Με αφορμή το άρθρο του καθηγητή κοινωνικής ψυχιατρικής και ψυχαναλυτή κ. Στ. Στυλιανίδη στο iEidiseis.gr για τις γυναικοκτονίες και την ανάγκη να αναλάβουμε δράση θυμήθηκα τα λόγια φίλης της οικογένειάς μου, μιας γυναίκας βασανισμένης, αγρότισσας από ένα ορεινό χωριό όταν ξεκινήσαμε να συζητάμε για την ενδοοικογενειακή βία δημόσια με το ΠΑΣΟΚ και το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Η ίδια με πλησίασε και μου είπε διστακτικά και επιφυλακτικά «πείτε τα, μιλήστε»…
Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι και η ίδια ήταν θύμα ενδοοικογενειακής βίας αλλά και μάρτυρας αρκετών περιπτώσεων βίας στο χωριό που έμενε για πολλές δεκαετίες. Μητέρα 4 παιδιών, σύζυγος και κόρη είχε νιώσει στο πετσί της τι θα πει βια αλλά και τι θα πει συγκάλυψη.
Ήταν τυχερή γιατί η ίδια -όπως μου ομολόγησε- δεν ήταν θύμα βίας (έτσι πίστευε) αφού δεν την ξυλοφόρτωνε το σύζυγός της όπως άλλες, αλλά την μάλωνε, την έσπρωχνε άντε και κανένα χαστουκάκι, αραιά και που…! Ήταν «τυχερή» επέμενε καθώς άλλες γυναίκες είχαν σπασίματα στα πλευρά, στα δόντια, έμεναν μέρες στο κρεβάτι…
Σε όλες ωστόσο τις περιπτώσεις τα θύματα αντιμετώπιζαν την οικογένειά τους σχεδόν σύσσωμη να τους συμβουλεύει να μην μιλήσουν, να κάτσουν στο σπίτι τους και στα παιδιά τους και να είναι περισσότερο υπάκουες και καλόβολες!
Η πιθανότητα η γυναίκα να φύγει από την οικογένεια της, να καταγγείλει το θύτη δεν περνούσε καν από το μυαλό τους, αλλά και αν περνούσε ήταν για όλους αδιανόητο: «Σώπασε και μη βγάλεις άχνα». Οι δε αστυνομικές αρχές όταν καταλάβαιναν κάτι ακολουθούσαν ακριβώς τον ίδιο δρόμο, «δεν ξέρω», «δεν είδα», «μην χαλάς το σπίτι σου». Άλλωστε πως θα μπορούσε να ζήσει η γυναίκα ως στιγματισμένη, χωρισμένη, μόνη της με τα παιδιά της χωρίς τον «άνδρα προστάτη», μόνη να γυρίζει από «εδώ και από κει» λες και «είναι καμιά του δρόμου»…
Όπως λέει στο άρθρο του ο καθηγητής κ. Στυλιανίδης σε «μια πατριαρχική κοινωνία όπως η ελληνική, παρά τον δήθεν εξευρωπαϊσμό της, ιδιαίτερα στην επαρχία και στις κλειστές κοινότητες, το να υπόκειται μια γυναίκα σε ταπείνωση, εξευτελιστικό έλεγχο της ιδιωτικής της ζωής, σε φυσική κακοποίηση, ψυχολογική βία και απομόνωση από το κοινωνικό της περιβάλλον, αποτελούν θέματα ταμπού, γκρίζες ζώνες, αντικείμενο ντροπής και επομένως απρόσφορα για αποκάλυψη».
Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο καθώς τα στερεότυπα της πατριαρχίας συνεχίζουν να διαιωνίζονται (αμέτρητες γυναικοκτονίες, βια στην εργασία και στο διαδίκτυο κατά των γυναικών και κοριτσιών).
Υπάρχει απόλυτη ανάγκη οργάνωσης εθνικής μεσο-μακροπροθεσης στρατηγικής για την αντιμετώπιση και εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών με διακομματική δέσμευση. Με γενναίες πρωτοβουλίες στην εκπαίδευση από το νηπιαγωγείο και με ενεργοποίηση των υπηρεσιών των δήμων, με ελέγχους και επιμόρφωση όλων των εμπλεκόμενων υπηρεσιών.
Τα κόμματά μας και το ΠΑΣΟΚ που έχει πρωταγωνιστήσει στα ζητήματα ισότητας των φύλων οφείλει -και θα το κάνουμε- να πρωταγωνιστήσει για μια ακόμη φορά…
(Η Ζέφη Δημαδάμα είναι Αντιπρόεδρος Γυναικών Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, Διδάσκουσα, Τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών, Πάντειο Παν/μιο, Μέλος ΚΠΕ ΚΙΝΑΛ)
