Το Σάββατο στο Συνέδριο – Τηλεδιάσκεψη της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης CDU εκλέγεται ο νέος ηγέτης του κόμματος ο οποίος πιθανότατα θα είναι και ο διάδοχος της Μέρκελ στην Καγκελαρία μετά τις Εκλογές της 26 Σεπτεμβρίου.
Λασετ, Σπαν, Μερτς , Ρέντγκεν παρελαύνουν στην κομματική πασαρέλα με την βεβαιότητα ότι ακόμη και στο χειρότερο δυνατό σενάριο πολιτικών εξελίξεων η CDU θα είναι πρώτο κόμμα, με πιθανότερη μετεκλογική κυβερνητική λύση την συγκρότηση τρικομματικού κυβερνητικού συνασπισμού με τους Πρασίνους και τους Σοσιαλδημοκράτες η τους Φιλελεύθερους.
Αυτό που εκπλήττει στην εσωκομματική αντιπαράθεση εν όψει του Συνεδρίου είναι η σχεδόν πλήρης απουσία διαλόγου για την ευρωπαϊκή γραμμή πλεύσης που θα ακολουθήσει ο διάδοχος της Μέρκελ στην Καγκελαρία.
Το ίδιο ισχύει και για τους Πράσινους και τους Σοσιαλδημοκράτες που πέραν από κάποια γενικόλογα ευχολόγια στην ουσία αποφεύγουν να συγκρουσθούν με την γραμμή πλεύσης βλέποντας και κάνοντας και πάντα στο παρά πέντε που ήταν το στίγμα της Μέρκελ στην πολιτική του Βερολίνου για την Ε.Ε- Ευρωζώνη στα δεκαέξι χρόνια της θητείας της στην Καγκελαρία.
Το πρόβλημα της απουσίας διαλόγου για την ευρωπαϊκή στρατηγική του Βερολίνου δεν είναι ακαδημαϊκό αλλά δραματικά επίκαιρο.
Το Σύμφωνο Ανάκαμψης που υιοθετήθηκε πέρσι τον Ιούλιο μετά από περικοπές των Φειδωλών του Βορρά και εγκρίθηκε στην Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου μετά την άρση του Βέτο της Πολωνίας και της Ουγγαρίας ήταν για το Βερολίνο μια λελογισμένη απόκλιση από την μόνιμη δημοσιονομική αυστηρότητα που επιβάλλει το Σύμφωνο Σταθερότητας, με την επιστροφή στην κανονικότητα να θεωρείται αυτονόητη και μάλιστα να προσδιορίζεται χρονικά για τις αρχές του 2022.
Από τις 18.5.2020 όταν οι Μέρκελ- Μακρόν εξήγγειλαν την κοινή τους πρόταση για το Σύμφωνο Ανάκαμψης μέχρι και σήμερα τα δεδομένα ως προς το εύρος και την διάρκεια άρα και ως προς το κόστος της Πανδημίας άλλαξαν προς το χειρότερο.
Η όποια αρχική αισιοδοξία για την κυκλοφορία των εμβολίων σκιάστηκε από την βρετανική μετάλλαξη του Covid 19.
Με άλλα λόγια το κόστος της Πανδημίας κινδυνεύει να είναι πολλαπλάσιο των αρχικών προβλέψεων για την Ε.Ε-Ευρωζώνη με ζητούμενη μια πιο ηχηρή και ισχυρή από το Σύμφωνο Ανάκαμψης δέσμευση σταθεροποίησης.
Μια δέσμευση εξίσου αν όχι περισσότερο πειστική και δεσμευτική από την δήλωση του τότε επικεφαλής της ΕΚΤ Ντράγκι στα τέλη Ιουλίου του 2012 ότι θα γίνει ότι χρειασθεί για την στήριξη του Ευρώ.
Το ερώτημα που τίθεται δεν είναι οι αντιρρήσεις των Φειδωλών του Βορρά και των Μινιμαλιστών της Ανατολής προς μια παρατεταμένη αν όχι μόνιμη υιοθέτηση των εργαλείων της αμοιβαιοποίησης του κινδύνου μέσω κοινού δανεισμού, καθώς και της μεταφοράς πόρων που μέχρι την περασμένη Άνοιξη ήταν ταμπού για το Βερολίνο.
Το πραγματικό ερώτημα είναι κατά πόσον ο διάδοχος της Μέρκελ στην Καγκελαρία θα έχει την βούληση και την δυνατότητα να υιοθετήσει μια πολιτική εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης πριν η διεύρυνση των κοινωνικών και περιφερειακών ανισοτήτων βραχυκυκλώσει ανεπανόρθωτα το μέλλον της Ε.Ε-Ευρωζώνης.
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος- διεθνολόγος)
