Τι άλλο θα δούμε; Τυχοδιωκτικές κινήσεις της Δεξιάς ή προσεκτικός σχεδιασμός για την επόμενη μέρα;
Ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν Μ. Σχοινάς τον περασμένο Δεκέμβριο ομιλητής σε συνέδριο της ιταλικής Ακροδεξιάς και του κόμματος Fratellid’ Italia, της Μελόνι, η οποία προδιαγράφεται για μελλοντική πρωθυπουργός. Αποκαλύφθηκε τώρα. Η δικαιολογία του κ. Σχοινά; Ήταν και ο πρώην κεντροαριστερός Ιταλός πρωθυπουργός Λέττα, του Δημοκρατικού κόμματος. Τόσο το χειρότερο θα έλεγα. Μήπως άρχισε η σταδιακή παράδοση στους ακροδεξιούς; Μήπως είμαστε στη μεταβατική φάση;
Τυχαία επίσκεψη στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων του ή σχεδιασμένη κίνηση προσέγγισης των ανερχόμενων ακροδεξιών κομμάτων; Για τυχαία πάντως δεν φαίνεται…
Να θυμίσουμε ότι η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής φον Ντερ Λάιεν του ανέθεσε το 2019 την ευθύνη για τον «Ευρωπαϊκό τρόπο Ζωής», την ασφάλεια εντός της Ευρώπης και την μετανάστευση. Οι προτάσεις του σε αρκετά θέματα στον κ. Μητσοτάκη είναι εμφανείς, προκειμένου να αναδειχθεί ο τελευταίος σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Βλέπει ο ίδιος τις τάσεις μέσα στην Ευρώπη και τρέχει να προλάβει; Να τις κατευθύνει ή να τις ακολουθήσει; Είναι η ίδια αντίληψη που κατευθύνει την ηγετική ομάδα της φον ντερ Λάιεν, δεν απηχεί δικές της απόψεις αλλά των σκληρότερων κύκλων του γερμανικού κατεστημένου, πολύ πιο πέρα από τις απόψεις της ίδιας της Μέρκελ και η οποία επιδιώκει αναβίωση και επιστροφή στο μιλιταρισμό και την ενίσχυση της φθίνουσας γερμανικής βιομηχανίας και πρωτοπορίας στην καινοτομία. Για να το πετύχει αυτό θα χρειασθεί τη συμμαχία όχι με τα μέχρι τώρα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, που συνδύαζαν το κοινωνικό κράτος με το καπιταλιστικό κέρδος, όσο αυτό συνδυάζεται αλλά επιδιώκουν την αύξηση του καπιταλιστικού κέρδους χωρίς κοινωνικό κράτος, χωρίς συναινέσεις με τους εργαζόμενους, χωρίς πολλές-πολλές συζητήσεις. Και γι αυτό χρειάζονται τους υπερσυντηρητικούς, δηλαδή τους ακροδεξιούς. Δηλαδή, τις συμμαχίες με αυτούς που δεν κρύβουν τις απόψεις τους για το μεταναστευτικό, τον εθνικισμό και τα λαϊκιστικά μέτρα. Αυτούς που δεν τρέφουν κανένα σεβασμό στην «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση», «εμβάθυνση» κλπ.
Η άποψή τους: Τώρα υπάρχει γενικότερη κρίση, «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Όλοι να υποταχθούν στη «σιδερένια γερμανική ατμομηχανή». Και τα κέρδη των λίγων πάνω απ΄ όλα. Τα λοιπά περί Δημοκρατίας δυστυχώς περιττεύουν. Τα έχουμε δει όλα αυτά μετά την κρίση του 1929 και την δεκαετία του 1930, η οποία τόσα τέρατα γέννησε και έφερε τον Β΄Π.Π. με τα 60 εκατομμύρια νεκρούς και την καταστροφή της Ευρώπης.
Ο νεοφιλελευθερισμός της δεκαετίας του ’80 τσάκισε τους εργαζόμενους, η σοσιαλδημοκρατία «ξέμεινε από καύσιμα» και ακολούθησε την ήττα του «υπαρκτού». Η δεξιά αλωνίζει.
Αφού προκλήθηκε από την Δεξιά αυτή η αφόρητη κατάσταση έρχονται οι εκπρόσωποί της και μας λένε «μην ψηφίσετε Ακροδεξιά, μείνετε όλοι οι Δημοκράτες ακόμη και Σοσιαλιστές μαζί μας». Και εννοούν «στηρίξτε τα αντιλαϊκά μέτρα γιατί θα σας έρθουν χειρότερα».
Και πολλοί εργαζόμενοι σκέφτονται «όλοι ίδιοι είναι». Η Ακροδεξιά, δηλαδή η αιχμή της πιο συντηρητικής Δεξιάς, κερδίζει για την ώρα. Αντί να το πετύχει η Αριστερά με ενιαίο μέτωπο λαϊκών συμφερόντων, το πέτυχε η Ακροδεξιά, η οποία, ιστορικά, στην αρχή αντιτίθεται τάχαμου στο καπιταλιστικό κέρδος και μετά λειτουργεί σαν εμπροσθοφυλακή του και ο κυριότερος σύμμαχός του.
Τα συμφέροντα φτιάχνουν τα κόμματα και όχι το αντίστροφο. Είτε τα συμφέροντα των εργαζόμενων είτε τα συμφέροντα των ολιγαρχών.
Τώρα που ο αυτοματισμός κάνει στην άκρη μέρος των εργαζόμενων, τα κέρδη λιγοστεύουν γιατί υπάρχει μεταβατική κατάσταση στην ενέργεια, υπάρχουν οι κίνδυνοι στην υγεία και στο κλίμα, η μάχη θα έπρεπε να δίνεται για το ποιος θα έχει τα οφέλη από τις καινοτομίες. Οι λίγοι ή οι πολλοί; Δυστυχώς, δεν υπάρχει εργατικό προοδευτικό κίνημα. Και η δεξιά ανοίγει την πίσω πόρτα στην σύμμαχό της ακροδεξιά. Γι αυτούς είναι λογικό και αναμενόμενο. Θεωρούν ότι τα κέρδη πρέπει να πάνε στους λίγους και στους λοιπούς ότι περισσέψει.
Η άλλη όμως πλευρά, των εργαζόμενων, θα έπρεπε να λειτουργεί μετωπικά και να απαιτεί παραγωγικότητα, δίκαιη αναδιανομή των κερδών, δίκτυα κοινωνικής προστασίας, δίκτυα μεταφορών για τα προϊόντα των απομακρυσμένων περιοχών, ανάπτυξη, σχεδιασμό και κρατικό έλεγχο. Δυστυχώς, όμως την οδηγούν στην απομόνωση, στη διάλυση του διεθνούς εμπορίου και μείωση της παραγωγικότητας.
Ποιος όμως κόβει το κλαδί που κάθεται; Κάποιος τελικά θα πέσει. Μπορεί και όλοι…
Ο Ν. Τόσκας είναι πρώην υπουργός και υποστράτηγος ε.α.
