Με οριακή πλειοψηφία, ψηφίστηκε προχθές (175 ψήφους υπέρ και 174 κατά) από την ισπανική Βουλή, το κείμενο της εργασιακής μεταρρύθμισης, η οποία έχει τεθεί σε ισχύ, από τον Δεκέμβριο του 2021.
Ο νέος ισπανικός νόμος, που επηρεάζει περίπου, 8 εκατομμύρια εργαζόμενους, θίγει θέματα, όπως η κατάργηση ή ο περιορισμός, των προσωρινών συμβάσεων εργασίας, ορισμένου χρόνου και η αποκατάσταση της αρχής της ευνοϊκότερης ρύθμισης, στην περίπτωση συρροής κλαδικής και επιχειρησιακής συλλογικής σύμβασης εργασίας.
Με τον νέο νόμο της προηγούμενης κυβέρνησης, Σοσιαλιστών και Unidas Podemos της Ισπανίας, με Υπουργό Εργασίας, την Γιολάντα Ντίαζ, υπερισχύουν οι κλαδικές συμβάσεις έναντι των επιχειρησιακών, και, σε περίπτωση λήξης τους, χωρίς να έχουν αντικατασταθεί από νέες, αυτές παρατείνονται αυτόματα. Επίσης, οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου, θα πρέπει πια να δικαιολογούνται, με βάση τις πραγματικές ανάγκες των επιχειρήσεων, και να μετατρέπονται αυτόματα σε αορίστου χρόνου, μετά από 18 μήνες εργασίας, στην ίδια επιχείρηση. Σαφής περιορισμός, τίθεται και στις συμβάσεις έργου, που ήταν το βασικό «όχημα» της εργοδοσίας, για να παρακάμπτει τις προστατευτικές διατάξεις, της εργατικής νομοθεσίας.
Από την άλλη, άνοιξε ο δρόμος, για να εφαρμοστεί και στην Ισπανία ένα μοντέλο, παρόμοιο με το γερμανικό Κurzabeit (αυτό που στην χώρα μας, είναι γνωστό ως πρόγραμμα Συν-Εργασία), το οποίο θα ονομάζεται Μηχανισμός RED και του οποίου η εφαρμογή, θα απαιτεί την έγκριση του Υπουργικού Συμβουλίου.
Η ισπανική κυβέρνηση ουσιαστικά, ήρθε να κάνει ένα σημαντικό βήμα, προς την κατεύθυνση της ανατροπής του αντιδραστικού, εργασιακού νόμου της Κυβέρνησης Ραχόι, η οποία το 2012, εφάρμοσε ρυθμίσεις, που οδήγησαν στην απορρύθμιση της εργατικής νομοθεσίας και στην πλήρη κυριαρχία, των ευέλικτων μορφών απασχόλησης. Στην Ισπανία, εξαιτίας των αντεργατικών διατάξεων, που εφαρμόστηκαν της τελευταία δεκαετία, η ανεργία σκαρφάλωσε στο 14%, με τους νέους και τις γυναίκες, να είναι τα μεγαλύτερα θύματα.
Χαρακτηριστικό είναι ότι, με την μεταρρύθμιση, συμφώνησαν οι δυο μεγαλύτερες εργοδοτικές οργανώσεις, CEOE και CEPYME (μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις), τα δυο μεγάλα εργατικά συνδικάτα, οι Εργατικές Επιτροπές (CCOO) και η Γενική Ένωση Εργαζομένων (UGT). Η μεταρρύθμιση είχε την έγκριση των Βρυξελλών και μάλιστα τέθηκε ως προαπαιτούμενος όρος, για την εκταμίευση των 140 δις ευρώ, που θα λάβει η Ισπανία από το Ταμείο Ανάκαμψης.
Τι σημασία όμως έχουν όλα τα ανωτέρω;
Καταδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο, την βαθιά ιδεολογική διάσταση, ανάμεσα στις δυνάμεις που έστω, σε συνθήκες απόλυτης κυριαρχίας του καπιταλιστικού υποδείγματος, αναγνωρίζουν ότι, οι νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες, είναι πλήρως παρωχημένες και αποτυχημένες στην πράξη και σε εκείνες που συνεχίζουν, να ψηφίζουν μνημόνια, με κάθε κόστος.
Ο περίφημος «νόμος Χατζηδάκη» (ν.4808/2021) που κατήργησε το 8ωρο, καθιέρωσε τις απλήρωτες υπερωρίες και την απελευθέρωση των απολύσεων, την περιστολή του δικαιώματος της απεργίας και την κατάργηση των λοιπών συνδικαλιστικών ελευθεριών, κινείται σε αυτήν ακριβώς τη νεοφιλελεύθερη λογική.
Το παράδειγμα της Ισπανίας, αποδεικνύει ότι, ακόμα και στην καρδιά της συντηρητικής Ευρώπης, αναγνωρίζεται ότι, η ανάπτυξη εις βάρος του κόσμου της εργασίας, γεννά μόνο ύφεση, ανεργία και είναι άκρως αντιαναπτυξιακή. Στην Γερμανία το 2021, σημειώθηκαν δύο αυξήσεις στον κατώτατο μισθό. Το 2022 έχει αποφασισθεί να αυξηθεί ο κατώτατος μισθός σε δύο στάδια. Το πρώτο πέρασε ήδη (από 1η Ιανουαρίου 2022) και το δεύτερο θα “τρέξει” από την 1η Ιουλίου, έως την 31η Ιουλίου 2022 οδηγώντας το ημερομίσθιο στα 10,45 ευρώ. Ο καγκελάριος της Γερμανίας Όλαφ Σολτς και οι Σοσιαλδημοκράτες, αιφνιδίασαν προχωρώντας στην υλοποίηση μίας από τις βασικές προεκλογικές δεσμεύσεις τους, αυξάνοντας το εθνικό κατώτατο ωρομίσθιο στα 12 ευρώ, από τον προσεχή Οκτώβριο. Και στην Πορτογαλία όμως, η συζήτηση για αξιοπρεπέστερες εργασιακές συνθήκες και αυξήσεις στους μισθούς, είναι συνεχώς στο τραπέζι. Το ίδιο συμβαίνει και σε πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης.
Μοναδικό αρνητικό παράδειγμα η Ελλάδα, η μόνη χώρα, που η ανεργία στους νέους, κινείται σε ποσοστά κοντά στο 50%, ο κατώτατος μισθός είναι μικρότερος σε σχέση με το 2010, ενώ οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και η σύναψη ΣΣΕ είναι «είδος προς εξαφάνιση».
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη παρακολουθεί αμέτοχη την ακρίβεια να σαρώνει το εισόδημα των εργαζομένων. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός θεωρεί ότι η χώρα μας είναι υπόδειγμα αξιοπρεπούς διαβίωσης. Δύσκολα βέβαια, θα μπορούσε να αρθρώσει το σχετικό επιχείρημα, ενώπιον των 1.080 απολυμένων της ΛΑΡΚΟ ή ενώπιον εκατομμυρίων «πλουσίων» εργαζομένων που περιμένουν να βάλουν βενζίνη, για να πάνε στις δουλείες τους κάθε πρωί.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, έχει πάθει «κοινωνικό vertigo».
Με τον όρο vertigo περιγράφεται μια κρίση ιλίγγου που προκαλεί αποπροσανατολισμό, παραζάλη και απώλεια ισορροπίας.
Είναι γνωστό ότι, η αμέσως επόμενη συνέπεια, είναι η «πτώση».
Διονύσης Τεμπονέρας, Δικηγόρος – Εργατολόγος
