«Η Κομισιόν σε συνεννόηση με μεγάλα κράτη όπως η Γερμανία και η Γαλλία, θα πιέσουν για κυβέρνηση εθνικής ενότητας, με τεχνοκράτες εγνωσμένου κύρους», αναφέρει σε δημοσίευμά του το Euractiv κι αποκαλύπτει σενάριο εκλογών για τον προσεχή Σεπτέμβριο.
Ως «έρμαιο ισχυρών πιέσεων και δεσμεύσεων σε μια περίκλειστη ομάδα Ελλήνων επιχειρηματιών» χαρακτηρίζει την ελληνική κυβέρνηση, πηγή από την Κομισιόν στο Euractiv, γεγονός που δεν επιτρέπει ν’ ανοίξει η οικονομία σε ευρωπαϊκές και ξένες επενδύσεις.
Πέρα από την ακρίβεια ή όχι του συγκεκριμένου δημοσιεύματος το ερώτημα είναι ποιες τάσεις κυριαρχούν στην ευρωπαϊκή πολιτική αυτή τη στιγμή; Δικαιολογούν τέτοια σενάρια;
Στην Ευρώπη υπάρχει διαρχία μεταξύ της Γερμανίας και της Γαλλίας. Όπως περιγράφεται σε άρθρο του Wolfgang Streeck στην Le Monde Diplomatique, η πρώτη δεν μπορεί να κυριαρχεί από την Μολδαβία μέχρι την Σουηδία αλλά χρειάζεται την μόνη πλέον πυρηνική δύναμη στην Ευρώπη που είναι και μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας (Γαλλία). Η Γερμανία βλέπει την Ευρώπη σαν μεγάλη αγορά παρά σαν διεθνή δύναμη. Την δε Ανατολική Ευρώπη την χρησιμοποιεί σαν πηγή φτηνού εργατικού δυναμικού. Η Γαλλία από την άλλη μεριά θέλει να στηρίξει την ευρωπαϊκή κυριαρχία και αυτονομία πάνω στην γαλλική εθνική στρατιωτική και πολιτική δύναμη αλλά και αντίστροφα: η ευρωπαϊκή αυτονομία ενισχύει την γαλλική πρωτοκαθεδρία. Η γερμανική εξωτερική πολιτική από την εποχή Μέρκελ αλλά ειδικότερα με τη σημερινή κυβέρνηση είναι πιο Ατλαντική παρά Ευρωπαϊκή. Η γερμανική ασφάλεια έχει αφεθεί στην αμερικανική δύναμη. Οι πρώην ανατολικές ευρωπαϊκές χώρες και ειδικά η Πολωνία και η Ουγγαρία με την απόρριψη της πολιτικής ενσωμάτωσης και την μη αποδοχή των δεσμεύσεων του ευρωπαϊκού δικαίου είναι κοντύτερα στην αμερικανική επιρροή παρά στην ασαφή ευρωπαϊκή αντίληψη περί δημοκρατίας και δικαίου. Οι Αμερικανοί θέλουν μια Ευρώπη ανάχωμα στη Ρωσία και αυτό το παρέχουν οι πρώην ανατολικές χώρες με την υποστήριξη της γερμανικής οικονομικής δύναμης.
Η Γαλλία αντίθετα θα ήθελε μεν σεβασμό από τη Ρωσία της ασφάλειας της ανατολικής Ευρώπης αλλά θα μπορούσε να συμβιβαστεί με αντίστοιχη ρωσική αποδοχή των γαλλικών συμφερόντων στην Αφρική και τη Μεσόγειο, ειδικά τώρα που αμφισβητείται από την ρωσική επιρροή στο Μάλι, στη γαλλόφωνη Αφρική και στη Λιβύη.
Η γερμανική επιρροή στην Ευρώπη γίνεται μέσω των οικονομικών θεσμών. Το έχουμε γευθεί στο πετσί μας, με τα μνημόνια και τις χρόνιες δεσμεύσεις στην οικονομική και αγροτική πολιτική. Οι οικονομικές κατευθύνσεις προς χάριν των γερμανικών οικονομικών συμφερόντων εδραιώνονται με πολιτικές δεσμεύσεις, γίνονται τεχνοκρατικές κάτω από τις οδηγίες της ΕΚΤ και αυτές με τη σειρά τους γίνονται νομικές. Και στη συνέχεια μετατρέπονται σε «ευρωπαϊκές αξίες» και «αρχές» σαν να γράφτηκαν στη Βίβλο και χαράχτηκαν στον ιστορικό βράχο και γι’ αυτό πρέπει να γίνονται σεβαστές για πάντα από τα κράτη-μέλη. Ιδιαίτερα, όσα έχουν ασθενή οικονομική δύναμη.
Τα σενάρια για τεχνοκρατικές κυβερνήσεις υπό την επιρροή-πίεση της Γερμανίας εξυπηρετούν την οικονομική πολιτική της, ιδιαίτερα στα ενεργειακά αλλά και στην κατανάλωση. Αλλά και της Γαλλίας, η οποία ψάχνει όχι μόνο ένα καλό αγοραστή των στρατιωτικών προϊόντων της αλλά και ένα πρόθυμο σύμμαχο, κατά προτίμηση με ισχυρή στρατιωτική δύναμη όπως η Ελλάδα, στις επιχειρήσεις κατοχύρωσης της γαλλικής επιρροής στη Μεσόγειο και στην Αφρική.
Είναι γνωστό εξάλλου ότι η εγχώρια οικονομική ολιγαρχία (κρατικοδίαιτη και με τεράστια πολιτική δύναμη) απορροφά μεγάλο μέρος των κερδών που θα μπορούσαν να μείνουν στις μητρικές ξένες εταιρείες, οι οποίες προσπαθούν σε δύσκολους καιρούς να κρατήσουν το μεγαλύτερο μέρος από το Ταμείο Ανάκαμψης (32 δισ. για την Ελλάδα από σύνολο 750 δισ.), χωρίς ενδιάμεσους συνεταίρους.
Ίσως ήρθε η ώρα της αντιπαράθεσης του γερμανικού και γαλλικού κεφαλαίου με την αντιπαραγωγική οικονομική ολιγαρχία στην Ελλάδα και τις χώρες του νότου. Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει αποδειχτεί ο καλύτερος εκφραστής της τελευταίας. Δεν τους αρκεί. Και προφανώς δεν αρέσκονται σε κυβερνήσεις προοδευτικών δυνάμεων με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Μια σοσιαλιστική κυβέρνηση στη Πορτογαλία (όπου δεν διακυβεύονται τόσα συμφέροντα) είναι αρκετή…
Εμείς ξέρουμε ότι οι «τεχνοκρατικές κυβερνήσεις» τύπου Παπαδήμου δεν δίνουν λύσεις για τη χώρα. Και προφανώς είναι λάθος το δίλημμα: ξένη εξάρτηση ή εγχώρια; Όπως και το δίλημμα: σχεδιασμοί εκτός της χώρας ή εντός;
Τις λύσεις πρέπει να υπαγορεύουν τα λαϊκά συμφέροντα και οι ανάγκες. Τότε μόνο θα είναι παραγωγικές.
Ο Ν. Τόσκας είναι πρώην υπουργός και υποστράτηγος (ε.α.)
