητές σε πλησιάζουν. Εκμεταλλεύσου τους και καν΄ τους να σε σπρώξουν. Ότι έχεις τώρα Θανάση. Δεν θα κοιτάξεις πάλι πίσω. Ξεκινάς για την επόμενη σημαδούρα πάνω στην ευθεία που έχεις χαράξει» σου λέει ξανά το μυαλό σου και αυτό κάνεις.
Στην αρχή μουδιασμένα και όσο περνά η ώρα πιο δυναμικά σιγά – σιγά και πάντα ευθυγραμμισμένος φτάνεις στην επόμενη σημαδούρα. Άλλες δύο έμειναν. Δεν σκέφτεσαι πλέον τίποτα παρά μόνο τους δικούς ανθρώπους να σε περιμένουν. Ο αδερφός σου, η νύφη σου, το καβούκι σου, ο φίλος σου, ο συναθλητής σου, ο προπονητής σου είναι εκεί.
«Πήγαινε κοντά τους» σου ψιθυρίζει ο υπερ-υπολογιστής σου. Ένατο χιλιόμετρο και έχεις βρει ανεξήγητες δυνάμεις ενώ κοιτάς μόνο μπροστά. Τι κι αν πονάει όλη η πλάτη σου. Τι κι αν έχει σηκώσει κύμα και σε χαστουκίζει συνεχώς. Εσύ το μόνο που βλέπεις είναι ο τερματισμός. Είναι κοντά αλλά μην ενθουσιάζεσαι. Έχεις αποφασίσει να μην σε περάσει κανείς χωρίς μάχη. Περνάς άλλους δύο αθλητές, ενώ ένας τρίτος που είχε παρεκκλίνει τώρα συγκλίνει στην πορεία σου. 500 μέτρα ακόμα.
Μην δώσεις ακόμα. Hoooold…hoooold.
Έχεις ανάσες, έχεις δυνάμεις, έχεις και πείσμα. Πολύ πείσμα. Τριακόσια μέτρα και αντί να κόψεις ανοίγεις ρυθμό. Διακόσια μέτρα και έχεις κι άλλο να δώσεις. Ανάμεσα σε κύματα, θολούρα, και κούραση βλέπεις ολοκάθαρα τον τερματισμό.
Ακόμα και κάτω από το νερό. Εκατό μέτρα. Χεριά και ανάσα, χεριά και ανάσα… Σώμα, καρδιά, ανάσα όλα στο φουλ!
Φτάνεις! Ότι έχεις! Δώσεεεε φωνάζει ο Αργυράκος μέσα στο κεφάλι σου. Βλέπεις τους δικούς. Πενήντα μέτρα. Σε κάθε χεριά αγγίζεις τον τερματισμό. Δεν βλέπεις πια τίποτα. Σκοτάδι 40, 30, 20, 10…3,2,1!
Βγάζεις το κεφάλι από το νερό και εκεί είναι το φως. Πατάς στη γη μετά από 4 ώρες και 12 λεπτά. Χαμογελάς καθώς περνάνε στο λαιμό σου το μετάλλιο. Όλα είναι ήρεμα και γαλήνια. Ησυχία.
ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ
Το καβούκι σου δεν σε αφήνει από την σφιχτή και τρυφερή αγκαλιά του. Δεν την χορταίνετε και οι δύο. Τα καταφέρατε μαζί. Μπράβο, χαρές και γέλια από όλους. Ο αδερφός ενθουσιασμένος και το γούσταρες. Η νύφη σου διάχυτα χαρούμενη.
Ο φίλος σου αγκαλιές και συγχαρητήρια. Ο συναθλητής έχει σπάσει τα τηλέφωνα. Ο προπονητής περήφανος. Οι φίλοι σου ξέρεις ότι σε σκέφτονται. Είχες πετύχει τον στόχο σου!
Τον στόχο που έβαλες 6 μήνες πριν και χαίρεσαι τόσο πολύ που το μοιράζεσαι με τους ανθρώπους σου. Λες και η χαρά πολλαπλασιάζεται ανάμεσά τους. Όλοι έχουν βάλει το χέρι τους για να βρίσκεσαι εκεί. Με τον καλό τους λόγο με ένα «μπράβο», με ένα «πώς πήγε η προπόνηση».
Άλλοτε με την πολύτιμη συμβουλή τους, άλλοτε με ένα πιάτο σπιτικό φαγητό, άλλοτε δίπλα σου μέσα στη θάλασσα, άλλοτε κρατώντας το μπουρνούζι απ’ έξω και άλλοτε φυσικά με ένα ζεστό σπίτι και μια τεράστια φιλοξενία. Ξεχειλίζω!
Ευχαριστώ, όχι μόνο γιατί πέτυχα τον στόχο μου, αλλά για αυτό που γίνεσαι κατακτώντας τον στόχο σου.
(Ο Θανάσης Μιχόπουλος είναι ιδιωτικός υπάλληλος)
